Het is weekend. Ik kijk terug op een eerste week van online onderwijs, social distancing en thuiswerken. Een week van hectiek en opperste paraatheid. Wat kan er veel veranderen in korte tijd. En zoals we allemaal weten, brengt verandering onrust met zich mee. Van meerdere kanten verneem ik dat deze eerste week geen makkie was. We zijn allemaal erg zoekende in het terugvinden van controle, het creëren van structuur. Volgens mij een heel logisch gevolg van de situatie waar we in verkeren. En gek genoeg ervaar ik ondanks de hectiek en de onzekerheid een zeker gevoel van rust en acceptatie. Iets wat ik moeilijk vind om uit te spreken.
Door: Mirjam den Boer, opleidingsmanager
Want ik ben mij ervan bewust dat ik mijzelf in een vrij bevoorrechte positie bevind. Ik ben gezond, mijn naasten zijn gezond en ik heb veel minder ballen in de lucht te houden thuis. Ik hoef mijn baan niet te combineren met het lesgeven (of het überhaupt bezighouden) van kinderen. Ik heb geen partner die werkzaam is in één van de vitale beroepen.
Natuurlijk maak ik mij ook zorgen om mijn oma, of mijn buurvrouw van over de 80. En natuurlijk denk ik na over de gevolgen die gepaard gaan met de situatie waar we inzitten. Ik ben stil van de berichtgeving in de media over de situatie op de IC’s. De ernst wordt heel erg duidelijk. Maar wat maakt nu dat ik ondanks dat, toch een zekere vorm van rust ervaar?
Het antwoord werd dit weekend voor mij deels duidelijk door het boek dat ik lees: ‘De meeste mensen deugen’, van Rutger Bregman. Het boek gaat over het ‘radicale idee’ dat mensen van nature goed zijn. “In noodgevallen komt het beste in mensen naar boven. Het beeld dat vaak in de media wordt geschetst is steevast het omgekeerde van wat er daadwerkelijk na een ramp gebeurt. Dat mensen van nature egoïstisch, paniekerig en agressief zijn, is een hardnekkige mythe.” aldus Rutger.
Ook wij verkeren nu in tijden van een crisis. Natuurlijk was er, net na het verkondigen van de (aangescherpte) overheidsmaatregelen, onrust. Wat betekent dit voor het onderwijs? Hoe gaan we verder? Terechte vragen die op zo’n moment bovenkomen. Er is behoefte aan duidelijkheid. Heldere communicatie is daarbij essentieel. Iets wat we als hogeschool, in mijn ogen, goed hebben opgepakt. We handelen snel, zijn open en transparant, zeggen wat we doen en kunnen. En wat we op dit moment nog niet kunnen. Ook al weten we niet op alle vragen een antwoord te geven, door met elkaar te communiceren voelen we ons wel verbonden. We luisteren naar elkaar, proberen duidelijkheid te creëren en hopen zo bij te dragen aan die rust en dat vertrouwen.
En dat is ook het gevoel dat overheerst als ik terugkijk op afgelopen week. Als ik zie hoe we als hogeschool, maar zeker ook als opleidingsteam, de handen ineen hebben geslagen en alles op alles hebben gezet om ons onderwijs zo snel mogelijk online voort te zetten, spreekt daar een enorme wendbaarheid, creativiteit en saamhorigheid uit. Op de eerste ‘thuiswerk vrijdag’ werd er al vol overleg gepleegd en waren de eerste ideeën er om het onderwijs online aan te kunnen bieden. In het weekend zijn we meteen aan de slag gegaan om op maandag te kunnen starten. En maandag stond het. Gevoelsmatig zijn we zo goed als geruisloos van offline onderwijs naar online onderwijs overgaan. De innovativiteit en wendbaarheid wordt ook zichtbaar in de initiatieven die ontstaan om elkaar te helpen. Online webinars, workshops en live-sessies poppen als paddenstoelen uit de grond om kennis gratis te delen. Studenten die aanbieden om klusjes op te pakken voor buurtbewoners of basisschoolleerlingen bij te scholen.
Dat betekent niet dat we er al zijn. Natuurlijk zijn er ook hick-ups. Er zijn nog voldoende onbeantwoorde vragen en menig horde zal nog genomen moeten worden, maar we doen het wel met z’n allen. De betrokkenheid, het begrip, de flexibiliteit én creativiteit van de mens in tijden van onzekerheid geeft vertrouwen. En daarmee voor mij rust. En de durf om dat uit te spreken.
Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven. Omdat dit mensen met elkaar verbindt. In de rubriek ‘Ondertussen…. ‘ vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar heeft geïnspireerd, heeft geraakt of is opgevallen.
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.