Eva de Bruin is derdejaars student en loopt stage bij het CPNB in Amsterdam. Het is onwijs leerzaam en leuk, maar soms verlangt ze naar rust. En die kreeg ze, in de vorm van een nieuwe lockdown. Het is constant aanpassen geblazen en flexibiliteit blijkt iets dat haar generatie typeert.
Een maand geleden was ik samen met mijn collega’s druk bezig om de Kookboekenweek en de uitreiking van Het Gouden Kookboek tot een succes te maken.
Onderweg naar die bewuste Avond van het Kookboek hangt aan mijn stuur (van mijn volledig herstelde fiets) een grote tas vol zware kookboeken. Na een enkele keer het verkeer te hebben geblokkeerd met mijn tas kom ik met een lege maag aan bij restaurant Droog.
De tafel is gevuld en de small talk met de juryleden en kookboekliefhebbers is volop gaande. Die overheerlijke gerechten op tafel eten wij nog niet. Met alle spanning krijg ik in ieder geval nog geen hap door mijn keel. Zo’n avond is enorm leuk, maar ook stressvol. Ingewikkeld verhaal, maar de conclusie is: ik moet goed en precíes op tijd ons persbericht delen. Wanneer dat is gedaan is iedereen al uitgegeten en staan er slechts wat restjes op tafel. We rapen alles bij elkaar en beginnen te eten, lauw is het ook nog lekker! Eenmaal terug in de trein krijg in nog een belletje van Radio 1 met een interviewverzoek voor winnaar Seppe Nobels. Nét wanneer ik dit wil gaan regelen gaat de trein een tunnel in, wat in mijn gedachten een uur duurt en mijn belletje afbreekt.
Student x volwassen werkleven
Als ik terug ben in Rotterdam heb ik het interview geregeld en winnaar Seppe spreekt om half 11 ‘s avonds nog met Radio 1. Een uitstekend idee om lekker naar de Soos te gaan en een drankje te doen met mijn ploeggenoten. Van degelijk nippen aan je glas wijn tot een volledig biertje zonder reden over je heen krijgen door dronken (mede)studenten. Zo’n avond. Eindstand is dat ik de radio-uitzending compleet doorweekt buiten op het balkon zit te luisteren met hossende studenten op de achtergrond. Volgens mij zit ik hier toch heel letterlijk te balanceren tussen het studentenleven en het volwassen werkleven..
En dan is er hoofdpijn. En een nieuwe lockdown.
En dus is er weer een nieuwe realiteit van dag in, dag uit uit bed rollen om vervolgens twee stappen te zetten naar mijn stageplek (lees: mijn piepkleine bureautje in mijn kamer van 8 m2). Mijn Fitbit geeft nog net niet aan: weer geen tienduizend stappen gemaakt vandaag. We werken allemaal thuis. Geen gedoe meer met het haperende OV en vroege wekkers. Tijd in overvoed, rust in overvloed maar een gemis aan sociaal contact. Ik mis het om te werken in een omgeving, waarbij ik me realiseer waarvoor ik het doe: het stimuleren van lezen. Het went ook, collega’s weten me te vinden en af en toe gezellig een koffiepauze met huisgenoten is ook heus wel even leuk. Van drukte en menigte naar rust en meer op jezelf. Wat zijn wij een flexibele generatie! We balanceren moeiteloos tussen het studenten- en volwassen leven.
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.