#15 – Wat nu?! The Ugly Truth!

Een relatie op je werk! Niet handig maar wel spannend. Melanie gaat ervoor. Een uitgebreid 7-gangendiner en een top wijnarrangement zijn de ingrediënten voor een eerste date. Maar is het toch niet veel verstandiger om na vier glazen wijn voor een groot glas cola te kiezen?

Ik wist het. Ik wíst het gewoon. Ik ben totaal ongepast gekleed. Schuchter kijk ik om me heen. Zie je wel, die vrouw met de parelketting, die kijkt nu al voor de tweede keer om. Begrijp me niet verkeerd, Pretty Woman is een van mijn lievelingsfilms, maar ik voel me net een escort.

De taxi heeft ons naar een chic restaurant gereden vlakbij Rotterdam. Bij aankomst werden onze jassen aangenomen en we zitten nu in het midden van de dinerruimte te wachten tot onze bestelling wordt opgenomen. Mijn zorgvuldig uitgekozen outfit voelt ineens goedkoop en stijlloos. Wat is iedereen hier netjes gekleed! Ik heb volgens mij nog nooit in zo’n chique tent gegeten. Dennis lijkt zich compleet op zijn gemak te voelen. Iets té zelfs. Het zou leuk zijn als hij zijn telefoon kon opbergen. Dan kunnen we tenminste een normaal gesprek voeren …

Ik schrik op van een arm die mijn wijnglas oppakt en een beetje volschenkt. “Oh, dankje!” reageer ik geschrokken. Oke? Mag ik niet zelf bestellen ofzo? Misschien wil ik wel Cola? En waarom krijg ik zo weinig? Dit is amper een slok. De ober kijk me vragend aan. Waarom kijkt hij me zo aan? Ik zei toch dankje? Zenuwachtig schuif ik heen en weer. Onder de tafel sta ik mijn benen over elkaar zodat ik Dennis expres een kleine trap geef.

Eindelijk legt hij zijn telefoon weg en kijkt me wazig aan. “Nou?” “Nou, wat?” Hij begint te grinniken. “Nou mevrouw, wat vindt u van de wijn? De sommelier staat te wachten?” Sommelier? Het begint me ineens te dagen. Shit, natuurlijk! Snel gooi ik de slok achterover en glimlach beleefd. “Ja heerlijk, dankjewel” De sommelier glimlacht beleefd en schenkt beide glazen vol. Echt vol deze keer.

Zodra hij wegloopt, wordt door een andere ober een mandje vers brood, schaaltje boter en een blok zout met vijl op tafel gezet. Even twijfel ik, maar dan steek ik het brood gewoon in mijn mond. Ik zie mezelf al aanklooien met dat zout en de vijl. Geen denken aan, daar begin ik niet aan. Nieuwsgierig kijk ik om mij heen of de andere gasten wel serieus een blok zout aan het vijlen zijn. Hmmm, maar dit brood is wel heerlijk. Als ik een nieuw stuk in mijn mond stop, merk ik dat Dennis naar me zit te lachen.

“Honger?” “Ja, nogal.” En ik glimlach terug. “Wat zullen we bestellen? Ik ben superbenieuwd naar de kaart hier!” Dennis neemt een slok wijn en kijkt me geheimzinnig aan. “Ik heb al besteld. We krijgen een 7-gangendiner met wijnarrangement. Ik zou dus niet al te veel brood meer eten.”

7-gangendiner? Mijn god hoelang gaat dit duren dan. Ik kijk Dennis met grote ogen aan. “Oh, dat vind ik echt superlief. Maar, euhm, ik denk dat zoiets een beetje boven mijn inkomen valt.” Ik voel dat ik knalrood word. Jezus wat gênant. Hoe komt hij er in hemelsnaam bij dat ik dit kan betalen?” Weer die knipoog. “Maak je maar geen zorgen schatje, geld zat.” Gatver zegt hij dat nou echt? Ineens maak ik mij veel minder zorgen over het eten en meer over mijn gezelschap.

Vier wijn later zijn mijn irritaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Net als mijn remmingen. “Dus, Dennis.” Ik merk dat ik met dubbele tong begin te praten. “Jij vliegt spontaan naar New York, woont in een mooi grachtenpand, gaat lekker even 7-gangendineren. Wat verdien jij in godsnaam?” Dennis begint te lachen en kijkt me indringend aan. “Dat wil jij niet weten.” “Euhm, jawel want anders vraag ik het niet, duuhh.”

De sommelier wil net mijn glas bijschenken, als ik het snel bij hem wegtrek. “Nee, nee, nee! Doe maar even cola.” Hij kijkt me verbaasd aan maar loopt dan weg om cola te halen. “Verstandig!” Dennis kijkt me aan met die spottende blik in zijn ogen. Kan iemand heel arrogant en irritant maar toch aantrekkelijk tegelijkertijd zijn? “Om op de vraag terug te komen, ik verdien genoeg. Meer dan ik uit kan geven. En af en toe vind ik het leuk mijzelf en anderen te verwennen.”

“Dussss?” Wauw ik ben echt aan het klieren, het is maar goed dat ik cola besteld heb. “Laten we zeggen rond de 5.000 euro per maand netto.” Ik ben op slag nuchter.

Wát zei hij? Hoe kan dat nou. We werken toch bij hetzelfde bedrijf? En zoveel ouder is hij niet, dus met ervaring zal het ook wel meevallen. Heb ik mijn salarisonderhandelingen dan zo slecht aangepakt?

In ‘Wat nu?! The ugly Truth!’ deelt Melanie de Bruin – afgestudeerd in juli 2016 – haar ervaringen in haar prille werkzame leven. Een maandelijkse column over rozengeur en afzien.