#79 Ondertussen – achter de schermen bij het Eurovisie Songfestival #2

Het songfestival is afgelopen en ik val in een gat zo zwart als de smokey eyes van de leadzanger van de winnende Italiaanse band: Måneskin. Hoe was het om de finale live te volgen vanuit Ahoy? Yvar van Eijk neemt ons opnieuw mee in zijn Eurovision avontuur.

Door: Yvar van Eijk

Mijn shift begon die avond om 19.00 uur. Toch bevond ik mij om 11.00 uur al in de teststraat. Ik had namelijk al mijn charmes in de strijd gegooid om die middag al in de Green Room te kunnen zitten. Tijdens de liveshows zittende artiesten op de bekende banken in de zaal, maar tijdens de middagshows zitten daar de vrijwilligers. Trots op mijzelf dat het gelukt is om tijdens de laatste repetitie van de finale op de bank te mogen zitten. Dit werd ook mede mogelijk gemaakt door Eventmakers, de organisatie die alle vrijwilligers heeft aangestuurd en heeft geworven voor dit evenement.

Repetities
Tijdens de laatste repetitie was Ahoy opnieuw gevuld met 3500 enthousiaste songfestivalfans. Alle acts traden op, er werd geoefend met een neppe puntentelling om alle live-verbindingen te testen en ook alle interval acts kwamen voorbij. Zittend op de bank van Litouwen, helemaal vooraan, was het heerlijk vertoeven. Klein detail, je mag deze bank niet verlaten tijdens de show. Dit hield dus in dat ik 4,5 uur moest blijven zitten in datzelfde bankje. Dat is dan toch best wel lang.

Na de middagshow was er nog net tijd om te eten voordat mijn dienst begon. Waar het in de eerste week nog vrij leeg was in het Volunteers Home, was het nu zoeken naar een plekje. Die drukte was er niet alleen in het Volunteers Home, ook in het Press Centre waren alle tafeltjes geboekt. De journalisten hadden er allemaal zin in en na een korte poll bleek Frankrijk favoriet voor de winst onder hen. Bij de bookmakers was dit Italië. Persoonlijk was Gjon’s Tears namens Zwitserland mijn favoriet.

Liveshow
Er bleek tijdens de show geen vraag meer te zijn naar hulp, dus kon ik in de zaal van de persconferentie alles volgen. Een groot gedeelte van de mensen van de AVROtros, waarmee ik al eerder werkte, keken mee in deze ruimte. Omdat wij het via een live verbinding vanuit Ahoy keken in plaats van via de NPO, was er geen commentaar tussen de acts door. Met een microfoon hebben wij dat, om de beurt, zelf gedaan en dat leverde hilarische uitspraken op. Zo vertelde Eden Alene, de Israëlische zangeres, aan een collega dat ze erg op iemand leek die ze kende: Eden’s  schoonmoeder! ‘En terwijl ik vanbinnen dooging van het lachen, zei ik tegen haar: “Oh, how cute’’. Het commentaar bij Frankrijk was simpel: ‘Barbara gaat ervoor zorgen dat wij volgend jaar lekker in Cannes zitten met z’n allen, het zonnetje erbij en genieten maar’.

Dat laatste bleek echter niet het geval. Na een eeuwig-aanvoelende puntentelling kwam Måneskin voor Italië als winnaar uit de bus. De rock-act won dankzij het thuispubliek dat in grote getale op hen stemde. Turijn, Milaan of Rome? Wie weet waar het volgend jaar naartoe reist!

Na afloop
Na de show was het tijd voor de persconferentie, daar bleek het dringen voor een plekje. Er konden niet meer dan honderd man in deze ruimte zijn vanwege de maatregelen en die plekken bleken snel vergeven. Achter de schermen waren er zorgen over een fragment waarin een van de bandleden vanuit een ongelukkig perspectief wordt gefilmd en een lijntje coke lijkt te snuiven. Head Of Communications overlegd met de EBU, de delegatie en met nog veel meer mensen. Een officieel statement volgt de volgende dag maar tijdens de persconferentie benadrukt de band tegen drugs te zijn. Al snel duiken meerdere beelden op en blijkt het een gebroken glas op de grond te zijn waar de zanger naar kijkt. Gelukkig maar.

Als de persconferentie om half drie eindigt, lopen ze al feestvierend langs mij heen. Gescheurde broek, uitgelopen make-up, verwilderd haar, een glimlach en een energie van hier tot aan Rome; alles wijst erop dat ze de tijd van hun leven hebben. Binnen de seconden dat de winnaars de zaal verlaten, worden de eerste dingen al ingepakt. Lichten worden gedemonteerd, glazen worden ingepakt: er lijkt wel haast te zijn. Voor een vrijwilliger is het echter geen taak, dus ik ga met mijn collega’s richting de uitgang. Nog een keer langs de interviewdesk, het Volunteers Home en het Press Centre. Nooit meer zal Ahoy er zo uit zien, nooit meer zal ik dit vergeten. Wie weet, tot volgend jaar…