Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven, wat ons inspireert. Iets waar jij ook daadwerkelijk wat aan hebt. In Ondertussen.. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar inspireert en deelt dit op eigen wijze. Want ook daar houden we van: eigenwijs zijn.
Door: Agaath Flikweert, docente Communicatie en redacteur
“Als je jong bent weet je precies wat je worden wilt. En – eenmaal aan het eind van je leven – weet je exact wat je bereikt zou willen hebben. Maar in de tussentijd? Tja, misschien laat zich dat het beste typeren als: “Hoe kom ik de dag door?’ Niet?”
En daarmee zet Rijn Vogelaar, schrijver, spreker en oprichter van de Superpromoter Academy, de collegezaal direct op scherp. Het is een gewone maandagmorgen. Maar een gastspreker van dit kaliber zet je direct aan het denken. Hoe komt het nu dat we dit oorspronkelijke enthousiasme, deze bevlogenheid zijn kwijtgeraakt? Dat we vergeten om van elke dag een feestje te maken?
Wat raakt je?
Tijd voor de workshop. Rijn: “Ga nu eens met elkaar in gesprek over wat je raakt, waar je enthousiast van wordt. Vertel het elkaar en kijk eens hoe dat werkt!” En dan gaan we los. Er wordt honderduit verteld. De meest onverwachte visioenen en plannen worden enthousiast uitgemeten. Geen houden meer aan. Over een passie voor muziek, over schrijven, maar ook over voetbal, films en acteren. Vermaakt kijk ik rond. Aanstekelijk, zo werkt het dus. Er lijkt een soort van energie vrij te komen. Geef mij iedere dag zo’n maandagmorgen!
Focus op fouten: oeps!
Stof tot nadenken. Die blindheid voor enthousiasme: hoe is dat zo gekomen? Er is toch een moment geweest dat een student enthousiast voor zijn of haar studie heeft gekozen? Vol verwachting naar school kwam om er écht iets van te gaan maken? Waarom is het zo moeilijk om dit ook daadwerkelijk vast te houden?
Ook Rijn heeft erover nagedacht. Waar richt je je op in het onderwijs? Op het uiten van waardering of meer op de verbeteringen die geboekt moet worden? Erg lang hoef ik er niet over na te denken. Hier en daar hebben we de rode pen wel verruild voor een groene, maar de focus op de gemaakte fouten is toch nog steeds het uitgangspunt.
Niet doen, betoogt Rijn. Daar kom je ook op school niet verder mee. Geef elkaar oprechte complimentjes. Je zult het merken. De hersenen gaan in een andere modus. Begin een les of project eens met een positief rondje. Wat een energie er dan kan vrijkomen. En hoeveel ruimte er dan ook komt voor de dingen die beter kunnen. We groeien ervan.
Mijn complimenten!
Mijn oog valt op een studente. Ze loopt langs het lokaal en zwaait even flauwtjes. Vorige week heb ik haar nog een cijfer gegeven voor een schrijfopdracht. “Het is wel een voldoende, maar ……..” hoor ik mezelf nog zeggen. Ze schoot vol en verontschuldigde zich. Ze had zo haar best gedaan en dacht dat het cijfer echt veel hoger zou zijn! Het kwam harder aan dan ik gewild had. Ik wilde graag dat ze zou leren van de punten die ik aangaf, maar ze was zo teleurgesteld. Daar baalde ik achteraf ook van. Ze was er misschien nog niet, maar wat een vooruitgang had ze al geboekt! Had ik daar nu niet wat meer aandacht aan mogen besteden?
Ik weet wat me te doen staat. Ze zal de eerste zijn vandaag. Nadat Rijn het pand verlaten heeft, sla ik mijn laptop open en type:
Beste Mieke,
Vorige week hebben we kort de opdracht besproken. Het cijfer viel je tegen. Misschien heb ik dat toen niet met zoveel woorden gezegd, maar je bent echt met sprongen vooruit gegaan. Vandaar dit mailtje. Wilde het toch even kwijt! Klasse!
Hartelijke groeten,
Agaath Flikweert
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.