Welkom terug bij deze lange trip rond de zeven hoofdzonden op social media! De vorige keer hadden we het over lust, het gevoel dat alles moet wijken om te bereiken wat je voor ogen hebt. We hebben er nog zes te gaan, dus wordt het tijd om even door te pakken met deze reeks.
Deze week kijken we naar de verpersoonlijking van een corpulent persoon die zich iets te veel uitleeft bij het lopend buffet in een all-inclusive resort: gulzigheid.
All you can post!
Gulzigheid wordt vaak geassocieerd met eten, en ook niet zonder reden. Wist je trouwens dat resorts in het buitenland specifiek Russen weren vanwege de gulzige instelling bij het buffet? Als social mediaplatforms dit beleid zouden hanteren, blijft er slechts een select groepje gebruikers over. Want wie post er tegenwoordig niet vol trots een carpaccio met pijnboompitten en rucola die je voor je snufferd hebt staan bij een veel te duur tentje op de Amsterdamse Zuidas.
Maar waar vinden we den gulzigen mensch dan precies? In principe kun je deze op ieder platform vinden, variërend van Twitter tot Instagram. Maar de gulzigheid is ook op twee verschillende manieren te interpreteren, namelijk het innemen en het uitgooien van social media.
Maar waarom is social media dan zo ontzettend verslavend? Dat komt namelijk door een stofje genaamd dopamine, dat wordt aangemaakt bij het delen van een ‘goed gevoel’. Het continu blijven delen van dit gevoel op social media is de afgelopen jaren zelfs zo ontwikkeld, dat het een officiële aandoening is geworden. Zo kennen we de AA-meeting, maar kunnen we binnenkort ook de SMA-meeting verwachten. Een social media anonymus-meeting.
Zo klaag je niet over overmatig drankgebruik, maar het delen van een ongezond hoog aantal kattenfilmpjes op Facebook.
Nog eentje dan …
Het kan qua gulzigheid soms erg lelijk aflopen, ook op de digitale platforms. Zo lacht men al jaren naar het blauwe Twitter-vogeltje, maar zo is er ook een geval geweest waar een frons niet minder dan terecht had geweest.
Larry Carlat begon in 2008 met tweeten, iets wat hij al snel erg leuk vond worden. Zo leuk dat hij er dagelijks 20 tot 30 tweets uitgooide over van alles en nog wat, soms met een diepe ondertoon en soms pure bullshit.
Carlat tweette zo ongelofelijk veel, dat hij zelfs de social mediaregels van het bedrijf waar hij werkte overtrad. Geconfronteerd met de keuze tussen zijn baan en zijn Twitter-account, koos Carlat voor het laatste. Allemaal vanwege een uit de klauwen gelopen obsessie. Kun je nog verder zinken? Dat zeker, aangezien Carlat amper een halfjaar later een alleenstaande man was…
Meer lezen over zijn verhaal? Klik dan hier!
De honger is nog lang niet gestild
Maar kan het overmatig posten van content ook tot iets positiefs leiden? Reken maar van wel! Het bekendste voorbeeld komt gewoon uit ons koude kikkerlandje: Enzo Knol. Hate him or love him, zijn gulzigheid heeft hem zeker geen windeieren gelegd.
Enzo Knol
Nadat zijn broer Milan hem had overtuigd om ook een vlogcamera op te pakken, begon Enzo op 9 juni 2013 met vloggen, waar de teller momenteel op 1.722 vlogs staat. Het gulzig verspreiden van content heeft er wel toe geleid dat Enzo bijna 2 miljoen abonnees heeft, de grootste Nederlandse YouTube-community onderhoudt, sponsordeals ondertekende, een eigen kledinglijn kon starten en jaarlijks tonnen aan advertentie-inkomsten binnen harkt. Een aardig rijtje waar menig YouTuber een puntje aan kan zuigen.
Zo zie je maar dat het spreekwoord ‘geniet, maar met mate’ niet voor iedereen opgaat. Het is natuurlijk maar hoe je er zelf mee besluit om te gaan. Om eens te kijken hoe erg het maagje rammelt, hebben we weer een nieuwe #socialstruggle
‘Je moet een maand lang, ieder kwartier van de dag tweeten wat je doet’
Of
‘Je moet al je inspanningen op je LinkedIn-cv zetten + uitgebreide beschrijving’
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.