Wat nu? The Ugly Truth!

Afgestudeerd! Zo, wat heb je daarnaar uitgekeken. Dat felbegeerde briefje in je handen en de hele wereld aan je voeten. Tijd om je vleugels eens echt uit te gaan slaan. Een heerlijk vooruitzicht. Toch? Vanaf vandaag deelt Melanie de Bruin – afgestudeerd in juli 2016 – haar ervaringen in ‘Wat nu?’ Een maandelijkse column over rozengeur en afzien.

Daar is hij dan. De dag waar ik zolang op gewacht heb. Al die koffie, mental break downs, frustratie en nachtjes doorhalen hebben geleid tot dit glorieuze moment. Ik. Ben. EINDELIJK. Afgestudeerd.

Ik sta giechelend te wachten in de gang totdat mijn klas wordt omgeroepen. De zenuwen gieren door mijn lijf en ik kan mij amper voorstellen dat het moment dan toch echt is aangebroken. Geen school meer voor mij! Mijn klas wordt omgeroepen en gearmd loop ik met mijn beste vriendin (lees: steun en toeverlaat) de trap af richting het podium. Ik word verblind door tientallen camera’s en hoor mijn moeder zo schreeuwen dat ik moet lachen. Ik kijk verdwaasd opzij en glimlach breed en trots in de lens van de veel te grote camera van mijn stiefvader. We gaan zitten en luisteren naar een – voor ons gevoel – eindeloze speech over dat we het toch maar geflikt hebben, we hebben onszelf ‘overtroffen’. En daar staan ze dan. Alle leraren. Degenen die mij uit diepe dalen hebben getrokken en degenen die mij daar juist in hebben geduwd. Bewust of onbewust. Het maakt me niets meer uit. Ik ben dankbaar voor alles. Ik ben gelukkig en trots en voel me onoverwinnelijk. Dit wordt mijn tijd. Nu ga ik doen wat ík wil. Het goede leven begint nu!

Vijftig sollicitatiebrieven later lig ik huilend op mijn moeders schoot. Hoe kan dit nou? Ik ben afgestudeerd, ik heb een HBO-diploma en ben verdomme deelneemster geweest aan het Honours Programme. Ik heb al mijn stages voldoende afgerond, heb een internationale minor gevolgd en ben zelfs naar de Media Future Week geweest. Waarom neemt dan niemand mij aan? Ik heb toch alles goed gedaan? Ik heb het pad naar volwassenheid precies gevolgd zoals het zou moeten. Dus waarom werkt de maatschappij niet mee? Dit zou toch míjn tijd worden?

*PLING*. Er komt een nieuwe e-mail mijn mailbox binnen. Een reactie op mijn sollicitatie bij een PR bureau! Zou het dan toch? “Wij willen u hartelijk bedanken voor uw sollicitatie op de vacature als PR-medewerkster, helaas is de keuze op iemand met meer ervaring gevallen. Wij wensen u veel succes met uw verdere zoektocht.” NEE. NEE. NEE. Hoe kan ik nou ‘minimaal drie’ jaar werkervaring hebben als ik pas eenentwintig ben en vers uit de schoolbanken kom? Wat is dit voor een onmenselijk systeem? Ik kruip weer terug op mijn moeders schoot en snik: “Wat nu?”