#24 Ondertussen – ben ik in gesprek met zijn advocaat (1)

Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven, wat ons inspireert. Iets waar jij ook daadwerkelijk wat aan hebt. In Ondertussen…. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar inspireert en deelt dit op eigen wijze. Want ook daar houden we van: eigenwijs zijn. Dit keer vertelt docente Agaath Flikweert over die dag dat ze plots de advocaat van een student aan de telefoon kreeg.. 

“Ahhh, mevrouw, goed dat ik u even aan de lijn heb. Kreeg uw naam namelijk door van mijn cliënt . Ik heb namelijk een vraag. Zijn er op uw school volgende week tentamens? Mijn cliënt wil daar namelijk graag bij aanwezig zijn.”

Cliënt? Graag bij een tentamen aanwezig zijn? Dat laatste lijkt me toch zeker geen punt? De stem aan de andere kant komt maar langzaam binnen. Waar gaat dit over? Nee, van de snelle conclusies ben ik niet. Het kwartje valt vaak wat laat, soms zelfs te laat, maar iets zegt me dat ik me dat in dit geval niet moet laten gebeuren. Oké, in verzet dan maar. Gewoon een paar vragen.

Verzet
“Cliënt, meneer. Wat bedoelt u? Hier op school hebben we het altijd over studenten….” Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. “Dat snap ik. Maar kunt u me gewoon niet even vertellen of er tentamens zijn? En ja, ik heb het over mijn cliënt. Ik ben zijn advocaat en wil ervoor zorgen dat hij volgende week vrij is zodat zijn studie er in ieder geval niet onder lijdt.”

Het wordt hoe langer hoe gekker in mijn beleving. Begrijp ik het goed? Bevindt zijn cliënt – mijn student dus – zich op dit moment in de gevangenis? Nog maar wat verder doorvragen dan maar……

 Gewoon iets doms
“Ja, mevrouw, mijn cliënt – de student van uw school dus – zit even vast en ik behartig zijn belangen. Maar maakt u zich echt niet druk. Eigenlijk is er helemaal niets aan de hand en is alles een beetje overtrokken. Hij heeft gewoon even iets stoms gedaan. Dat kan nu eenmaal iedereen overkomen.”

“Maar wat dan? Wat is er in hemelsnaam aan de hand dan?” vraag ik een beetje op de automatische piloot. “Je komt toch niet zomaar in de cel terecht. En als je er al een weekje zit, dan zegt dat toch ook wel wat?”

“Tja, dat kan ik u niet zomaar vertellen, dat moet u hem zelf maar vragen. Ik kan u in ieder geval verzekeren dat het allemaal veel erger lijkt dan het is.”

Ja, ja, in mijn hoofd vul ik hem aan. Gewoon niet te moeilijk over doen. Kan gebeuren. Een foutje. Niet ernstigs. Gewoon op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats. Ik probeer van alles om mee te gaan in zijn gedachtengang. Hij komt ook zo stellig over.

Maar toch… Dat kan die advocaat wel zo mooi zeggen. Maar wat kan ik daarmee als docent? Deze student komt blijkbaar een keer terug. En dan mag ik toch best weten wie het is en wat ie gedaan heeft. Dit gaat toch ook een beetje over mij?

“Oké, die naam kan u krijgen. Maar wat er gespeeld heeft, dat moet u hemzelf maar vragen! Niet aan mij om daar iets over te zeggen.”

Boos
Ik schrik als ik de naam hoor. Vorige week is hij boos van school vertrokken. En dat boos is wel heel zacht uitgedrukt. Laaiend was ie. Zijn medestudenten hadden een gesprek aangevraagd en daarin aangegeven dat hij niet langer welkom was in de projectgroep. Hij deed te weinig en kwam zijn afspraken niet na. Ze hadden nadrukkelijk gevraagd of ik erbij kon zijn. Dit zijn toch niet de gemakkelijkste gesprekken.

We sluiten het gesprek af. Verbaasd blijf ik zitten. Wat moet ik hiermee? Niets is in ieder geval geen optie. Even later schrijf ik een mail. Mocht de advocaat hem vrij krijgen, dan wil ik hem graag eerst zien. Volgende week. Voor dat tentamen…