#4 Wat nu? The Ugly Truth!

Afgestudeerd! Zo, wat heb je daarnaar uitgekeken. Dat felbegeerde briefje in je handen en de hele wereld aan je voeten. Tijd om je vleugels eens echt uit te gaan slaan. Een heerlijk vooruitzicht. Toch?
In haar maandelijkse column ‘Wat nu? The ugly truth!’ deelt Melanie de Bruin – afgestudeerd in juli 2016 – haar ervaringen. Open en eerlijk. Twee maanden geleden maand deed ze de aftrap.  Na een spannende sollicitatieprocedure is het vandaag tijd voor de eerste werkdag!

Met kriebels in mijn buik trek in de voordeur achter mij dicht. Dit is het. Vandaag is de grote dag. Mijn allereerste werkdag bij mijn grote-mensen-baan. Protalent belde de dag na mijn sollicitatiegesprek met het bericht dat ik de baan gekregen heb.

* Doet gênant vreugde dansje.*

Ik heb mij tot in de puntjes voorbereid. Gisteravond heb ik mijn lunch en ontbijt alvast klaargezet in de koelkast. Mijn kleren zijn zorgvuldig uitgekozen en alvast klaargelegd op dé stoel (die ene stoel waar je al je kleren op neer smijt, wie kent hem niet). En ik heb niet één, maar drie wekkers gezet.

Met gezonde zenuwen zit ik heen en weer te wiebelen op mijn stoel, terwijl ik uit het raam van de trein staar. Wat zal ik vandaag precies moeten doen? Is werken hetzelfde als schoolprojecten uitvoeren, maar dan betaald? Ik hoop dat mijn collega’s een beetje aardig zijn …
Ik schrik op uit mijn gepieker als de trein stopt. Ik stap uit en begin te grinniken. Dit voelt net als dat je vroeger op schoolreisje ging: spannend, enthousiast en een beetje eng te gelijk.

Tussen 08.00 en 09.30 moest ik op kantoor zijn van Linda. Ik heb voor safe gekozen en stap om 08.30 het pand binnen. En het is leeg … Hoezo is het leeg? Is er een feestdag waar ik niets vanaf weet? Verward blijf ik midden in de hal staan. Top dit. En nu? Ik kan niemand bellen, want ik kén nog niemand. Terwijl ik verloren om mij heen kijk zie ik vanuit mijn ooghoek een jongen mijn richting op lopen. Gelukkig, er is tenminste íemand.

“Melanie? Hi, ik ben Mark van de ICT. Linda heeft mij gevraagd je computer klaar te zetten. Ga maar vast zitten hoor, ik ben zo klaar.” Terwijl Mark mijn computer klaarzet loop ik een rondje door het nog steeds lege kantoor. Het bestaat uit twee verdiepingen en is compleet oranje. Er zijn drie trainingsruimtes, vier glazen vergaderruimtes en een studio om video’s op te nemen. En in plaats van losse bureaus hebben ze grote ronde tafels waar de computers over verdeeld zijn.

Om 09.15 begint het kantoor langzaam vol te lopen. Mensen starten hun computers op en beginnen te vertellen over het weekend. Sommige gaan koffie halen of zijn al aan het telefoneren. Oké, ik had geen confettikanonnen verwacht, maar een ‘goedemorgen welkom’ was wel leuk geweest. Mijn team is nog steeds niet binnen en ik voel mij ontzettend alleen en ongemakkelijk. Wat moet ik doen? Moet ik erbij gaan zitten? Mijzelf voor gaan stellen? Dat durf ik eigenlijk niet, iedereen gaat zo op in hun eigen gesprek, dus blijf ik zitten en doe alsof ik iets super interessants aan het lezen ben op mijn computer, die Mark ondertussen aangesloten heeft.

“Hi, Mel! Jij bent lekker vroeg, koffie?” Ik zie tot mijn opluchting Jenny naar me toe lopen en glimlach. “Lekker, dankjewel!” Ik sta snel op en volg Jenny naar de koffieautomaat. “Hee jongens! Dit is Melanie, zij is onze nieuwe International Content Marketeer!” De twee jongens en het meisje die al bij de automaat stonden, draaien zich naar mij om. Ik glimlach opgelucht, ik ben niet meer onzichtbaar.