Smart Thing #26– De Hackastory (2)

Op 23 en 24 vond op de IT Campus (RDM) de hackastory plaats. In de eerste blog hebben we uitgebreid stilgestaan bij deze nieuwe vorm van onderwijs. En het onderwerp dat die dag centraal stond: een betaalbare zorgrobot. In het tweede deel van deze Smart Things gaat het over onze ervaringen: hebben we met een hackastory nu die inspirerende leeromgeving voor studenten te pakken die we zo graag willen hebben?  We zetten de belangrijkste bevindingen zetten we voor je op een rij.

Door: Agaath Flikweert 

Multidisciplinair
Met de hackastory wilden we – als aanvulling op een hackathon – meer dan alleen de technische opleidingen samenbrengen. Zouden we de ideeën dan niet naar een nog hoger plan kunnen trekken? Het was de moeite van het proberen waard. En zo werd techniek gecombineerd met communicatie. Voor het verhaal. En werd de samenwerking gezocht met opleidingen uit de zorg. Omdat hier juist de ervaringsdeskundigen zitten als het gaat om de combinatie van techniek en zorg.

Gemakkelijk was dit overigens niet. Opleidingen vanuit verschillende instituten samenbrengen in een tweedaagse als dit, is een uitdaging.  In de weg naar de hackastory toe moesten er wel wat hordes genomen worden. Wat werd er af en toe weifelend gekeken. Zijn we niet te verschillend om die samenwerking aan te gaan? Heb ik wel een inbreng in het geheel? Of: word ik alleen maar ingezet omdat zij niet kunnen programmeren?

Nee dus, binnen een paar uur was het pleit beslecht. De interactie kwam op gang. Studies werden bij elkaar gebracht, waarbij de meerwaarde van eenieder al snel duidelijk werd. De combinatie van zorg, communicatie en techniek was een feit. En daarmee hebben we de eerste stap gezet.

WTF
What’s the fun? Die fun mocht natuurlijk niet ontbreken. The Battle of the Robots, met als inzet je eigen DIY-mascotte. Het ging er ‘heftig’ aan toe. Daarnaast tal van creatieve technieken om zo de problematiek rondom die robot in de zorg nog sterker te laten leven. Die geheimzinnige koffer. Je mocht er iets uitpakken wanneer je een succes te vieren had. En tot slot de duo disco, een silent disco waarbij je op zoek moest naar de identieke moves van je danspartner. Om tot een goede match te komen.

Kortom, tal van welkome onderbrekingen die zorgden voor veel plezier, inspiratie en tastbare creativiteit. Maar de meeste fun? Die zat toch in de intrinsieke motivatie. Het streven om na twee dagen iets moois weg te zetten, een robot die maatschappelijk echt iets te betekenen zou hebben.

On hold
Voor de technische studenten was het wel even wennen. De eerste dag stond volledig in het teken in de verkenning van het probleem. En daar had je nog even geen computer bij nodig. En dan wordt je geduld toch wel aardig op de proef gesteld. Eerst de context van probleem scherp krijgen, daar draaide het om.  Wat zijn de trends waar je met je innovatie op in zou willen of kunnen spelen. En voor wie ga je de innovatie ontwerpen: wie is je audience en hoe denken ze en voelen ze?

Had je dat scherp, dan was het tijd om te gaan schetsen. Ja, ja – even slikken – ook dit weer gewoon op papier. Hoe zou het ontwerp eruit kunnen zien? En ook hierbij lag het accent weer op samen. Omdat je met z’n allen een duidelijk beeld moet hebben waar je aan werkt. De een voor het verhaal, de ander voor de techniek en weer een ander voor de functionele toepassing.

De verhalen
Daar draaide het om in deze hackastory. En die verhalen kwamen.  Iedere robot besefte maar al te goed waar ie vandaan kwam. En droeg zijn eigen naam. Zo kwamen de ideeën in de vorm van Eddie, Iki, Ellie, Zola, John tot leven. Het verhaal van John bijvoorbeeld:

Een lastig verhaal

Het is alweer een tijd geleden
dat ik met mijn vrouwtje was
vergeet de dingen die we deden
’t is eenzaam hier, achter ’t glas. 

Vergeet vaak ook m’n pillen
en dan voel ik weer de pijn
niet dat ik niet zou willen
maar ’t werkt niet in mijn brein.

Mijn fysieke ongemak
is voor de zusters geen probleem
maar steeds als ik wat drinken pak
dan schiet de pijn weer door me heen.

Tegenwoordig heb ik dus een hond met wie ik praat
zo eentje die me helpen kan als het zelf niet meer gaat.
Een die mij een seintje geeft als de bingo weer begint
of met mij een rondje loopt, onze neuzen in de wind.

Ze zorgen hier zo goed voor mij, dat weet ik vast
maar ik weet nooit zeker of ik wel in hun schema pas.
Met mijn nieuwe vriend heb ik meer zekerheid
Ben meer onder de mensen, niet de enige die lijdt.

Werken aan je netwerk
Enthousiaste reacties achteraf. Een bijna ongeloof dat je in twee dagen zoveel kunt realiseren. Hoe je gebruik kan maken van elkaars kennis en kunde en dat er dan ook daadwerkelijk iets ligt waarin je gelooft, een verhaal dat je waar wilt maken.

Samenwerken alsof je elkaar al jaren kent. “Stom dat je dat niet meer doet,” was een reactie. De deelnemers van deze hackastory hebben de meerwaarde van zichzelf en van de ander leren ervaren. En na deze tweedaagse was het niet ‘einde verhaal’. Contactgegevens werden uitgewisseld. ”Dit is echt een hele mooie manier van netwerken. Ik heb met zoveel andere mensen gesproken en weet daarom nu ook veel beter wat ik aan een ander heb. Later in mijn studie kan ik zijn hulp vast nog weleens gebruiken.”

Hoe nu verder?
Die vraag hebben we voorgelegd aan de deelnemers. De meerwaarde was duidelijk. Graag meer van dit in het onderwijs is de wens. “Maar alsjeblieft geen verplichting,” dat wordt ook benoemd. De charme zit ‘m in de vrijwillige deelname. “Je doet het echt omdat je het leuk vindt. Omdat je met elkaar echt iets van betekenis wilt maken. Zitten daar mensen tussen die er een soort van niet bij zijn, dan valt er heel veel lol weg.”

We nemen het mee. Ook het idee van een keuzevak. Twee dagen aaneen met elkaar – en dan het liefst zoveel mogelijk verschillende studierichtingen – werken aan een maatschappelijk probleem. Om te leren wat je waard bent in je eigen vak. Maar ook om te weten wat je aan een ander hebt. Om te komen tot waardevolle oplossingen die over de grenzen van je eigen kunnen heengaan en daardoor alleen maar beter worden.