Daar sta ik dan naast mijn fiets. Achter mij staat een polonaise van auto’s. Ze kunnen allemaal live mijn coronatest volgen. Komt dat zien, komt dat zien! Weten ze tenminste wat hen over enkele minuten ook zelf te wachten staat. Inmiddels hebben de wattenstaafjes hun werk gedaan in mijn neus en mond. Ze verdwijnen snel in de buisjes. Ik stap mijn fiets weer op. Zo, dat zit erop.
Door: Merel Keulen
Twee dagen later gaat mijn telefoon over en neem ik op. “Ja, hallo mevrouw Keulen, u spreekt met de GGD. Ik heb minder goed nieuws. U heeft het corona virus.” Hoewel ik het eigenlijk al wist, slaat het nieuws toch in als een bom. De mevrouw van de GGD vraagt medelevend of ik geschrokken ben van de ”positieve” uitslag. Enorm, geef ik verward toe.
Daar zit je dan. Bezig met de laatste loodjes voor je je scriptie eindelijk kan inleveren. Ik kreeg griep, was de hele dag vermoeid en mijn smaak en reuk was verdwenen. Ik gaf er maar gewoon aan toe en nam de rust waar mijn lichaam om vroeg. Mijn ouders deden ondertussen mijn boodschappen, leverden ze af en zwaaiden naar me vanaf de straat. Mijn huisgenootjes, die dus ook in quarantaine moesten, appten gezellig de hele dag in de groepsapp. Op elke vierkante meter in ons huis was wel een blue wonder desinfectiespray te vinden om de boel als een gek te ontsmetten. Dit virus gingen we samen forever uit ons huis verbannen. Yes we can! Af en toe liep ik weer eens de keuken in om mijn smaak-en geurverlies te testen. Dan spoot ik weer een straal puur citroensap in mijn mond. Geen reactie. Shit. Koriander dan? Normaal kan ik dat dus echt niet eten, zo vies! Ook dit ging er zonder moeite in. Zucht. Maar… na corona was er dan toch zonneschijn! Na anderhalve week mocht ik weer de wijde wereld in.
Ondertussen zijn we twee maanden verder en kan ik zeggen dat ik een heuse corona-survivor ben. Het voelt nog steeds heel raar. Iets wat de hele wereld al maanden in zijn greep houdt, heeft mij weten te bereiken. Ik heb echt stilgestaan bij hoeveel geluk ik heb gehad. Niet alleen dat ik slechts lichte klachten heb gehad, maar ook hoeveel geluk ik heb gehad dat ik de behoefte om mijn lieve oma te knuffelen, heb weggeduwd. Hoe goed mijn ouders eraan hebben gedaan altijd genoeg afstand tussen hen en mij te bewaren, hoe moeilijk dat ook is. Maar, ik realiseerde ook wat voor geweldige huisgenoten ik heb, die tien dagen in quarantaine moesten. Ze deden het allemaal maar even. Mijn dankbaarheid is groot.
Het leven na corona laat me meer stilstaan bij kleine dingen. Alhoewel het woord coronavirus ongetwijfeld tot woord van het jaar 2020 gekozen zal worden, is mijn woord van 2020 toch wel dankbaarheid.
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.