#trots op … studeren op het HBO

Het zal je niet ontgaan zijn. De opleiding Communicatie bestaat dit studiejaar 15 jaar! Wat begon met één klas en een handjevol docenten aan de Kralingse Zoom, is uitgegroeid tot een opleiding met ruim vijftig man personeel en elk jaar zo’n acht nieuwe klassen, inmiddels gevestigd aan de Wijnhaven. 15 jaar opleiding maken betekent ook 15 jaar studenten in de wandelgangen. En die studenten zijn trots. Zo ook Drylon Sokoli, die trots is dat hij een HBO opleiding volgt.

Mijn naam is Drylon Sokoli, tweedejaars communicatiestudent. In het kader van de Trotsdag op de hogeschool, deel ik met jullie mijn verhaal.

Toen ik als 6-jarige jongen met mijn ouders en zussen naar Nederland vluchtte, had ik nooit verwacht dat ik op een dag op het HBO mijn verhaal zou doen. Laat staan dat ik hier nog zou zijn.

Ik heb een lange weg afgelegd om te komen waar ik nu sta, daarbij heb ik nog een lange weg te gaan. Die lange weg, die ik moest afleggen is wat mij TROTS maakt. Ik zal je meenemen in mijn verhaal, dwaal niet af en hier en daar mag best gelachen worden.

Als 6-jarige jongen ben ik met mijn ouders en mijn zussen naar Nederland gevlucht. Alles was anders, de mensen, het eten (boerenkool met worst smaakt overheerlijk trouwens), het weer (veel regen, weinig zon, helaas) maar wat mij het meeste opviel, was dat de mensen anders waren dan ik. Iedereen was directer, maar ook afstandelijker.

Waar begint mijn verhaal dan?
Laten we even beginnen met de basisschool, hier moest ik echt mijn weg vinden. Ik speelde wel met iedereen, maar voelde mij niet echt thuis. Ik had het gevoel dat ik er niet bij hoorde. Gek genoeg werd ik niet gepest omdat ik een vluchteling was. We moeten blij zijn dat kinderen niet kijken naar je afkomst, als je kan voetballen doe je gewoon lekker mee, ongeacht je verleden.

Door de jaren heen werd ik op de basisschool veelvoudig ondersteund door mijn leraren. Ze hielpen mij met de taal, schrijven en gaven mij het gevoel dat ik echt iets kon bereiken. Ik hoefde mij niet te schamen omdat ik de taal niet goed sprak of omdat ik niet goed kon schrijven.

Dit heeft mij erg geholpen, in tegenstelling tot de middelbare school. Laten we daar maar niet over beginnen, want daar was ik simpel gezegd een ‘nummer’. Ik mocht hier alles zelf uitzoeken terwijl ik wel hulp kon gebruiken. Ondanks dat, ben ik begonnen op basiskader en geëindigd op VMBO T waar ik mijn diploma haalde. Hier kan ik wel trots op zijn.

Daarna kwam de volgende stap, het MBO. Dit stuk is niet echt heel spannend, dus sla ik het over, op één punt na. Ik kreeg namelijk de kans om ambassadeur te worden van mijn opleiding. Hier gaven de begeleiders mij het gevoel dat ik echt iets kon doen. Ik kon namelijk mijn verleden als vluchteling gebruiken om een voorbeeld te zijn. Laten zien dat, als je je echt inzet, je alles kan bereiken. Er werd gezegd dat ik mijn verleden niet moest zien als zwak punt. Je zwakke punt kun je gebruiken om er je sterke punt van te maken. Ik zie dit niet echt als iets bijzonders, terwijl ik dat wel moet doen. Niet iedereen doet dit zomaar, daarnaast heb ik veel kunnen betekenen voor anderen met mijn werkzaamheden.

Toen kwam ik op het punt dat ik bijna mijn diploma had, wat nu?
Dat is wat ik me afvroeg. Mij ouders zeiden “als je wilt, en wij weten dat je het kan, ga dan door naar het HBO, maar als je wilt werken is dat jouw keus. Je bent nog jong en je kunt het, je hebt de motivatie in je om het te halen.”

Vele opmerkingen her en der kunnen je karakter vormen. Ik kreeg vaak genoeg te horen dat ik HBO nooit zou halen. Gedurende mijn opvoeding kreeg ik van mijn ouders te horen dat ik het altijd beter moest doen dan mijn klasgenootjes. Dit heb ik toen ik ouder werd zelf overgenomen. Ik wil uit mezelf de lat hoger leggen, laten zien dat ik het beter kan dan anderen. Dit allemaal omdat ik van mezelf moet bewijzen dat ik als vluchteling hier thuis hoor en dat ik één van ‘jullie’ ben.

Dit heeft mijn karakter gevormd, ik moet alles beter doen dan de rest, ik ben niet snel tevreden. Dus kan je zeggen dat ik koppig ben? Ja, dat zeker. Dit heeft niet alleen voordelen maar zeker ook nadelen. Al haal ik een mooie 7, dan zal ik daar niet tevreden mee zijn, terwijl dit gewoon absurd is en ik mezelf hier een schouderklopje voor mag geven. Ook wil ik vandaag alles doen, ik wil niks laten liggen tot morgen. Dit heeft te maken met dat ik vroeger geen vaste verblijfsvergunning had. Ik kon elk moment terug worden gestuurd. Nu, met mijn Nederlandse nationaliteit, heb ik weer een voordeel. Ik kan overal naar toe reizen en ben zeker van de volgende dag in Nederland. Het enige nadeel dat ik kan bedenken is dat ik meer belasting mag betalen.

Om tot het punt van mijn lange verhaal te komen, wil ik iedereen die dit leest meegeven dat wij iedereen, ongeacht afkomst, of wat dan ook, een kans moeten geven. Met alles wat er nu speelt met de vluchtelingencrisis, jongeren die meer burn-outs krijgen en nog vele andere dingen. We moeten geloven in elkaar. Alleen op die manier kunnen we meer bereiken dan we denken. Ook al ben je gevlucht of niet, je kan het en laat die ene opmerking je niet tegenhouden.

Door deze lange, lange weg met hoogte- en dieptepunten heb ik bereikt wat ik wilde bereiken en ben ik nog lang niet klaar. Ik zal nog steeds elke dag vechten om mezelf te verbeteren en te winnen. Want als ik het kan, dan kan jij het ook.

Dus zeg tegen jezelf, zoals ik dat doe: IK BEN TROTS!