#17 – Wat nu?! The Ugly Truth!

Die date met Dennis heeft bij Melanie heel wat losgemaakt. En daar willen haar collega’s op het werk natuurlijk wel alles over weten. Maar zoveel tijd is er niet voor. Een volgend avontuur staat op het programma. De camera begint te lopen en met knikkende knieën pakt Melanie de microfoon. Hoe gaat dit in hemelsnaam weer aflopen……

Door: Melanie de Bruin

“Dus? Vertel! Hoe was je date?” Jenny steekt een sigaret aan en gooit haar aansteker mijn kant op. We zijn uit de drukte gelopen en staan, beschut tegen de regen, bij de overdekte fietsenstalling.

“… naja en toen wist ik echt niet meer wat ik moest doen dus …”
“Hahahaha!” Ik kan mijn zin niet eens afmaken, zo hard is Jenny aan het lachen. “Wat een grap! Hoe krijg je het voor elkaar. Heb je de perfecte date en dan sterft Mr. Loverlover de schijtdood?? Wat een giller!”

“Komen jullie nog? Ik vries dood hier.” Ruben staat wiebelend in de deuropening op ons te wachten. “Je houd je mond, hoor je me!” Ik kijk Jenny dwingend aan. Ze kijkt met glinsterende pretogen terug. “Ik zou niet durven, bovendien is het niet perse een appetijtelijk verhaal om rond te bazuinen.”

Grinnikend lopen we naar de lift, waar we snel ons gezicht strak trekken. De lift staat vol bezoekers voor de Scrum Summit. Heel het kantoor heeft het erover. Kennelijk komt er een gastspreker uit Ierland, een soort Scrum goeroe ofzo. Niet dat ik er iets van zal meekrijgen. Ik heb nog steeds whitepaper duty. Er lijkt geen einde aan die rotdingen te komen.

Ik plof net op mijn bureaustoel als Alex en Wim voor mijn neus staan. “Mel, Silke is net ziek naar huis gegaan dus jij moet het interview met Wes Buckley overnemen. Je weet wel, voor op de aftermovie. Lees je even snel in, oké? Dit zijn de vragen. We moeten om half vier naar boven.” Voordat ik besef wat er gezegd wordt, is Wim alweer naar boven gerend en is Alex in gesprek met het ICT-team.

Ik? IK?! Waarom moet ik dat doen? Ik heb geen idee waar die hele  Scrum Summit over gaat! Shitterdeshit. Ik voel mijn wangen vuurrood worden en begin te transpireren. Paniekerig kijk ik Jenny aan. “Rustig meid, gewoon even googelen, vragen voorlezen en lief lachen. You got this.”

15.30 uur. Met knikkende knieën volg ik Alex en Wim naar de hoofdzaal en zie dat de camera’s al klaar staan. Wes Buckley schudt mijn hand en glimlacht vriendelijk naar me. “Let’s get this party started shall we?” Ik glimlach terug, haal diep adem en voordat ik het weet is het al voorbij.

Wes schudt opnieuw mijn hand en wordt direct aangesproken door deelnemers met vragen. Wim pakt de spullen in en Alex en ik lopen naar de hal. Daar kickt de adrenaline erin. “Ik heb het gewoon gedaan!” Ik glimlach breed naar Alex en spring tegen hem aan. “Ik heb Wes Buckley geïnterviewd!”

Linda kijkt me verbaasd aan. “Jij?”. Zonder dat ik het in de gaten had, is ze achter ons komen staan. Jeetjemina man. Ze zegt het echt op een toon alsof ik helemaal níets kan. Je hebt mij zelf aangenomen hoor vriendelijke vriendin, mag het wat minder. De adrenaline stroomt nog steeds door mijn lijf. Ik kijk haar recht in de ogen aan en steek mijn kin naar voren: “Ja, ik.”

“Jij blijft ons maar verrassen, hé?” Eric geeft een klap op mijn schouder en knijpt er even in. Dankbaar kijk ik naar hem op. Eigenlijk is hij zo slecht nog niet. We hebben in ieder geval dezelfde ‘vijanden’ en het voelt goed steun te krijgen van iemand die op hetzelfde autoriteitslevel ligt als Linda.

Ook Vincent en Ruben komen erbij staan. “Heel goed gedaan, je zag eruit als een pro!” Ruben glimlacht vriendelijk naar me en Vincent knikt instemmend. Trots als een pauw wend ik me weer tot Linda die een glimlach om haar lippen heeft weten te persen.

“Ja, Mel heeft een vlotte babbel en een representatief voorkomen. Dat in combinatie met haar jeugdigheid en charme doet het goed op beeld. Maar rond jij het hier zo af? Er ligt beneden nog genoeg werk.” Dan draait ze zich op haar hakken om en loopt druk pratend met Alex naar beneden. Terwijl ik ze nakijk, zie ik dat Alex nog even achterom kijkt en naar me grijnst. Ik glimlach breed terug.

“Zo dan, heb je nou net een poging tot een compliment gekregen? Dat moeten we vieren!” Eric pikt een paar champagneglazen die bedoeld zijn voor de bezoekers en deelt ze uit. “Proost, op deze onverschrokken malle meid en al haar toekomstige streken!”

Giechelend neem ik een slok. Het voelt alsof ik zweef. Ik heb net een spontaan Engelstalig interview overleefd, (een soort van) erkenning van mijn leidinggevende gekregen en vrienden die me steunen en mijn successen willen vieren. Werk is fantastisch!

In ‘Wat nu?! The ugly Truth!’ deelt Melanie de Bruin – afgestudeerd in juli 2016 – haar ervaringen in haar prille werkzame leven. Een maandelijkse column over rozengeur en afzien.