Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven. Omdat dit mensen met elkaar verbindt. In Ondertussen…. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar heeft geïnspireerd, heeft geraakt of is opgevallen.
Door: Agaath Flikweert
“Mevrouw, u moet de groeten hebben van José.” Ik kijk op en zie een vriendelijk gezicht tegenover me. Blijkbaar kijk ik bedenkelijk. “Ah ja, snap ik wel hoor. U zult wel niet meer weten wie het is, maar dan toch. Hij vroeg me u de groeten te doen. Hij is nu mijn zwager, weet u.” Ze zegt het bijna onopgemerkt en gaat direct weer verder met waar ze mee bezig was.
José… denk ik, José??? Er komen ieder jaar heel wat namen voorbij en die zijn lang niet altijd even gemakkelijk te onthouden. Maar deze heeft wel een bijzonder haakje. Hier was wat mee…
Opeens weet ik het weer. Natuurlijk weet ik nog wie José is…..
Hoe lang zal het geleden zijn? Een jaar of vijf, zes? Ik kreeg een mailtje. Of ik tijd voor hem wilde vrijmaken. Hij wilde graag iets met me bespreken. Vreemd dacht ik nog, de minor zat er al een tijdje op en ook zijn cijfer, een voldoende, had hij al lang en breed binnen. Geen reden voor een gesprek toch? Maar goed, hij vroeg het me niet voor niets. Er zou vast een goede reden voor zijn.
Een week later zat hij daar. Ietwat schuchter. Ook dat was niet opvallend. Hij was niet iemand van de voorgrond of extra aandacht. En toch zat hij hier.
“Wat leuk om je weer te zien,” zeg ik terwijl ik hem een hand geef. Of dit wederzijds is weet ik niet. Hij reageert wat ontwijkend. “Kijk mevrouw, het is natuurlijk al even geleden dat ik de lessen volgde, maar ik zit toch ergens mee,” begint hij.
Ik kijk hem aan. Ietwat verwonderd. Jaaaa….?
“Nu, heel eerlijk, ik had eigenlijk het idee dat u mij niet zo aardig vond. Als we de beoordelingen terugkregen waren die van mij altijd zo slecht, begrijpt u. Ik heb eigenlijk nooit geweten wat ik fout deed. Hoe het anders moest.”
Zo die komt binnen. De genadeslag voor iemand die eigenlijk niets liever dan een goede docent wil zijn. Ik herinner me ook het jaar dat ik hem in de klas had. Het jaar dat we als opleiding van de Kralingse Zoom naar de Wijnhaven waren verhuisd. Het was een lastige start en ook ik had daar duidelijk moeite mee. Ik weet nog dat ik me toen serieus heb afgevraagd of het voor alle partijen niet beter zou zijn om gewoon te stoppen als docent. Wat een stress gaf die verhuizing. Dus dat ik af en toe wat kort door de bocht ben geweest, kan ik me nu ook wel voorstellen.
Langzaam, heel langzaam komen de herinneringen terug. Maar blijkbaar is er nog wat. Hij neemt een soort van aanloopje. “En mevrouw, ik hoop dat u niet boos wordt hoor, maar ehh ….. ik wil het u – ehh – toch wel vragen. Had dat misschien ook iets met mijn huidskleur te maken?”
Wat??? Ik val bijna van mijn stoel. Neeeeeeee, wil ik schreeuwen. Als er iets me echt werkelijk helemaal niets uitmaakt, is het een huidskleur. Hoezo dat dan??? Maar ik schreeuw niet. Ik blijf heel stil zitten en zeg even niets, helemaal niets. Het is zijn beeld, zijn perceptie. Ondertussen ben ik op zoek naar mijn eigen werkelijkheid. Ik vraag het voor de zekerheid nog even. Heb ik echt goed begrepen wat hij gezegd heeft? In mijn hoofd gaat het alle kanten op. De stilte die valt is heel bijzonder en goed. We nemen blijkbaar allebei de tijd om wat afstand te nemen.
Daarna raken we in gesprek. Een heel lang gesprek. De andere afspraken van deze middag kunnen me even gestolen worden. Dit gaat voor. Hoe bijzonder dat hij teruggekomen is. Ik benadruk mijn waardering voor het feit dat hij dit niet zo maar heeft laten zitten. Ik hoop dat ik hem duidelijk heb kunnen maken hoe ik er destijds in stond. Maar of ik zijn beeld die middag heb kunnen veranderen?
En dan nu, jaren later, krijg ik opeens de groeten. Van iemand die niet wist wat hij van mij moest denken. Die zijn schroom overwon en terugkwam om te vragen of het echt zo zat.
De groeten van José. Ook nu val ik even stil. Maar de insteek is gelukkig heel anders. Wat doet me dit goed! Meer dan dat! Dank je wel José! Ik wens je oprecht alle geluk van de wereld toe!
Vanwege de privacy zijn de namen in het verhaal veranderd.
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.