#63 Ondertussen – studeer ik af, of niet…….

Dat het coronavirus ons maatschappelijke leven zo zou kunnen ontwrichten, had denk ik niemand verwacht. Duizenden mensen die besmet raken, aan de beademing moeten of uiteindelijk bezwijken aan het virus. De straten zijn leger dan ooit en de supermarkten worden langzaamaan weer bijgevuld. Het is een onwerkelijke wereld, waarin bijna niets meer zeker is.

Door: Eefje Vermeij

Afstuderen
Zo ook voor mij. Nadat ik in november mijn gedroomde afstudeerbedrijf binnenhaalde, leek niks mij tegen te kunnen houden. Mijn grote droom van vroeger werd eindelijk werkelijkheid: meedraaien in dat ene dynamische bedrijf. Je knipt er met je vingers en de situatie kan er weer helemaal anders zijn. Ik houd van zo’n wereld. Dat onverwachte, waardoor je bloed sneller begint te stromen.

Buiten dat, had ik een afstudeeronderzoek dat bij mij paste en waar ik mijn ei in kwijt kon. De eerste weken vlogen voorbij en de pagina’s vulden zich met informatie voor mijn onderzoek. Alhoewel ik af en toe wel wat vast liep (schijnt erbij te horen), ging het voor mijn gevoel wel oké. Het schrijven van een scriptie blijft in de eerste weken vooral toch een beetje aftasten. Je bent vooral aan het nadenken over hoe je je onderzoek gaat inrichten en welke wetenschappelijke literatuur relevant en bruikbaar is.

Coronavirus
Toen het coronavirus deze kant op leek te komen, was er een kort moment waarop ik dacht ‘oh het zal niet zo erg zijn toch’. Helaas bleek niks minder waar en kwam het de grens over. Bij mijn afstudeerbedrijf was het, net als bij elk ander bedrijf, het gesprek van de dag. Alleen is de organisatie waarbij ik werkte, verantwoordelijk voor de informatievoorziening naar de burgers toe. En waar eerst één collega in het crisisteam terechtkwam, volgden er al gauw meerdere mensen.

Toen het moment kwam, dat er aangekondigd werd om zoveel mogelijk thuis te werken, was ook voor mij het moment daar om mijn werkzaamheden vanaf mijn bureautje thuis te verrichten. Dit was ook het moment dat de druk op het team van mijn collega’s toe ging nemen. Er was weinig tijd om te overleggen en veel werk moest snel gedaan worden.

Dat berichtje
Na twee weken thuis gewerkt te hebben, kreeg ik een  onverwacht berichtje. Vanwege het tijdsgebrek van mijn begeleider moest zij helaas mededelen dat zij niet meer de begeleiding kon geven die ze wilde en dat het daarmee ophield. Een dag later volgde het telefoongesprek: de begeleiding stopte echt. Dat betekende dat mijn tijd erop zat en ik ergens anders mijn afstuderen moest voort zetten.

Het duurde ook even voordat het bij mij binnenkwam. Goed, misschien had ik het ergens aan zien kunnen komen. Misschien had ik na de mails zonder reactie kunnen verwachten dat het niet lang meer zou duren. Maar toch, je zit bijna op de helft van je scriptie. En ik wilde natuurlijk afstuderen in juni, waardoor doorgaan voor mij de enige optie leek. Studievertraging? Daar wilde ik op dat moment nog helemaal niet aan denken. Daar had ik de afgelopen vier jaar nog nooit aan gedacht. Ik haalde mijn propedeuse pas heel laat, maar langer dan vier jaar over mijn opleiding doen? Nee dat zou me niet gebeuren. Tot je echt officieel hoort dat je contract wordt ontbonden en de vraag krijgt wanneer je je laptop en passen in komt leveren. Dan lijkt het geen mensenwerk meer, maar gaat het alleen nog maar om de praktische zaken. Ik was teleurgesteld en voelde me terneergeslagen, vooral omdat ik eindelijk het gevoel had dat ik op mijn plek zat.

Hoofd omhoog
Maar mijn hoofd laten hangen is niks voor mij, ik moest en zou een geschikte plek vinden. Een plek die me zou inspireren en me misschien wel een toekomst op zou leveren. Mijn oproep via LinkedIn ging door het dak en ik kreeg van allerlei kanten een aanbod. Het werd nog gekker. Ik moest nog kiezen ook! Toen zelfs mijn vader werd gebeld door een klant met de vraag of ik niet voor hem aan de slag kon, kwam mijn vertrouwen weer een beetje terug.  Ja, dat was ik een beetje kwijt, maar als dan zoveel mensen je willen helpen!  Al was het alleen maar om je met iemand anders in contact te brengen. Communicatie is en blijft wat mij betreft mensenwerk.

En daar was ie, mijn redder in nood, zo lijkt het wel. We hadden het nog even over mijn ervaringen bij het vorige afstudeerbedrijf. Ik kreeg een onderbuikgevoel. Alsof het zo moest had moeten zijn. Ik moest aan de slag bij een ander bedrijf, omdat ik zoveel meer uit mezelf zou kunnen halen.

En daar sta ik nu, bijna klaar om te starten bij mijn nieuwe bedrijf. Een nieuw afstudeeronderzoek, een heel nieuw onderwerp en een gloednieuw team. Het gaat lastig worden, je weer totaal moeten verdiepen in een nieuwe materie binnen een geheel nieuwe context. Maar heel eerlijk, dat is het helemaal waard. Mijn onderbuikgevoel heeft me namelijk nog nooit in de steek heeft gelaten.

Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven. Omdat dit mensen met elkaar verbindt. In de rubriek ‘Ondertussen…. ‘ vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar heeft geïnspireerd, heeft geraakt of is opgevallen.