Werelddag van de Migranten en Vluchtelingen

Gisteren was het Werelddag van de Migranten en Vluchtelingen. Deze dag is in 1914 in het leven geroepen door de Paus van de Rooms-Katholieke Kerk. Tijdens deze dag roept hij iedereen in de wereld op om vluchtelingen en migranten te omarmen, te helpen, te beschermen en voor mij het belangrijkste: welkom te heten. In dit artikel vertel ik waarom ik hier zoveel waarde aan hecht..

Door: Alma Botic

Hoe het begon
Mijn ouders woonden in Bosnië, in een klein stadje bij de zee. In dit stadje was meer dan 90% van de bevolking katholiek. Aangezien mijn ouders islamitisch zijn, was dit een lastig gebied om te verblijven tijdens de oorlog. Mijn vader ging al vrij snel het (Kroatische) leger in en mijn moeder bleef thuis in ons kleine appartementje van 64m2. Dit hielden mijn ouders een tijdje vol, totdat de onrust toenam. De mensen werden steeds haatdragender, gewelddadiger en waren psychisch totaal in de war door alle gebeurtenissen in de oorlog. Alles was anders.

Noem het geluk
1992 was het jaar, waarin mijn vader door het leger naar huis werd gebracht. Hij werd op de woonkamervloer neergegooid, hij kon geen millimeter bewegen van de pijn. Hij heeft daar de hele middag en nacht gelegen. Een hernia, gekregen aan het front. Toen de pijn steeds heviger werd kreeg mijn vader, gelukkig, een bewijsbrief van het leger waarin stond dat hij wegens medische omstandigheden het land mocht verlaten. Diezelfde avond werd hij naar een ziekenhuis in Kroatië vervoerd, waar ze hem uiteindelijk vier maanden lang niet hebben geholpen. Waarom zeg ik ‘gelukkig’? De dag hierna voerden de Kroaten en Bosniërs geen gezamenlijk front meer, dus alle islamitische inwoners in mijn lieve stadje werden die avond vervolgd. Mijn vader wist te ontkomen, maar alle andere vrienden en buurmannen werden tot 1994 vastgehouden in een concentratiekamp bij de zee.

Precies op tijd
Naarmate de tijd vorderde, kreeg mijn moeder geheime informatie te horen: alle vrouwen (met kinderen) mochten een bewijsbrief aanvragen bij de gemeente om te vluchten naar eerstewereldlanden. Hierbij mochten zij hun mannen ophalen uit de kampen om als gezin samen te vluchten. Mijn moeder besloot op een avond stiekem ons appartement te verlaten en kreeg hulp van de priester van ons dorpje. Ze verliet ons huis met een handtas, de deur open, zonder achterom te kijken. Op weg, om samen met mijn vader een kans op een nieuw, ander leven te krijgen. Zij wist niet dat ze precies op tijd was, want dit was voor mijn vader de laatste dag in het ziekenhuis. Mijn vader, die nog steeds niet kon bewegen of lopen, werd bedreigd met de dood door een werknemer. Hij had de zijden dekbedden om zijn middel gewikkeld om van vijf hoog te kunnen springen, om zo nog een waardige dood tegemoet te gaan.. Gelukkig was daar mijn moeder. Net op tijd.

Ik, de dochter van een vluchteling
Wie van hen had op dat moment gedacht dat ze nu, 27 jaar later, samen met hun dochter een mooi leven zouden hebben in Rotterdam? We mogen van geluk spreken dat het allemaal zo heeft uitgepakt. Of toeval? Of het lot? Ik ben alleen maar dankbaar dat het ons is gelukt. Ik ben de dochter van een vluchteling en deze dag wijd ik aan mijn ouders. Ik wijd deze dag aan alle kinderen, vrienden en familieleden die te maken hebben gehad met de oorlog, maar bovenal wijd ik deze dag aan alle mensen die op dit moment bezig zijn met het zoeken naar een veilige thuishaven.