#3 Wat nu? The Ugly Truth

Afgestudeerd! Zo, wat heb je daarnaar uitgekeken. Dat felbegeerde briefje in je handen en de hele wereld aan je voeten. Tijd om je vleugels eens echt uit te gaan slaan. Een heerlijk vooruitzicht. Toch?
In haar maandelijks column ‘Wat nu? The ugly truth!’ deelt Melanie de Bruin – afgestudeerd in juli 2016 – haar ervaringen. Open en eerlijk. Twee maanden geleden maand deed ze de aftrap.  Nu is het tijd voor het eerste sollicatiegesprek.

Oké, time to shine! Ik heb de hele website van Protalent uitgepluisd. Niet dat ik ondertussen ook maar enig idee heb wat die mensen daar nou precies doen. Maar wat maakt mij dat uit. Gewoon bluffen! Zij hebben míj gebeld. Ik ben begeerlijk en ga dit sollicitatiegesprek rocken. De recruiter die ik aan de telefoon gesproken heb, Elske Wenninga, en mijn toekomstige manager Linda heb ik keihard op LinkedIn zitten stalken. Achteraf gezien had ik natuurlijk gewoon het tabblad met hun profielen aan moeten laten staan. In plaats daarvan heb ik denk ik wel 15 keer hun profiel opengeklikt en dat is voor hen natuurlijk gewoon zichtbaar. Wat moeten ze wel niet van me denken: creepy stalker, die gaan we echt niet aannemen. Véél te gretig. Nee! Stop! Positive vibes only!

Ik stap de trein uit en loop door station Delft richting de tram. Nadat ik voor de vierde keer gecheckt heb over hoeveel haltes ik uit moet stappen, pak ik opnieuw mijn aantekeningen erbij. Thuis heb ik zo’n beetje alle Googlepagina’s afgezocht naar hulpvolle sollicitatietips. Ik neem ze nog een keer zachtjes door. Wat slim van mezelf om ook tegenvragen op te stellen, zoals: ’Waar zijn jullie naar op zoek in een nieuwe International Content Manager?’ of ‘Hoe ziet een normale dag op kantoor er voor mij uit?’. Dat komt vast clever over en dan nemen ze me natuurlijk meteen aan. Ik stap de tram uit en volg de aanwijzingen van Google maps naar het kantoor.

Om het hoekje van het pand spuit ik nog even snel verse deodorant op en kijk of er geen restjes Sultana tussen mijn tanden zitten. Ja, die heb ik nog even snel gegeten in de trein. Een rommelende maag is niet direct charmant, dus ik ben gewoon goed voorbereid. Ik loop het kantoor binnen en neem plaats in de kantoortuin. Wauw. Dit is echt een grote-mensen-kantoor. Met receptionisten, mensen die al pratend rondlopen met headsets en mensen die samen ‘koffie gaan halen’. Ik kijk met grote ogen om me heen en schrik op als er plotseling een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd bij mij komt zitten. “Hoi! Linda is nog even iets aan het afronden, dus ik kom je even gezelschap houden! Mijn naam is Jenny!” Ik kijk overdonderd naar de stralende glimlach van Jenny en glimlach voorzichtig terug. Na 10 minuten zijn mijn zenuwen compleet verdwenen. Jenny is superlief en we kletsen ronduit. Ongeveer 20 minuten later komt Linda aangelopen. “Hi Melanie, ben je er klaar voor?” Ik sta op, bedank Jenny en volg Linda naar een van de sollicitatieruimtes.

Een uur later sta ik buiten en kijk ik achterom naar het kantoor. Heb ik mij daar nou zo druk om gemaakt? Dit was oprecht het meest ontspannen en leukste sollicitatiegesprek dat ik ooit gevoerd heb. Ik hoefde alleen maar mijzelf te zijn. Iedereen zegt dat natuurlijk altijd, maar kennelijk werkt dat dus echt zo! Ik loop met een brede glimlach terug naar de tram. Ik ben supertrots op mijzelf! En ik durf te wedden dat de job in the pocket is. Hopelijk belt Elske snel met goed nieuws …

* Om privacyredenen zijn de namen van de personen en organisatie in deze blog veranderd