Eva en A’dam #5

Het is zover: Eva heeft haar laatste stagedag. Nog één keer fietst ze met haar roze fiets naar het kantoor van CPNB. Nog één keer trekt ze die stageschoenen aan en haar beste bloesje uit de kast. In haar columns speelden reismiddelen vaak de hoofdrol. Constant was ze op pad of werd ze belemmerd. Maar waarvan heeft ze nu het meest geleerd? Ze deelt het in haar allerlaatste column voor Smart Connecting.

Toch wel licht ontroerd kijk ik om me heen. Mensen vliegen voorbij, net als de herinneringen die voorbijflitsen van toen ik hier voor het eerst stond. Elke keer als ik op centraal sta lijkt het minder druk en intens als die eerste keer dat ik hier aankwam. Ik loop naar mijn prachtige roze fiets die mij als een ware vriend het afgelopen half jaar door de straten en over de smalle bruggetjes van het (toch wel) mooie Amsterdam heeft geholpen. Via de snellere binnendoorweggetjes rolt mijn roze bolide gemakkelijk over de bruggetjes, door het verkeer. De wind zit in mijn rug en de kleurrijke straten vliegen weer aan me voorbij. Hoewel het de eerste keer sinds maanden is dat ik weer naar kantoor ga, is dit ook meteen de laatste keer.  

De boeken staan roerloos in de gigantische boekenkasten op kantoor. De hakken klinken ver weg maar zijn nog zeker niet verdwenen op de werkvloer. Voor deze mooie gelegenheid, het is immers m’n laatste dag, heb ik zowaar mijn stageschoenen uit de kast getrokken. Het voelt raar om alle verantwoordelijkheden te laten vallen en afscheid te moeten nemen van je collega’s, waarmee je het afgelopen halfjaar zo nauw hebt samengewerkt.  

 Het laatste kopje gitzwarte koffie druppelt uit het apparaat. Volwassenkoffie. 

De afgelopen periode heb ik een behoorlijke transformatie doorgemaakt. Vaak sprak ik over mijn reismiddelen: Een roze fiets, een paar stageschoenen of een treinreis-zonder-bereik. Constant wat ik een reis aan het afleggen, maar waarnaartoe? De transformatie kwam niet door mijn ietwat gekreukte bloesje, mijn flitsende roze fiets of mijn speciale stageschoenen. Juist die kapotte fiets en de verantwoordelijkheid voelen om geregelde interviews te beluisteren (ondanks de hossende studenten op de achtergrond) waren sleutelmomenten tijdens mijn stageperiode. Het waren eigenlijk nooit de middelen. Nee, het was mijn eigen initiatief om weer op te krabbelen als het even lastig is, in combinatie met de energie die ik kreeg van mijn stagebedrijf, waardoor ik me verantwoordelijk voelde.  

Onderweg terug naar het station ontwijken mijn stageschoenen de rails van de trambaan. 

Al schrijvende voelt het alsof dit de laatste pagina’s zijn van een goed boek. Elke letter die ik op papier zet lijkt erin te branden. Maar mijn boek is nog niet gesloten. Het zal een open eind hebben. Ik ben klaar met stage, maar ik ben nog niet klaar met leren, ontwikkelen en verdiepen. We gaan zien wat de toekomst brengt na mijn stage. Voorlopig begin ik aan de minor Corporate Business en blijft mijn roze fiets nog even in Amsterdam staan. En verder blijf ik gewoon Eva. Maar dan zonder A’dam.

Eva zonder A’dam.
(en in het bijzonder: heel veel dank, CPNB!)

————————————————————————————————————————————————–

Voor mij was dit mijn laatste stagedag, maar onlangs is derdejaars Naomi Huisman met haar stage gestart bij De Bommel Meubelen. Zij neemt het stokje over en neemt jullie de komende tijd mee in haar stageperikelen.