Week van het werkgeluk

Deze week is officieel benoemd tot de ‘week van het werkgeluk’.  Huh, denk je dan? Is dat geen foutje. Hoezo werkgeluk? Is daar nog wel sprake van nu we elkaar bijna alleen nog maar online treffen? En wat als de techniek weer net niet doet wat wij zo heel graag willen? We vroegen docente Tineke de Waal om eens wat woorden te wagen aan dit toch gevoelige thema. Ze nam dit verzoek met beide handen aan.

Door: Tineke de Waal 

Mijn Macbook schreeuwt! Uw Onedrive heeft aandacht nodig: er zijn 789 synchronisatie-problemen. Allemaal rode bolletjes met kruisjes erdoor. De helpdesk van ICT neemt niet op. Ik stuur een tweede mail naar service@hr.nl. Antwoord: ik kan over vijf werkdagen een reactie verwachten want het is druk. De chatberichten in Teams op mijn telefoon verschijnen niet op mijn laptop. Huh? Ik wil breakoutrooms aanmaken maar dat gaat nog niet met Apple-apparatuur. Ik moet wachten op een volgende update van Teams. Ik heb beloofd een les op te nemen voor studenten die er niet bij kunnen zijn. De opnameknop werkt niet. Na een paar keer herstarten werkt de knop wel, pfff gelukkig. “Mevrouw, we kunnen niet in de vergadering komen.” Het duurt een kwartier voordat we met een paar studenten aan de les kunnen beginnen. Gelukkig is dat kwartier ook opgenomen.  In de online–les krijg ik de presentatie niet in het beeld. Ik moet iedere keer de presentatie onderbreken om te kijken of iemand zijn digitale hand opgestoken heeft. Ik zie één digitaal handje, maar volgens de klas hebben zeven studenten er een opgestoken. Maar wie dan? En waarom zie ik die niet? Zucht.  

Hoezo stress???
“Mevrouw, we zien weer niets.” Ik vraag of ze een document downloaden, maar het blijkt beveiligd te zijn. “We kunnen het niet openen.” De stress slaat toe. Ik probeer het document te downloaden, te openen en opnieuw op te slaan. Kwijt. Oh, daar staat het. Ik open het met mijn stomme kop in Word, in plaats van met Voorvertoning en deel het. De helft van de tekst is verdwenen maar dat heb ik niet door, zo blij ben ik dat ze het document kunnen zien. Ik heb het te laat in de gaten. Shit! “Jongens, we slaan deze opdracht maar over…”. Mijn zorgvuldig toegepaste animaties in de presentatie werken niet. Het antwoord staat meteen onder de vraag. Dat is niet de bedoeling, ze moeten eerst nadenken! Zucht. Ik wil wel, maar niet zo.    

Waar is Ronnie?
Ik raak de weg kwijt in de kanalen, feeds, posts, teams, chats, mail, whatsapp. Waar staan die bestanden? In het docentenkanaal, in algemeen, in het klassenkanaal, maar in welk team van de vijftien? En waar stond dat ene berichtje? Is die leerteambijeenkomst nu online of offline? En waarom kan ik het fysieke lokaal niet vinden in het Museumpark? Waarom doet het whiteboard het niet? Hoe stroef kan het gaan? Ik mis overzicht, duidelijkheid. Ik mis de Wijnhaven, mijn collega’s, het bedrijfsbureau en Ronnie die elke ochtend mijn dag positief stemt met zijn vriendelijke ‘goedemorgen Tine’. En ik mis vooral de ‘normale’, de automatische omgang met studenten.   

En dan vragen ze je een stukje te schrijven over werkgeluk…  Ik schiet in de lach. Dat gaat wel lukken.  

Want ondanks al die energievretende toestanden is er ook plezier.  Corona daagt me uit. Niks vastroesten in een oud stramien. De online-mogelijkheden bieden kansen. Het is veel en ingewikkeld maar we maken sprongen vooruit. We leren van elkaar: hoe doe jij dat? Ik ontdek steeds meer voordelen nu ik (heel) langzaamaan gewend raak aan de programma’s. Volgende week toch dat Feedbackfruits nog eens goed onder de loep nemen. Dat gaat de studenten weer verder helpen. 

Werkgeluk is ook jezelf verliezen tijdens het dwalen op het web op zoek naar input voor je les. Het ene artikel is nog interessanter dan het andere. Kon je maar alles lezen!

Happy Connector
En dan is er ook weer die ene student die je vriendelijk helpt in je strijd met de techniek en met suggesties komt: “Kunt u niet … proberen?” En die andere die blij is met mijn feedback op het stuk dat hij geschreven heeft. En Jasper die een steengoede column schrijft en daarmee een plekje krijgt in de Metro. De kersverse eerstejaars die na een moeizame start van de onlineworkshop creatief schijven om beurten roepen hoe ze de metafoor van een gevecht onder woorden kunnen brengen: strijd, knock-out, winnaar, pootje lichten, rug tegen de muur, in de ring, ippon... Ik word blij: ze staan ‘aan’. Ik word ook vrolijk van de leerteamstudenten die het zichtbaar fijn vinden elkaar te zien, in het echt, op school. En die zo graag met elkaar praten dat ze eigenlijk helemaal niet naar mij willen luisteren. Dat snap ik. 

Werkgeluk is ook onvoorwaardelijke support van je collega’s, je manager en directeur  

Ik zie een student typen in een chat. Ik bel haar. Ze is verrast, maar het is fijn. Je kunt meteen even antwoord geven op al die vragen en je ziet ook hoe ze erbij zit. Met vertwijfeling of met vertrouwen. En daar kan je het ook over hebben. En ondanks die grote fysieke afstand, voel je verbinding. En daar zit voor mij het grootste werkgeluk: niet alleen streven naar een Smart Connector maar ook naar een HAPPY Connector.  

Werkgeluk is ook terug in de auto, de muziek aan en meezingen