#17 Ondertussen – schaam ik me wel een beetje (1)

Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven, wat ons inspireert. Iets waar jij ook daadwerkelijk wat aan hebt. In Ondertussen.. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar inspireert en deelt dit op eigen wijze. Want ook daar houden we van: eigenwijs zijn. Deze week schrijft docente Agaath Flikweert over een wel heel bijzondere vraag.

“Mevrouw, mag ik u zo, na de les, even spreken?” Wellicht kijk ik wat te verbaasd op. “Ohh, het heeft niets met de les te maken hoor. Gewoon iets persoonlijks,” laat ze er snel op volgen. Natuurlijk is het geen probleem om straks even wat tijd vrij te maken. Toch blijft haar vraag – nieuwsgierig als ik ben – de hele les in mijn hoofd hangen. Iets persoonlijks? Ik heb wel een idee waar het mee te maken kan hebben. Maar helemaal zeker ben ik er niet van.

Na de les zoeken we snel een plaatsje in de hal. Ze voert – onbewust – de spanning nog een beetje op. “Nu ja, kijk. Ik wist eerst niet of ik erover moest beginnen. Maar toen ik het er thuis met mijn moeder over had, zei die: ‘Maar waarom vraag je het haar dan zelf niet? Als jij er zo mee zit………’ En dus vandaar. Ik wil het u daarom gewoon even vragen.”

Voor me zit een spontane en hartelijke meid. Eerlijk en open. En toch ook een beetje bedachtzaam. Je maakt haar niet zomaar iets wijs. Dat was me in de les ook al opgevallen. Met haar vragen weet ze vaak de kern van de stof te raken. En zet er af en toe ook zo haar vraagtekens bij. Maar goed, die vragen gingen over de lesstof. Deze vraag ligt toch kennelijk op een wat ander vlak.

Fotoshoot
“Weet u nog, toen u mij uitnodigde voor die fotoshoot. Ik kon toen wel niet, maar toch heb ik er een vraag over. Ik ben namelijk wel heel benieuwd waarom u mij hebt gekozen. Ik word namelijk wel vaker voor dit soort dingen gevraagd. Ook op mijn vorige school. Toen heb ik er zelfs aan meegedaan. Best leuk hoor, maar ik snap niet zo goed waarom ik dat moet zijn. Ik krijg toch steeds meer het idee dat het is omdat ik…….. Nu ja, eigenlijk omdat ik een hoofddoek draag. Is dat ook bij u zo? Heeft u mij gevraagd vanwege mijn hoofddoek?”

Ik blijf even stil. Dat haar vraag over de fotoshoot zou gaan, had ik wel een beetje verwacht. Maar over haar hoofddoek? Dat dan weer niet. “Nee, natuurlijk niet!” Het ligt voorop mijn tong. Maar diep in mijn hart weet ik beter. Ontkennen zou niet juist zijn.

Overcompensatie
Ja, ik had haar gekozen vanwege haar hoofddoek. De foto moest, zoals we dat zo mooi noemen, ‘representatief’ zijn. Een school voor iedereen, ongeacht huidskleur of afkomst. Dat moest in het beeld tot uitdrukking komen. En zo was de keuze mede op haar gevallen. Ik schaam me een beetje. Hoe je het ook wendt of keert, het voelt nu even niet oké. Alsof je iemand gebruikt vanwege zijn of haar uiterlijk. Ook al hadden we de beste bedoelingen, met deze keuze zijn de verschillen misschien eerder bevestigd, wellicht zelfs extra aangezet. Noem het een soort van overcompensatie.

Haar verhaal
Maar – en dat realiseer ik me gelukkig ook – het is niet alleen haar hoofddoek geweest. Haar persoonlijkheid, haar uitstraling, de positieve manier waarop zij de uitdagingen in haar leven heeft opgepakt. Daar ging het ook om. Want eerlijk is eerlijk. Om hier, op deze school deze opleiding te volgen, dat was voor haar geen vanzelfsprekendheid. Ze heeft ervoor moeten knokken. Ik herinner me het verhaal dat ze ooit op papier heeft gezet. Ik mocht het destijds lezen. Als haar docent. Ik vraag haar of ik dit verhaal door mag geven. Op dit platform. Het heeft mij destijds aangegrepen. Aan het denken gezet. Wellicht dat het bij meer mensen net dat stukje meer begrip zal geven.

Ze kijkt me even aan. En zegt: “Ja, dat kan denk ik wel. Maar mag ik er nog wel even over nadenken?”

 Wordt vervolgd