Uitgelicht – over verhalen die raken

In deze rubriek doen we verslag van de evenementen die bij ons op de agenda hebben gestaan. Ze hebben allemaal iets met communicatie en/of met Rotterdam te maken. Deze keer besteden we aandacht aan het Contentcafé dat op woensdag 5 april plaatsvond. 

Door: Agaath Flikweert

Het is kwart voor vier. Over vijftien minuten beginnen we. De deuren gaan open. Een gezonde spanning maakt zich van me meester. Ik ben altijd weer benieuwd hoeveel studenten er zijn. Er is een aanwezigheidsverplichting. Zo staat het in de handleiding. Zo brengen we het echter niet. Intrinsieke motivatie daar gaat het om. Vooral vanmiddag.

Gelukkig, de zaal zit aardig vol. Ik mis nog wel een externe gast, maar Derek schijnt onderweg te zijn. Hij zit wat later in het programma maar verzekert me dat hij er binnen een kwartier is. “Oké,” app ik terug. “Ik doe nu wel mijn telefoon uit. Maar ik zie je zo aan tafel.”

Verhalen delen
Het Contentcafé. Het is de derde editie. We sluiten er ieder jaar de cursus Content en Creatie mee af. Een bijeenkomst die gaat over het delen van verhalen. De studenten – tweedejaars Communicatie – weten niet goed wat ze kunnen verwachten. Nieuwsgierig zijn ze wel. Iedere klas levert een bijdrage. Een verhaal, een inzicht, een film of muziek. Wat ze willen.

Drie weken van voorbereiding zijn eraan vooraf gegaan. Buiten de lesactiviteiten om, en op vrijwillige basis. Vandaag moeten we het waar maken. Ik installeer wat onwennig mijn headset. Mijn collega Mirjam gaat het wat gemakkelijker af. In de hoek staan Ben en Lizzy, de sidekicks. Ze vinden het spannend. Mirjam en ik verzekeren hen dat het straks allemaal vanzelf zal gaan. De twee uur zijn over voordat je er erg in hebt.

Verhalen delen. Tijdens de cursus zijn alle studenten ermee bezig geweest. Ik denk terug aan al die tafelredes. Iedere student heeft zijn of haar persoonlijke verhaal verteld in de les. Wat een inzichten heeft dat gegeven. Zelf was ik met name getroffen door de ervaringen die de studenten al op zo’n jonge leeftijd met zich meedragen. Ervaringen die me laten zien waar ze vandaan komen.

Leren over het leven
Ook vandaag zullen die verhalen verteld worden. Alle bijdragen zijn doorgesproken. Er zitten hele bijzondere bij. Die van Melanie. Haar broer is geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Ze vindt dat soms moeilijk. Niet vanwege hem maar vooral vanwege de reacties van anderen. Is hij geen blok aan haar been? Nee, helemaal niet. Ze houdt van haar broer. En wil iedereen laten weten dat ze blij met hem is, dat ze juist veel van hem geleerd heeft. Over het leven.

Of het verhaal van Chulytha. Haar bijdrage – muzikaal ondersteund door Jantienke – gaat over haar oma. Toen zij overleed is dat ene belangrijke verhaal verloren gegaan. Haar oma, een van de laatsten van de Arowakken, een Indiaanse stam in Suriname. Chulytha zal het verhaal nooit door kunnen vertellen.

Vroege vogels
Falco heb ik ook al gezien. Hij was er vroeg bij om de zaal al een beetje te verkennen. Als rasechte Rotterdammer zal hij een gedicht over Rotterdam voordragen. Hij verschijnt als eerste op het podium. Direct gevolgd door Amber een Madôt. Ze hebben een filmpje gemaakt over de de hobby van een Rotterdammer. Hij spaart shirtjes van Feyenoord. Nu ja, eigenlijk spaart ie van alles. Duidelijk hoe een passie het leven toch een stuk leuker maakt.

Ook Thijs was er al vroeg. Hij doet samen met Jens een voordracht over ‘Vroeger en Nu’. Of was het nu ‘Vroeger of Nu’. Ik weet het even niet meer. Straks even goed in het draaiboek kijken. En dat geldt ook voor de bijdrage van Maurice, Romy en Bas. Even erop letten dat de foto’s na de pauze goed op het scherm komen te staan. Ze zullen het gaan hebben over vooroordelen. Welk verhaal hoort bij welke persoon? En waarop baseren we die keuze dan?

Mike Marques
Op de eerste rij wiebelt Mike Marques. Heel benieuwd wat de zaal van hem gaat vinden. Hij heeft net wat geoefend en vindt het allemaal best spannend. Hij maakt zich vooral druk om zijn stem. Die is niet optimaal. Gisteren is hij naar een concert van Ed Sheeran geweest en ja, dan laat je je helemaal gaan en spaar je dus ook je stem niet. Mike is er vanwege Curtis, student van onze deeltijdopleiding. Mike heeft alles achter zich gelaten en is straatmuzikant geworden. Curtis vond dat hij podium verdiende: “Mevrouw, ik heb wat dagen op straat doorgebracht. In de kou, om te flyeren. Maar als Mike daar speelde…… Oh, zijn muziek was werkelijk hartverwarmend. Ik zorgde altijd dat ik in zijn buurt stond. En nu, nu zijn we vrienden. Muziek verbindt, begrijpt u!”

Derek en Archell

Vanuit mijn ooghoek zie ik Archell binnenkomen, één van onze externe gasten. We hebben er twee. Voor de pauze Derek, stadsdichter sinds februari 2017. Derek en ik kennen elkaar al een paar jaar. Ook wij hebben een verhaal. Wellicht heb ik hem dat laatste zetje gegeven om van school te gaan. Ik weet nog steeds niet wat ik daar nu van moet vinden. Maar doodongelukkig was ie destijds. De school stond zijn dromen in de weg, hield hem weg van zijn passie: spoken word. En kijk wat er nu van hem geworden is. Trots ben ik. Op hem.

De tweede is dus Archell. Hij staat als laatste ‘geprogrammeerd’. Storyteller van beroep. Hij is mijn held en ik ben weer heel benieuwd wat zijn verhaal met de studenten zal doen. Ongelooflijk knap hoe hij in zijn verhaal stapt en hoe hij iedere keer weer een ander aspect van zijn leven weet te belichten.

Queen of Content
De overgang van Archell naar de prijsuitreking is altijd lastig. Daar zullen we ons straks extra op moeten focussen, als we de winnaars van het beeldverhaal het podium op roepen. De studenten hebben tijdens deze cursus namelijk niet alleen hun eigen verhaal verteld, maar ook die van anderen opgetekend. Iedere klas had een eigen opdrachtgever. De bibliotheek en de gemeente Rotterdam, het Leger des Heils en – in mijn geval – de Parkraad van Park 1943. Wat een mooie opdracht. Ik had nog nooit gehoord van dat vergeten bombardement op 31 maart 1943. Een foutje van de Amerikanen. De bommen vielen niet op de plek waar de Duitsers hun munitie hadden opgeslagen. Ze kwamen terecht op een gewone woonwijk in Rotterdam, de wijk Bospolder -Tussendijken. Er vielen circa 326 doden en de ravage was enorm. We hebben de studenten in contact gebracht met de bewoners van deze wijk. Sommigen hadden het bombardement meegemaakt, anderen wisten ervan en weer anderen hadden werkelijk geen flauw idee. Vooral die eerste groep leverde mooie verhalen op. Maar het meest getroffen ben ik toch wel door het nawoord dat een van de studenten bij zijn verhaal schreef. De opdracht had hem – zo schreef hij – meer dan een verhaal opgeleverd.Hij  zag er ook een taak in: ”Het is de geschiedenis van ons allen en aangezien er steeds minder ooggetuigen zijn, moeten wij als kleinkinderen van de oorlogsgeneratie de morele verplichting inlossen om de geschiedenis levend houden en herdenken.”

Kers op de taart
Maar waar ik vanmiddag het meest naar uitzie? Dat is toch wel de bijdrage van Yvette, Bas en Frank. Een soort van kers op de taart. Drie studenten die tijdens de voorbereiding vol overgave vertelden wat de impact van de tafelrede was geweest op hun klas. Ze hadden het helemaal begrepen. De verbindende kracht van verhalen. Eigenlijk waren ze een klas die als los zand aan elkaar hing. Gewoon weinig oog voor elkaar. Dat veranderde door die tafelredes. Het zand werd cement en er werden bruggen geslagen, bruggen naar elkaar. Ze hebben er voor vandaag een film over gemaakt. We kregen vanochtend de laatste versie binnen. Samen met Mirjam, Ben, Lizzy heb ik deze net nog bekeken. Indrukwekkend. Bij het beeld van iedere student staat een statement. En ook al zijn dat maar weinig woorden, je voelt het verhaal dat erachter zit. Ervaart het bijna. Ik laat die beelden weer even voor mijn ogen afspelen. Het brengt me waar ik zijn moet……

Dan is het zover. We krijgen een seintje. De microfoons staan open. Samen met Mirjam loop ik naar het podium. We zijn er klaar voor! Voor de verhalen die het waard zijn om gedeeld te worden. Omdat ze ons dichtbij elkaar brengen.