Ik denk, dat ik wel weet hoe het gaat: ze leven al maanden naar dit moment toe. Is de batterij van hun telefoon opgeladen? Hebben ze bereik? Hoe laat is het nu? Straks zal ik ze bellen met misschien wel de belangrijkste uitslag van hun carrière op de hogeschool.
Door: Ilse Ooms
Zij zijn er 18 weken mee bezig geweest. Dagen vol interviews, observaties en enquêtes. Weken van schrijven, schrappen en weer aanvullen. Van handen in het haar naar volledig in de flow. Hun ziel en zaligheid zitten in de stukken die zij eind juni inleverden, de laatste opdracht die ze nog moeten doen voor dat felbegeerde Hbo-diploma.
Dan is het twee weken mijn beurt. Agenda geblokt, deur van de studeerkamer dicht en lezen. Elk stuk krijgt eerst een individueel cijfer, voordat ik in overleg ga met de andere lezer van het stuk. De meeste cijfers zijn gelukkig mooie voldoendes, helaas moet een aantal studenten nog aan de slag met een verbeterronde.
En dan komt een van de meest bijzondere momenten van het schooljaar … het telefoonmoment. Laat ik voorop stellen: voor hen is dit moment natuurlijk het allerspannendst. Maar bij mij gaat mijn bloeddruk ook flink omhoog. Blijdschap voor degene die een voldoende heeft en door mag naar het mondelinge examen. Sympathie voor de student die moet herkansen. Ik toets het eerste telefoonnummer in. Ik hoor de spanning in haar stem. Zelf had ik altijd een enorme hekel aan docenten die een lange inleiding maakten en vragen stelden als “wat denk je er zelf van?” (weet ik niet, zeg jij het nou maar) of “Hoe voel je je?” (wat denk je zelf? Hartstikke zenuwachtig natuurlijk). Ik val dan ook meteen met de deur in huis: “Ik heb leuk nieuws voor je, je hebt het gehaald.” Ze reageert opgelucht en blij. We kletsen nog even over het mondeling en hangen op.
Intussen gaan de appjes in hun appgroep heen en weer:
‘Ze belt ons op alfabetische volgorde!’ 
Telefoonnummer twee. Er wordt bijna direct opgenomen. Ook hier mag ik goed nieuws vertellen, deze dame heeft een prachtig cijfer gehaald. Ze gelooft het bijna niet. “Echt waar?” Ja het is echt waar.
‘Ik heb het gehaald!’ 
De volgende zit in de metro als ik haar bel. Ik vertel haar dat ze een voldoende voor het schriftelijk deel heeft gehaald. “Oké,” stamelt ze. Ik hoor dat haar stem breekt, “oké, bedankt. Dag!”
“Wil je niet weten wat voor cijfer je gehaald hebt?” onderbreek ik haar.
“O ja, tuurlijk,” lacht ze. Ze is zo overdonderd dat ze bij de verkeerde halte uitstapt.
‘Ik ook!!!!!! ’
De vierde student klinkt heel kalm als ze het nieuws hoort dat ook zij een voldoende heeft gehaald. Toch bekent zij, dat het wachten op de uitslag vandaag erg lang duurde.
“JAAAAA,” antwoordt de laatste student als ze hoort dat ze het gehaald heeft. “Ik ben heel erg blij. Ik ga nu rondbellen.”
‘WOEHOE!!’
Als mijn belronde klaar is, begint hun feestje. Op afstand vier ik met hen mee.
‘Van harte gefeliciteerd dames!’ 
In de rubriek Ondertussen draait alles om verhalen. Heel graag willen we op deze manier delen wat we binnen onze opleiding beleven en ervaren. Omdat dit mensen met elkaar verbindt. In deze rubriek dus iemand van de opleiding aan het woord. Over wat hem of haar heeft geïnspireerd, heeft geraakt of is opgevallen.
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.