Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven, wat ons inspireert. Iets waar jij ook daadwerkelijk wat aan hebt. In Ondertussen.. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar inspireert en deelt dit op eigen wijze. Want ook daar houden we van: eigenwijs zijn.
Het is dondermiddag als ik mijn mail doorloop en een bericht zie binnenkomen van onze buitenlandcoördinator. Ze zit met een lastige situatie. Twee studentes willen beiden dolgraag een half jaar studeren op een gerenommeerde universiteit in Maleisië. De betreffende universiteit had een go gegeven, maar kwam daar later op terug. Slechts één studente is welkom. Ik voel de golf van teleurstelling die dan door je heen moet gaan. Hoe shit is het, dat je denkt samen een fantastische plek op de wereld te gaan ontdekken en dat het feest dan tóch niet doorgaat. Nou ja, voor de helft dan. Want, beide studentes zijn nog steeds vastberaden en willen écht gaan. Dan maar alleen. Maar wie van de twee dan? De coördinator besluit dat de dames moeten pitchen waarom zij naar Maleisië willen en roept een onafhankelijke jury bijeen, bestaande uit de opleidingsmanager en ik. Aanstaande maandagmiddag moeten de meiden aan de bak.
Ondertussen trekt er aan mij een relaxt weekend voorbij. De eerste lentezon laat zich zien, yes! Zondagavond check ik mijn agenda voor de volgende dag: ah, de pitches van de dames.
Een zenuwslopende middag
Op maandagmiddag neem ik plaats in het lokaal en de studentes zijn werkelijk op van de zenuwen. Het hele weekend eigenlijk al, vertellen ze. Vanaf donderdag hebben ze slecht geslapen en zien ze op tegen dit moment; het moment dat de jury gaat bepalen wie van de twee naar Maleisië mag. Giebelend en shakend stellen ze zich voor, klasgenoten roepen nog wat bemoedigende woorden vanuit een ander lokaal. Tijd om te beginnen. De studentes geven om de beurt hun pitch. Qua inhoud en kwaliteit doen ze niet onder voor elkaar. Alsof het nog niet moeilijk genoeg was.. We sturen ze de gang op om te overleggen, maar roepen ze tóch nog even terug voor een aantal vragen. De zenuwen zijn inmiddels tot ongekende hoogte gestegen. En weer sturen we ze de gang op….
De impact van een beslissing
Na een korte inleiding vertellen we wie naar Maleisië gaat. Bij het horen van haar naam zakt de studente door haar knieën, brengt haar handen naar haar gezicht en begint onbedaarlijk te huilen. De opleidingsmanager en ik zijn er stil van. Een combinatie van spanning en blijdschap maken dat ze haar emoties in hun puurste vorm laat zien. Wow. Wat ongemakkelijk feliciteren we haar en complimenteren beide studenten voor hun verhaal. De andere studente stelt zich op als goede verliezer en is blij voor haar medestudent. Dagen later denk ik terug aan dit moment. Waar ik een heel relaxt weekend had en op maandagmiddag vrolijk aanschoof in het lokaal, stonden daar twee dames die al dagenlang hun zenuwen nauwelijks de baas konden. Voor hen hing er een onvergetelijke ervaring van een half jaar vanaf. Vaak realiseer ik me niet goed, wat de impact is van een (besluit van een) docent. Mijn werk vormt een grote invulling van hun leven. Daarnaast is mijn werk ook mijn leven, zo blijkt. Want ook ik hield het niet droog….
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.