#44 Ondertussen – kies ik voor Communicatie

Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven. Omdat dit mensen met elkaar verbindt. In Ondertussen.. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar heeft geïnspireerd, heeft geraakt of is opgevallen.

Door: Noortje Dupont

Ik heb op mijn achttiende, na nominaal mijn middelbare school te hebben doorlopen, eindexamen vwo gedaan. Hierna ben ik begonnen aan mijn droomstudie aan de universiteit. Tot zover geen bijzonderheden. (Afgezien van wat heuvels tijdens mijn middelbare schoolcarrière, maar die zijn voor dit verhaal niet zo relevant).

De droom van mijn droomstudie
Ik begon vol goede moed aan mijn droomstudie. Ik haalde het eerste jaar niet. Veel nieuwe indrukken, voor het eerst in mijn leven verhuizen, wonen met twee vooraf onbekende gasten in plaats van mijn ouders. Genoeg aanpassingen en afleidingen die ervoor zorgen dat je je niet volledig op je studie kunt richten. Gewoon nog een keer proberen, dacht ik.

Ook die tweede poging bracht niet de gehoopte uitkomst. Daar zat ik dus weer bij de studieadviseur. “Wil je het anders niet nog een jaar proberen?” “Nee,” antwoordde ik, “eigenlijk niet.” Het was een paar seconden stil. “Weet je dat zeker?” Ja, ik wist het zeker. Jarenlang was het mijn droomstudie, maar misschien was het nog net iets meer ‘het idee’ van de studie geweest, waar ik over gedroomd had. De studieadviseur had vrij snel door dat ik niet over te halen was. Naast de waardering die ze uitsprak voor het feit dat ik zo duidelijk wist wat ik wilde, was ze ook heel verbaasd.

En zij was niet de enige. Op het moment dat ik besloten had het volgende studiejaar aan een hbo-opleiding te beginnen, volgde er nog meer verbazing. Vrienden, (oud)studiegenoten, bekenden en toen ik aan Communicatie was gestart kwamen daar ook nieuwe medestudenten.

‘Het kan’ betekent niet ‘het moet’
Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook ontzettend fijne en begripvolle reacties gekregen op mijn beslissing. Maar toch.. Terugkijkend denk ik tóch dat bijna de helft van de reacties één van de volgende vragen of opmerkingen bevatten:

• “Huh, maar jij hebt toch vwo gedaan?”
• “Communicatiewetenschappen, interessant!”
• “Oh, hbo, dat kan natuurlijk ook.”

En welke ikzelf, nog steeds, het meest kwalijke vind:

• “Vind je dat niet zonde van je vwo, die twee weggegooide jaren?”

Hoezo zonde?
Ik vraag me af: op welke manier kan het ooit zonde zijn? Ja, ik heb vwo gedaan en daarmee kun je naar de universiteit. Klopt. Maar dat hoeft niet. Het zou pas zonde zijn als ik me verplicht zou voelen een universitaire studie te gaan doen, omdat ik nu eenmaal dat ene papiertje heb. Dat ik dan maar iets ga doen wat ik eigenlijk niet leuk vind, waar ik me niet op mijn plek voel. Iets waar ik dan met tegenzin naartoe zal gaan, om waarschijnlijk uiteindelijk met veel moeite in een vakgebied terecht te komen waar ik niet in terecht wíl komen.

Nee joh, je hebt gelijk, het is hartstikke zonde dat ik nu iets doe wat ik leuk vind, waar ik goed in ben en waarnaast ik nog een fijn sociaal leven kan onderhouden. En nog even kort over die twee zogenaamd weggegooide jaren. Deze zijn verre van weggegooid. Ik heb in die jaren ontzettend veel geleerd, zowel op persoonlijk vlak als vakinhoudelijk (misschien voornamelijk van een ander vak, maar hé, ik doe nu Communicatie en communicatie zit in ieder vak).

De route bepaal je zelf
Nog een paar maanden en examenkandidaten gaan de knoop doorhakken over hun keus voor een vervolgopleiding. Om me heen heb ik mijn eigen verhaal alweer meerdere malen voorbij horen komen. Verbazing alom of zelfs afkeuring. Ik zou willen pleiten voor wat meer steun en aanmoediging voor wat iemand leuk vindt, dan voor wat iemand volgens zijn of haar diploma ‘zou moeten gaan doen’. Er is meer dan één route. En die route bepaal je zelf.