Eva en A’dam

Eva de Bruin is derdejaars student en net gestart met een meeloopstage in Amsterdam. Na anderhalf jaar in haar studentenkamer in Rotterdam is dat eh.. een nogal grote stap. Op alle fronten. Van urenlang op Teams naar uren in de trein, op de fiets en werken in een levendig kantoor. In deze kersverse column neemt Eva je mee in haar veelbewogen leven als stagelopende student. In Amsterdam. Eva en A’dam dus.

Totaal gedesoriënteerd sta ik om me heen te kijken aan de voorkant het centraal station. Hoewel de drukte minder is dan het weekend ervoor, is het toch wel een paar uur vroeger en zit de slaap nog in mijn ogen. Met een kleine twijfel of ik alles heb meegenomen uit de trein zet ik een slenterpas in richting de fietsenstalling, waar mijn herkenbare roze fiets in de fietsenstalling op me staat te wachten. Als ik bijna bij de fietsenrekken ben roept een man in een geel hesje iets naar me. Toch maar even mijn koptelefoon afzetten en nogmaals vragen wat die hij nu eigenlijk zei. “Je moet omlopen moppie, er zijn werkzaamheden”, zegt hij met een plat Amsterdams accent. Met een kleine verbazing kijk ik hem aan en draai me om met het besef dat het best wel een eindje omlopen is. Shit. Tijd om wakker te worden en te gaan haasten. 

Met een wapperende open jas en een slingerende tas aan mijn stuur race ik door de hobbelige straten van onze hoofdstad. Mijn stagestad. Vol tegen de richting in met tegemoetkomende auto’s dans ik door het verkeer. Ik sport toch best vaak, maar de bruggetjes in Amsterdam bezorgen me de nodige verzuring. De kleurrijke straten vliegen aan me voorbij. Op den duur heb ik echt geen idee waar ik me precies in deze hectische stad bevind.  

Eenmaal aangekomen bij het juiste adres is de slaap uit mijn ogen en voel ik de adrenalinekick binnenkomen. ‘Ik heb het gehaald’, denk ik bij mezelf. Na het parkeren van mijn roze bolide zie ik mezelf in een van de gladde ramen voor het kantoorpand. Mijn zorgvuldig uitgekozen kleding heeft de nodige kreukels opgelopen tijdens mijn hobbelige rit. Mijn haar ligt als een uitgezakte knoperige knot zo’n beetje onderin mijn nek. Niet de bedoeling. Redelijk zenuwachtig word ik van dit aangezicht in de reflectie. Dit is dus mijn eerste indruk die ik ga achterlaten. Ik strijk de kleding recht met mijn handen, breng mijn knot terug in positie en maak gebruik van het parfumtestertje dat ik uit mijn tas pluk. Met zo’n chaotische start kan mijn stage vanaf nu alleen maar beter gaan!