Tja, what’s in a name. Nu, eigenlijk heel veel dus. Begin september besloot het Rotterdamse Centrum voor hedendaagse Kunst Witte de With de naam te veranderen. De naam komt volgens de Raad van Bestuur niet overeen “met de waarden van het instituut.” “Een blinde vlek,” volgens het instituut dat begin 2018 de nieuwe naam bekend zal maken.
Door: Agaath Flikweert
Ik loop er vaak langs. Als ik uit de drukte van school wil breken. Even een luchtje scheppen, dan wel me laten inspireren door de leuke winkels die er in de gelijknamige straat te vinden zijn. Het kunstcentrum was me wel opgevallen. Een mooie open ruimte met opvallende kunst. Zeker de moeite waard om te bezoeken. Maar dan op een niet-werkdag, een dag met meer rust en ruimte. Kortom: to do!
De naam
Terug naar de naam. Echt opvallend vond ik ‘m niet. Witte de With, ‘gewoon’ een zeeheld uit een ver verleden die veel voor de stad en Nederland gedaan heeft. Veel verder kwam ik niet. Tot begin september. Het bleek niet alleen goud wat er blonk bij deze oud-Hollandse zeekapitein. Ik had er nooit bij stilgestaan, maar blijkbaar loop ik dus al jaren in een té leuke winkelstraat genoemd naar iemand met een té fout verleden. Mmmmm….
Witte Corneliszoon de With (1599-1658)
Witte Corneliszoon de With, begraven in de Rotterdamse Laurenskerk, werkte onder meer voor de Verenigde Oost-Indische Compagnie en de West-Indische Compagnie. In die tijd was hij betrokken bij plunderingen in Jakarta (1618) en gaf hij enkele jaren later leiding aan de verwoesting van de Molukken. Vaderlandslievend, oké dat wel. Maar ook heel gewelddadig.
De kracht van de omgeving
De discussie over de naam van het kunstcentrum staat niet op zich. De afgelopen maanden zagen we al eerder in Amerika opschudding ontstaan over standbeelden en namen van instellingen die een eerbetoon vormen aan historische figuren uit de tijd van kolonialisme en slavernij. Het kunstcentrum is – als ik het goed heb – wel de eerste instelling die in Nederland hierop is aangesproken en tot een naamsverandering heeft besloten. Niet op eigen initiatief dus. Een open brief van o.a. Gloria Wekker (antroploge) en Sylvana Simons (politica) was de directe aanleiding om deze ‘blinde vlek’ nog eens goed te gaan bestuderen.
Ter lering en de vermaeck
Wat kunnen wij er nu als communicatieprofessionals mee? In de lessen gaat het er vaak over. Hoe belangrijk het is om te luisteren naar dat wat er in de omgeving van je organisatie gebeurt. Het liefst pro-actief en niet re-actief. Dat de discussie over de de discutabele heldenstatus van historische figuren uit Amerika over zou kunnen komen waaien, dat zou je als organisatie al in een vroegtijdig stadium in de gaten moeten hebben. Nu was de reactie te reactief. Dat is jammer, want ook dat levert weer discussie op.
Maar – en dat is wel de andere kant van de medaille – wel mooi dat het kunstcentrum alsnog de de dialoog aangaat en echt luistert naar de bezwaren van de omgeving. Men gaat bij zichzelf te rade en in een statement op de website geeft men met redenen omkleed aan hoe men uiteindelijk tot tot deze beslissing gekomen is.
Maar toch. Er blijft wat knagen. In ieder geval bij mij. Dat onze zeeheld in kwestie niet past bij de kernwaarden van de organisatie, had men toch bij de oprichting in 1990 al op kunnen merken? Als je een bestaande naam kiest voor je organisatie, kan daar nu eenmaal een prijskaartje aan hangen. En dat mag op het moment van keuze echt geen ‘blinde vlek’ zijn.
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.