Ondertussen – weet ik dat gelukkig zijn een voorrecht is

In deze rubriek delen we verhalen. En daar zitten soms hele bijzondere bij. Docenten en studenten die zich heel kwetsbaar durven opstellen. Omdat het leven nu niet altijd Instagrammable is. Maar wellicht zijn deze verhalen nog wel waardevoller dan al die mooie foto’s. Omdat we er elkaar in kunnen herkennen. En omdat juist deze verhalen ons verder kunnen helpen! 

Door: Kim Hoefnagel 

“Ik zie op je cv dat je gestopt bent met de opleiding Journalistiek. Waarom ben je eigenlijk van opleiding geswitcht? Vond je het niet leuk?” Daar is de vraag weer, een vraag die ik liever niet gesteld krijg. Was het antwoord op deze vraag maar zo makkelijk.

In het begin wist ik nooit wat ik moest antwoorden. Ik heb mezelf nooit geschaamd voor mijn problemen, maar anderen denken daar heel anders over. “Ik vond het ontzettend leuk! Maar ik had gezondheidsproblemen, waardoor ik helaas op dat moment niet door kon met mijn studie en dus moest switchen.” Het is geen leugen, maar het is ook niet precies de waarheid. Ik had gezondheidsproblemen, alleen waren deze onzichtbaar voor de rest van de wereld.

Ironisch of niet?
Mijn vader werd op mijn vijfde met kanker gediagnosticeerd, mijn moeder bleek MS te hebben. Mijn eigen gezondheid liet het vaak afweten en ondertussen kreeg ik ook regelmatig met pesterijen te maken. Rond mijn dertiende bleek dat ik een lichte vorm van depressie had, iets wat psychologen en artsen nooit echt gek gevonden hebben. Toch ging het jarenlang redelijk goed en heb ik zonder al te veel problemen de middelbare school afgemaakt.

En toen ging het mis. Vlak nadat ik mijn havo-diploma, behaalde is mijn vader plotseling overleden. Ik had op dat moment een tussenjaar, maar ik heb nooit de tijd genomen die ik nodig had om te rouwen. Mijn mentaliteit was namelijk ‘schouders eronder en doorzetten’. Papa zou niet willen dat ik alleen maar verdriet heb, toch? Hij zou willen dat ik door zou gaan met mijn leven, dus dat is wat ik deed. Hij is overigens niet overleden aan de directe gevolgen van kanker, maar aan de gevolgen van de chemokuur die hij het jaar ervoor had gekregen. Best ironisch of niet?

Opgesloten in eigen hoofd
Het overlijden van mijn vader bleek een klap te zijn die ik mentaal niet meer aankon. Langzaamaan merkte ik dat het steeds slechter met me ging. De normaalste dingen kostten me onwijs veel energie, ik had minder zin in leuke dingen en ik was simpelweg niet mezelf. Het voelde alsof ik opgesloten zat in mijn eigen hoofd en nergens naartoe kon. Ondanks alles ben ik het jaar daarop aan de opleiding Journalistiek begonnen, het zou namelijk wel goed komen als ik eenmaal een normaal dagelijks ritme had. En zeker het eerste halfjaar ging dat heel goed. Ik had het naar mijn zin, haalde mijn studiepunten en ging met plezier naar school. In het tweede halfjaar werd dat iets moeilijker, maar ik bleef doorzetten. De examencommissie gaf mij toestemming om ondanks mijn BSA toch door te gaan. Zelfs toen ik in de zomervakantie een vak moest herkansen, ging ik met plezier naar school. De herkansingsweken waren gezellig en ik kwam weer tot rust. Ik had echt het gevoel dat het allemaal wel weer goed zou komen.

Maar in mijn tweede jaar ging het al snel weer mis. Doordat ik twee uur naar school moest reizen en ik überhaupt al de energie niet had om op te staan, miste ik veel lessen.
En toen was het 3 december 2015. Om afleiding te zoeken had ik een dagje Londen geboekt. Na een busreis van 11 uur was ik weer in mijn favoriete stad. Aan het einde van de dag – na een flinke stadswandeling – stond ik op de Tower Bridge en besefte ik hoe graag ik zou willen dat het over was. Ik merkte dat de ziekte in mijn hoofd het aan het winnen was van mijn wilskracht. Ik belde vervolgens mijn moeder met de woorden: “Mama, ik heb hulp nodig. Ik kan dit niet meer. Ik hou het niet meer vol.” Op dat moment besloot ik dat mijn gezondheid op de eerste plaats moest komen. En nadat ik thuis huilend in mijn moeders armen heb gelegen, besloot ik om wederom naar mijn huisarts te gaan.

Opgegeven
In dezelfde periode was ik ook begonnen bij een nieuwe werkgever. Ik wilde onder de mensen blijven, thuis zitten is voor mij namelijk nooit een optie geweest. Doordat ik aan zware medicatie begonnen was, had ik met mijn werk de afspraak dat ik een aantal weken rustig werk mocht doen. Deze mondelinge afspraak werd al snel gebroken en ik werd ontslagen met de woorden “depressieve mensen horen thuis te zitten”. Dit terwijl niemand aan mij kon merken hoe ik mij van binnen voelde. En waar ik eerst nog mijn propedeuse wilde behalen, wilde ik nu niets meer. Intern had ik het gevecht opgegeven.

Na een aantal maanden medicijnen slikken ging het gelukkig iets beter. Ik ging regelmatig op bezoek bij mijn vrienden in Londen voor afleiding en langzaam vond ik de lol in het leven terug. Ik besloot daarom om in 2016 aan een nieuwe opleiding te beginnen, dichterbij huis dit keer. Dit bleek een groot succes te zijn, zonder al te veel problemen behaalde ik aan het einde van het eerste jaar mijn propedeuse. Ik had weer lol in het leven, de opleiding motiveerde me om het beste uit mezelf te halen en ik leerde nieuwe mensen kennen. Ik durfde eindelijk weer mezelf te zijn.

“Want zonder slechte dagen zouden de goede dagen slechts normale dagen zijn.”

Begin van een nieuw tijdperk
Eind 2017 ben ik gestopt met antidepressiva. Het begin van een nieuw tijdperk. En ondanks het feit dat ik redelijk wat aangekomen ben door dit medicijn, ben ik onwijs dankbaar dat het er is. Ik weet namelijk zeker dat ik hier niet zou zitten als ik er nooit aan begonnen was. Inmiddels heb ik het tweede jaar van de opleiding Communicatie succesvol afgesloten en sta ik te trappelen om te beginnen aan mijn stage. Vanaf september ga ik aan de slag bij The Walt Disney Company als marketingstagiair. En omdat Journalistiek toch mijn eerste liefde is, sluit ik niet uit dat ik de minor Journalistiek in Utrecht ga volgen. En de moeilijke dagen? Die heb ik nog steeds regelmatig, maar ik probeer de focus te leggen op de mooie dagen. Want zonder slechte dagen zouden de goede dagen slechts normale dagen zijn. Ik ben in ieder geval dankbaar dat ik mezelf teruggevonden heb. Want ondertussen weet ik dat gelukkig zijn geen vanzelfsprekendheid is, maar een voorrecht.