We geloven in enthousiasme. In het delen van enthousiasme voor het vakgebied. Voor de klas, misschien ook daar buiten. Van sommige opgeleverde producten van studenten worden wij dan weer heel enthousiast. Neem dit prachtige verhaal van deeltijdstudent Richy, die dit schreef voor een opdracht bij het vak Professioneel Schrijven.
Vroeger toen ik nog klein was kon ik geboeid en vol bewondering luisteren naar de verhalen die mijn moeder vertelde over haar jeugd in Suriname. Zij is in Mariënburg geboren waar haar ouders als bedienden werkten voor de eigenaar van de suikerrietplantage. Haar ouders hadden acht kinderen in totaal en ze woonden met z’n allen in een klein huisje op de plantage. In 2001 heb ik het huisje bezocht toen ik daar op vakantie was. Het zag er nog goed onderhouden uit en zelfs de oude waterpomp waar mijn moeder over vertelde stond er nog. Maar daarover later meer.
Mijn grootouders hadden het nog redelijk goed ten opzichte van de landarbeiders. Ze hadden in elk geval de mogelijkheid om hun kinderen naar school te sturen. Mijn moeder vertelde vaak over de vele kilometers die ze dagelijks moest afleggen. Geld voor schoenen was er niet en het zand kon in de Surinaamse zon hoge temperaturen bereiken. Ze probeerde dan ook zoveel mogelijk in de schaduw te lopen. Ik kreeg vaak van haar te horen dat ze geen geld had voor ijsjes. In die tijd waren ijsjes relatief duur en alleen de welgestelde kinderen konden ze betalen. Mijn moeder kon alleen maar naar die kinderen kijken hoe zij van hun ijsje genoten. Elke keer als ik dat hoorde, kreeg ik een brok in mijn keel en nu nog steeds. Mijn moeder heeft op vroege leeftijd de waarde van geld geleerd en kan ontzettend goed met geld omgaan. Zij heeft mij dat ook proberen bij te brengen. Iets wat tot haar spijt in mindere mate is gelukt.
Spookverhalen
Zij kon mij ook ontzettend boeien met haar spookverhalen uit haar jeugd. U zult misschien wel weten dat het bijgeloof in Suriname een grote rol speelt en mijn moeder had ook het één en ander meegemaakt. Het bleek namelijk te spoken bij de oude waterpomp waar ik u eerder over vertelde. Overdag was er niets aan de hand, mijn grootouders en mijn moeder konden gewoon water uit de grond pompen. Maar ’s nachts kwam het wel eens voor dat de waterpomp uit zichzelf bewoog, maar dan kwam er niets uit. Soms hadden mijn moeder en haar broertjes en zusjes genoeg moed bij elkaar gesprokkeld om door een kiertje in het raam te kijken, maar ze zagen niemand. Mijn moeder krijgt nog steeds kippenvel als aan het piepende geluid van de waterpomp denkt.
Op de basisschool deed mijn moeder het goed. Ze deed het zo goed dat ze een vervolgopleiding kon doen op de mulo (meer uitgebreid lager onderwijs). Ze moest daarvoor echter wel naar Paramaribo. De afstand tussen Mariënburg en Paramaribo was te groot om dagelijks af te leggen dus mijn moeder verbleef haar gehele studietijd in het internaat Siswa Tama. Daar leerde ze veel nieuwe mensen kennen die uiteindelijk ook haar vrienden werden. Nog steeds heeft zij contact met een groot aantal van hen die inmiddels ook in Nederland wonen. Op Siswa Tama werd mijn moeder nog sterker en zelfstandiger dan ze al was. Zo lang ik mijn moeder ken, is zij altijd al goed geweest in dingen regelen en zaken uitzoeken. Mijn grootouders en mijn ooms en tantes kloppen ook nu nog vaak met dat soort zaken bij haar aan.
De liefde
In Paramaribo leerde mijn moeder mijn vader kennen. Mijn vader is in de wijk Blauwgrond in Paramaribo geboren. In het weekend haalde hij haar van het internaat op met zijn brommer en samen reden ze door Paramaribo. De wijk Blauwgrond staat bekend om zijn vele warungs (eethuisjes) dus ze aten daar teloh met bakkeljauw (cassave met vis) of pitjel (groentegerecht met pittige satésaus). Mijn ouders waren ook vaak met hun vrienden te vinden bij hun hangplek, een grote omgevallen boom in Blauwgrond. Als mijn moeder vakantie had, dan bracht mijn vader haar naar Mariënburg en weer waren daar de spookverhalen. Elke keer als ze onderweg langs de begraafplaats reden, sloeg de brommer af. Met de brommer aan de hand moesten ze voorbij de begraafplaats lopen en dan deed hij het weer.
Voordat Suriname onafhankelijk werd, hebben mijn ouders de grote stap gewaagd om naar Nederland te gaan. Ze hadden geen vertrouwen in de toenmalige Surinaamse regering en naderhand hebben ze het gelijk aan hun zijde gekregen. Door het harde werken van mijn ouders en het verstandig omgaan met geld door mijn moeder hebben ze hier een goed leven opgebouwd. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik een onbezorgde jeugd heb gehad. Een jeugd met schoenen en ijsjes. Een jeugd zonder spoken. Een jeugd waar ik ze zeer dankbaar voor ben.
Reacties
Ruud Bosari
Hallo Richy, vooral bedankt voor je mooi verhaal. Ik heb het ter harte genomen. Ik kan mij hierin goed beamen, want ik herken hierin een stukje van mijzelf. Ik heb op dezelfde basisschool van je moeder gezeten, trouwens ik ken ook al je tantes. In Paramaribo zaten wij ook op Siswa Tama. Marienburg is de plaats waar mijn opa zijn contract kreeg op 11.11.1928. Hij kwam met het schip Buitenzorg. Mijn vader en ooms zijn daar ook op Marienburg geboren. Deze plaats was voor ons als kinderen van het tehuis (3 km van Marienburg) heel belangrijk. De jongens van Marienburg brachten alle nieuws uit Paramaribo. Ook van de spookverhalen waren wij besmet. Ik ben echt benieuwd naar de spookverhalen van je moeder, want ik heb ze ook. Van jou moeder kan ik het volgende herinneren. Op een dag schanste zich een groep kinderen om 1 klein vrolijk meisje met kort haar en bolle wangen. het was je moeder die op commando liedjes zong. Ik weet niet of dit zich kan herinneren. Ze werd de lieveling van de onderwijzers. Mijn ouders kwamen in 1979 naar Nederland , ze werden opgevangen door de familie van je vader. Ze waren op Blauwgrond al bevriend met elkaar en het was je moeder die vooral de weg wees, voor mijn zwakzinnige broertje . Zij is de reddende engel waar wij veel dank zijn verschuldigd. Richy, ik wens je heel veel succes met je studie .
4 jaar geleden geplaatst