Eerst even een stukje visie. “Hbo-opgeleide professionals hebben in deze snel veranderende en onzekere wereld een belangrijke stabiliserende en opbouwende rol te spelen”, aldus de Vereniging Hogescholen op haar website. Eens! Die rol gaan ze – onze smart connectors – pakken. En misschien nog wel een grotere rol ook… Dit leer ik ondertussen van studenten.
Door: Ron van den Berg, docent Communicatie
Afgelopen half jaar werkte ik met vier teams tijdens de Minor PR: Creating Stories. Zestien vierdejaars studenten. Zestien keer goede inhoudelijke communicatiebagage en de ambitie om hun studie met een uitroepteken af te sluiten. Maar dat niet alleen: in hun manier van werken, samenwerken, aanpak van complexe vraagstukken zat meer. Een soort smart connecting-factor. En dat vond ook ik leerzaam:
- Moreel kompas
Opdrachtgever: Blauw Bloed, met een vraagstuk over het koningshuis. Één team had principiële bezwaren tegen dit instituut, werkte – professioneel – op papier een nette strategie uit, maar besloot niet te pitchen op camera, afgaand op hun eigen morele kompas. Niet vanuit afkeuring, maar vanuit zelfvertrouwen. Doen wat past bij je eigen waarden en daar stellige keuzes in durven maken. Respect. Interessant idee: hoort een moreel kompas niet ook bij je professionele identiteit? Wordt studeren en samenwerken leuker met zo’n koers? Ik heb die indruk.
/ - Bonding
Het belang van fun en vertrouwen in een team. Ik liep – begin van de minorperiode – op een maandagmiddag laat over de gang. In een hoek was muziek, zag ik banken bij elkaar geschoven, hing één van de teams onderuit met laptops, eten en drinken. Niet per se mijn opvatting van een productieve werkomgeving. Maar er was lol, er werd gebrainstormd en iedereen was bezig met de case. En drie weken later was er een hecht team en een winnend concept. Note to self: de aangeharkte lokalen vaker links laten liggen, studenten hun ideale werkomgeving laten vormgeven.
/ - Bridging
Halverwege hun pitch introduceerde een team hun innovatieve oplossing voor de opdrachtgever. Vanuit de rij achter me klonk ‘Wow!’, ‘Netjes!’, instemmend gehmm. Het team dat een sterke bond had, bleek ook fantastisch te bridgen. Gewoon openlijk collega’s – in het geval van de pitch zelfs conculega’s – supporten, credits geven voor mooie dingen, elkaar dus helpen en inspireren. Klein gebaar, groot effect op de dynamiek in de totale groep.
/ - Herdefiniëren vraagstukken
Een organisatie had een complex, duidelijk omkaderd vraagstuk. Taaie regelgeving moest worden beïnvloed, om wachtlijsten in de zorg tegen te gaan. De oplossingen van teams passeerden de revue. Eén team deed het radicaal anders. Ze namen niet het vraagstuk van de opdrachtgever als uitgangspunt. Maar het issue in de maatschappij. Ze zetten de bril van de zorgorganisatie af en de bril op van… ja van wie eigenlijk: van de betrokken burger, van de vrije denker die boven de partijen staat, van de smart connector…?
/
Wachtlijsten zijn geen administratief of formatieprobleem, zo stelde het team, maar een maatschappelijk probleem. En dus moet er een maatschappelijke oplossing komen: betekenis geven aan wachtlijsten door de maatschappij de mensen op de wachtlijst te laten helpen. Met een vangnet van aandacht, van erbij horen, van koppen koffie, van een wandeling. Een herdefiniëring van het vraagstuk dus. Niet gedacht vanuit de kaders van de probleemeigenaar en de budgethouder. Niet gedacht vanuit opdrachtgever versus opdrachtnemer, maar vanuit het ontsluiten van de oplossingskracht van het collectief in een samenleving. Ondertussen zetten onze studenten een grote stap richting toekomst dus. Met hun herdefiniëring van hoe we de ‘snel veranderende en onzekere wereld’ zouden kunnen inrichten. En die miste ik nog wat in de visie van de Vereniging Hogescholen 😉
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.