De scripties zijn ingeleverd, volgende week woensdag is Nederland ‘officieel’ weer open en we zitten midden in een hittegolf. Mooie tijden, toch? Hier zeker, maar in de Verenigde Staten is het weer een aardige puinzooi als je naar de presidentsverkiezingen kijkt. Donald Trump vond ‘Juneteenth’ (redactie: een Amerikaanse feestdag die jaarlijks wordt gevierd op 19 juni) en Tulsa – in Oklahoma – een goede combinatie, de mensen met een greintje historisch besef vonden dat uiteraard niet.
Toch liep de hal in Tulsa redelijk vol (uitgezonderd de TikTok/KPop-kaping van 2020 #neverforget), maar waarom? Dat komt door het feit dat Oklahoma, een zogenaamde ‘rode staat’ is. In het artikel van vandaag ga ik namelijk het verschil uitleggen tussen de zogenaamde rode, blauwe en paarse staten!
Eigenwijs, zoals altijd
Rood is Republikeins, blauw is Democratisch. Dat is algemeen bekend, maar toch zit hier een iets raars aan. Normaal gesproken wordt rood geassocieerd met linkse of progressieve partijen, zoals de PvdA, de SP en natuurlijk de bekendste: de Communistische Partij. Blauw daarentegen wordt vooral geassocieerd met rechtse of conservatieve partijen. Kijk maar naar de VVD, de PVV en de Braziliaanse PSL, voormalig partij van mijn ‘grote vriend’ Jaïr Bolsonaro.
Valt je iets op? Just ja, de Amerikanen hebben, zoals altijd, schijt aan wat de rest van de wereld denkt en draaien alles lekker om. Want, waarom ook niet.
Daar waar wij dus rood voor links en blauw voor rechts hebben, associëren de Amerikanen blauw met de progressievere Democratische Partij en rood met de conservatievere Republikeinse Partij. Alleen was dit niet altijd zo, maar pas sinds het super-futuristische jaar 2000. Het jaar waarin voorspeld werd dat we vliegende auto’s zouden hebben, maar inbellen voor internet nog normaal was en een Nokia 3300 gezien werd als de iPhone 11 met IOS 14.
Door de komst van kleurentelevisies eind jaren ’60, werd het tijd voor de grote zenders om via een duidelijke kleurensplitsing te laten zien, welke kandidaat welke staat pakte. In 1972 was CBS de eerste zender die een gekleurde verkiezingskaart gebruikte, een verkiezing waarin Richard Nixon (R) zijn tegenstander George McGovern (D) werkelijk vernederde.
Maar verwarring alom, want waar ABC altijd al blauw voor de Democraten gebruikte en rood voor de Republikeinen, switchte CBS in 1984 naar de nu vertrouwelijke kleuren. Alleen ABC bleef de originele opzet tot 1992 gebruiken. Kun je je dat voorstellen? Bill Clinton en rood? Of om het even naar nu te vertalen, Hillary Clinton of Joe Biden en rood? En Trump blauw?
Vanaf 1996 gebruikt iedere grote zender wereldwijd de blauwe kleur voor de Democraten en de rode kleur voor Republikeinen. Maar pas vanaf de verkiezingen van 2000 kwamen de termen ‘red state’ en ‘blue state’ naar boven.
Kleurboekje
De verkiezingen van 2000 waren nog spannender dan de cliffhanger van ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’ in de zomer. Presentator David Letterman kwam daarom een aantal dagen na de verkiezingen met een goed idee: George Bush als president van de rode staten, Al Gore die van de blauwe staten.
Sommige staten hebben al jarenlang een bepaalde richting qua politieke partij en is de kans dat deze verandert, nog kleiner dan het moment dat Robert Jensen serieus genomen wordt. Maar waar vind je waar? Laat ik eerst eens bij de rode staten beginnen.
De Republikeinse Partij staat bekend om haar conservatieve standpunten. Dat betekent dus dat ze de grote neus van de overheid niet in hun zaakjes willen, de ‘echte Amerikaanse waarden’ belangrijk zijn en last but not least, de religie in hun hart gesloten hebben. Even dit handige kaartje gebruiken natuurlijk, scheelt weer gedoe.
De diep donkerrode staten zijn met name staten die religie hoog in het vaandel hebben (Utah), veel landbouw hebben (Montana, Idaho, Wyoming), of onderdeel waren van de Confederatie, ook wel bekend als de ‘pro-slavernij staten’ (Mississippi, Alabama, Tennessee, Kansas). Uiteraard geldt dit natuurlijk niet voor iedere Republikein, maar het zijn thema’s die veel terugkomen in rode staten. Conservatief, hart voor het land en mensen die de handen graag vuil maken.
De zeeblauwe staten worden gezien als de meer liberale staten, dus meer zorgdragend en progressief (Californië, Minnesota, Illinois), oog voor vrijheid van expressie en kunst (Washington, Oregon) en waren of werden snel lid van de ‘vrije’ staten (Maryland, Delaware, New York, Massachusetts). Wat ook opvallend is bij de blauwe staten, is dat deze vaak grote steden bezitten. Zelfs de kleinere staten als Maryland, Connecticut en Rhode Island hebben een stad met meer dan 500.000 inwoners, maar daar kom ik later nog op terug. Want, waar komt dat paarse toch vandaan?
Pimpelpaars
Als je blauw en rood mengt, dan krijg je paars. Zo gaat dat dus ook met politiek, want je zult nooit 100% Republikeins of 100% Democratisch krijgen. Zeker ook als je kijkt naar de stemgebieden, want zelfs in de meest Republikeinse of Democratische staten zijn er enclaves van de tegenstander. Daarom wordt onderstaand kaartje als ‘Purple America’ gezien.
Even wat info erbij, want anders kan ik je alles wijsmaken. Net zoals die ene tatoeëerder die zegt dat je Chinese tattoo ‘liefde’ zegt, maar eigenlijk het eerste hoofdstuk uit het Rode Boekje van Mao is. Maar goed, kijk bijvoorbeeld naar het zuiden van Texas, veel meer blauw dan het noorden. Ook in Californië zijn er rodere gebieden, ondanks dat Cali in 1988 voor het laatst Republikeins stemde.
Met name de grote steden kleuren blauw, kijk maar naar Los Angeles, San Francisco en Seattle. Geen paars tintje in te bekennen. Het binnenland, ook wel ‘The Heartland’ genoemd is juist weer vuurrood. Ondanks dat wordt de ‘Purple America’-kaart als de meest nauwkeurige stemkaart genoemd. Niemand anders dan ‘the one and only’ Barack Obama (vanaf 0.58) wist het al in 2004 perfect te omschrijven!
Zijn we klaar? Nog niet helemaal, dus lees nog even door a.u.b., vraag niet veel van je xx.
Schommelen
Voor de vakantie begint en je mij waarschijnlijk pas eind september weer zult horen over hoe twee Amerikaanse bejaarden met elkaar de strijd aangaan, is het nog handig om de echte paarse swingstates te bespreken.
Een ‘swingstate’ wordt ook wel gezien als een staat met een sleutelrol. Er is geen duidelijke favoriet en de bal is rond. De strijd is 90 minuten en er kan alles gebeuren. Nog meer clichés? Maar goed, de swingstates worden als de belangrijkste staten gezien tijdens de presidentiële race en niet zonder een reden.
Wist je bijvoorbeeld dat geen enkele Republikein president is geworden, zonder swingstate Ohio? Of dat Florida maar met 526 stemmen werd beslist in 2000? Dat tweede waarschijnlijk wel als je mijn vorige artikel hebt gelezen, maar goed. De swingstates zijn bijna iedere keer hetzelfde, maar de winst van de ene kandidaat kan een onverwachte staat omturnen tot swingstate.
Zo worden Pennsylvania en Michigan, voor 2016 een Democratisch zekerheidje, in november swingstates, omdat Trump deze vier jaar geleden aan zijn zegekar wist te binden. Maar normaal gesproken spreken we van de ‘traditionele belangrijke swingstates’, namelijk Ohio, Florida, Pennsylvania, Virginia, North Carolina en Minnesota. Deze hebben een groot aantal kiesmannen beschikbaar voor de strijdende kandidaten, waardoor het van vitaal belang is om de support achter je te krijgen. Daarom komen ze hier ook graag over de vloer.
Kijk maar naar de cijfers van 2016. 94% van alle bijeenkomsten waren in maar 12 staten. De absolute winnaar? Florida met maar liefst 71(!) bezoekjes. North Carolina volgt op gepaste afstand met 55, gevolgd door Pennsylvania met 54 en Ohio met 48. Virginia maakt de top-5 af met 23 evenementen.
Zelfs een ministaat als New Hampshire met maar 4 kiesmannen, kreeg maar liefst 21 bezoekjes. Dat, terwijl een staat als New York met 29 kiesmannen, nul evenementen had in 2016.
Helaas legt dit een groot probleem bloot van de Amerikaanse verkiezingen, die ik de vorige keer ook al benoemde. Het gaat erom dat je letterlijk 50,00000001% (had geen zin om nog meer nulletjes te plaatsen) van de stemmen pakt, want dan ben je de president. Niets meer, niets minder. Een treffende zin die ik las, was ook ‘The nation as a whole is not going to elect the next president. Twelve states are.’.
——————————
Een passende zin om deze veel te lange analyse af te sluiten! Of toch niet? Want, ik wil jullie allemaal een hele fijne vakantie toewensen, ook al wordt het een aparte zomer. Iets met een pandemie ofzo. Nee, zonder grappen, een heel fijne vakantie toegewenst en drink genoeg water tijdens deze hittegolf! Een goede tip van mij, geïnspireerd door Ome Donald.
Groetjes!
Gio’s eerdere etappes van de toer gemist? Geen probleem. We sommen ze nog even voor je op:
1. Gio’s Amerikaanse Toer #1
2. Gio’s Amerikaanse Toer #2
3. Gio’s Amerikaanse Toer #3
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.