The Intern That Never Sleeps… #4

Oververhit loop ik het smalle gangpad van het vliegtuig door. Ik heb drie truien én mijn winterjas aan, want die pasten niet meer in mijn koffer. Alle spullen stouw ik in de bagageruimte boven me en ik plof neer naast iemand die ik niet ken. Hij heeft alles heel goed georganiseerd en trekt ongezien een wenkbrauw op. Hij zal zich vast afvragen wat mijn verhaal is en dat begrijp ik volkomen.

Door: Naomi Terhorst

Terug naar huis
Het is 1 februari 2023 en de afgelopen zes maanden hebben voor mij in het teken gestaan van één ding: New York City. Eigenlijk waren dat niet alleen die zes maanden, meer het afgelopen anderhalf jaar. Ik kijk uit het kleine vliegtuigraampje en wacht voor mezelf op het moment dat ik heel hard ga huilen omdat ik het zo ga missen, maar dat moment komt maar niet. Ik kan eigenlijk nog niet geloven dat ik hier wegga, dat ik weer terug ga naar Nederland en daar weer mijn leven ga oppakken. Ik kan eigenlijk ook niet geloven dat ik binnen een week weer in de Rotterdamse schoolbanken zit en me verplaats van mijn stage in documentaire- en videoproductie naar een minor in Corporate Communicatie. Hoe zal dat zijn?

Ik ben ”thuis”
Het is 4 maart 2023 en ik ben thuis, in Nederland dan. Thuis is nu een begrip met meerdere betekenissen. Voor ik mijn ogen sluit flitst van alles nog even langs: de reizen naar Miami, Suriname en Las Vegas, het crossen over Broadway als geluidsvrouw, de talloze creamcheese-bagels van de Deli, de dromerige ferryritjes, de koude winter met felblauwe luchten en de urenlange bezoekjes aan The Strand Bookstore. Mijn lichaam is hier, maar mijn hoofd is nog daar. Ik vraag me af hoelang het gaat duren voor ik écht ben geland hier in Nederland.

”Mijn lichaam is hier, maar mijn hoofd is nog daar.”

Weer even landen..
Het is 1 mei 2023 en de afgelopen drie maanden hebben voor mij in het teken gestaan van één ding: mijn nieuwe koers bepalen. Het is gek om te bedenken dat je een tijd achter de rug hebt waarvan je nu al weet dat het een van de hoogtepunten van je leven is geweest. Landen, aarden, een nieuwe koers bepalen en de draad weer oppakken na zoiets is een uitdaging die ik van tevoren zwaar heb onderschat. Toch zit ik inmiddels diep in mijn minor (die ik overigens geweldig vind), heb ik in een rode bus door Londen gereden en facetime ik nog steeds iedere week met mijn vrienden uit New York.

Een nieuwe koers bepalen bestaat uit verschillende componenten, zo moet ik een keuze maken welke minor ik ga doen na de zomer en ben ik ook al over het afstuderen aan het nadenken: ga ik dat in Nederland doen of toch weer in het buitenland? Ik ben zo blij dat ik al een meeloopstage achter de rug heb, want die heeft mij echt een concrete richting gegeven in waar ik mijzelf later zie.

Ik weet namelijk nu heel goed dat ik verhalen wil vertellen en daarbij de mens centraal ga zetten. Tijdens mijn stage heb ik geleerd hoe verhalen kunnen verbinden, kunnen raken, maar ook een identiteit aan een bedrijf of organisatie kunnen geven. Verhalen kan je vertellen door ze op te schrijven, maar ook door ze uit te spreken, uit te beelden of een combinatie daarvan uit te werken. Tijdens mijn huidige minor leer ik nog meer hoe de mens in elkaar zit, hoe goed luisteren bijdraagt aan een grotere verbinding en hoe je complexe vraagstukken kan oplossen door onder andere menselijkheid centraal te stellen.

In het hier en nu
Het is vandaag 17 mei 2023 en ik denk dat ik eindelijk zo ver ben om dit artikel af te ronden. Het was een rit, het was een uitdaging en hoe geweldig ik verhalen dus vind: mijn eigen verhaal op papier zetten is verdomd lastig. Met dit stuk doe ik iets wat ik moeilijk vind: een punt zetten achter het proces van mijn buitenlandstage, iets waar mijn leven anderhalf jaar lang omdraaide. Toch is het ook zo dat waar de ene deur zich sluit, een ander zich opent.

”Toch is het ook zo dat waar de ene deur zich sluit, een ander zich opent.”

Zo los ik hiermee ook het schot voor de start van een nieuwe tijd. Een tijd waarin ik mijzelf nog verder ontwikkel als communicatieprofessional, maar mezelf ook gewoon ontwikkel als jonge, nieuwsgierige vrouw die de wereld nog meer wil ontdekken. En laat ik daar nou eens heel veel zin in hebben!

Heb je vragen over deze stage in het buitenland? Schroom niet om een berichtje te sturen op Teams. Naomi staat open voor vragen over haar tweede thuis: New York.