Daar zitten we dan met z’n allen. Het is dinsdagmiddag 14.00 uur en in klaslokaal MP.L2.435 maken we ons op voor het leerteam. We zijn al enkele weken bezig om de term ‘identiteit’ te onderzoeken. Bij de major ligt de focus vooral op de identiteit van een organisatie. Bij het leerteam pakken we door op de persoonlijke identiteit. Wat kan de theorie ons daarover zeggen. Zo brainstormen we, passen we de modellen als de CI-mix toe, kijken we naar onze kwaliteiten en doen we persoonlijkheidstesten. En ondertussen voeren we daar in de klas tal van gesprekken over. “Maar mevrouw, hoe ik moet ik nu weten wie ik ben en wat mijn missie is in het leven?! Ik ben pas 17 jaar.” Het was een vraag van een van mijn studenten tijdens zo’n gesprek. En ik? Ik kon geen andere reactie bedenken dan deze student gelijk geven.
Door: Kristel Klaassen
De feiten of het verhaal?
“Wie ben je?” is een vraag waar ikzelf in mijn bijna 30-jarige bestaan ook niet 1-2-3 een antwoord op heb. Die vraag omvat zoveel en brengt zo’n lading met zich mee. En dan voel ik in zo’n vraag ook nog eens de kwetsbaarheid om afgewezen te worden. Dat als je iets over jezelf vertelt, die ander kan oordelen: ‘oké, is dat het? Laat maar zitten dan’. Dus – om het een beetje veilig te houden – zeg ik vaak op de vraag ‘wie ben je?’: ik ben Kristel, 29 jaar oud, ik heb HBO en de uni gedaan, woon in Rotterdam, ben docent…… Kortom alleen maar feitelijke kenmerken. Want, ja op feitelijke informatie kan je niet afgewezen worden toch?! Maar heel eerlijk, uiteindelijk zegt dit helemaal niets over wie ik ben. Het zegt niets over wat ik voel, wat mij blij maakt, welke gebeurtenissen mij gevormd hebben, wat ik verafschuw of waar ik het benauwd van krijg. Nee, al deze dingen zijn persoonlijk en kwetsbaar en daarop kan je wel afgewezen worden.
Omdenken
Het mooie is dat in het leerteam er juist ruimte is om de term i-den-ti-teit, zoals Derek Otte het in zijn kennisclip presenteert, verder te onderzoeken. Toch zijn vragen als ‘Wie ben je? En wat is je missie en welke waarden heb je?’ heel indringend. Het zijn levensvragen. Zelfs als het einde nabij is hebben veel mensen geen antwoord. Wat ze wel weten is HOE ze herinnerd willen worden. Dus in het leerteam hebben we het op die manier aangepakt. Wat wil je dat mensen over je zeggen of denken als je de kamer uit bent. Wat vind je belangrijke eigenschappen in vrienden of in een relatie? En zou je jezelf ook graag zo willen zien? Door dingen om te draaien, wordt het soms wel goed mogelijk om met zo’n allesomvattend onderwerp om te gaan. Als je weet hoe je herinnerd wilt worden, geeft dit je mooie handvatten geeft over wie je wil zijn en hoe je in het leven wil staan. Dat is mijn persoonlijke overtuiging. En dan de koppeling naar de major. Het schrijven van een vertellersverhaal. Een verhaal over jouzelf. Alles mag en kan, feitelijke informatie laten we alleen achterwege.
LEF
… dan is het weer die dinsdagmiddag 29 september, 14.00 uur. In het klaslokaal MP.L2.435 is het tijd om die individuele vertellersverhalen aan elkaar voor te lezen. Ieder jaar ontneemt dat moment mij de adem. Wauw, wat een mooie inspirerende verhalen. Ik realiseer me iedere keer weer hoe bevoorrecht ik ben dat deze mensen mij vertrouwen. Dat ze hun persoonlijke verhaal met mij willen delen. Ik krijg een kijkje in hun leven en mag kennismaken met de persoon achter de feitelijke informatie. Als het gaat om LEF, een van de houdingsaspecten die we jullie bij willen brengen, dan kan ik maar een ding zeggen: jullie zijn geslaagd! Dat jullie die kwetsbaarheid durven tonen. Daarmee komt er echt een verbinding tot stand. En ik? Ik kan alleen maar denken: mens wat ben jij mooi!
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.