Edutopper #16 – Contentcafé

Gisteren vond de derde editie plaats van het Contentcafé, als afsluiter van het vak Content & Creatie. Ook deze editie stond bol van de prachtige verhalen, die door elke klas op een andere manier ten tonele werden gebracht. Ook zijn er twee heuse Queens of Content verkozen! Eén voor het mooist aangeleverde beeld, één voor het mooiste verhaal.

Gracia Lam (COV2A) werd gekroond voor het aanleveren van het mooiste beeld (zie boven). Het beeld laat het trappenhuis zien bij haar werk, met een felgele fiets in de hoofdrol. En dat is niet voor niets..

Het beste verhaal werd geschreven door Rianne Stals uit COV1V. Voor dit verhaal interviewde zij een anonieme dame, die een bijzondere reden had om regelmatig de Bibliotheek in Rotterdam te bezoeken. Lees ‘m hieronder:

Ik bieb door mijn oma

“Iedere dag ga ik met veel plezier naar mijn opleiding Bestuurskunde aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Als hardwerkende eerstejaars duik ik geregeld in de boeken, om de leerstof goed tot me te kunnen nemen. Lezen doe ik niet alleen omdat het moet van school. Ik heb altijd al gelezen. En dit komt door mijn oma.

Van jongs af aan kwam ik bij mijn oma over de vloer. Ze woonde dichtbij mijn huis en ging hier graag voor de gezelligheid, koekjes en spelletjes langs. Mijn oma was de persoon met wie ik graag de bieb bezocht. Leerzame kinderboeken haalde ze uit de rekken, om samen door te lezen. Ik hield ervan om als kleine meid voorgelezen te worden, totdat ik het zelf kon natuurlijk. Ik was geen meisje van buitenspelen en tikkertje doen, maar van lezen in een warme en gezellige huiskamer. Deze warme huiskamer was en blijft voor mij de bibliotheek. Ik verslond boeken alsof het niks was. Het halen van AVI 9 was voor mij een ‘piece of cake’. En dat had ik te danken aan mijn oma.

Ommekeer
Op een gegeven moment veranderde er wat. Mijn oma moest opgenomen worden in een kliniek. Als klein kind begreep ik dat niet. Wel merkte ik aan mijn moeder dat het niet goed zat. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe het besef bij mij binnen kwam. Toen was ik zes jaar oud. Ik huppelde uit school richting het huis van oma. Meerdere keren klopte ik op het raam naast de voordeur, zoals ik altijd gewend was. Toch duurde het langer dan normaal voordat er iemand open deed. Ik besloot via de poort naar binnen te gaan. Ik wist dat mijn oma de achterdeur geregeld openhield, hoewel ze altijd liever wilde dat ik op het keukenraam klopte, zodat zij mij binnen kon laten. Ik stapte de woonkamer binnen en ik dacht dat oma was gevallen. Ze lag in een foetushouding op de grond, wat ik erg raar vond. Ik begon te roepen “Oma, wat doet u?”. Blijkbaar was opa even boodschappen doen. Voorzichtig liep ik naar mijn oma die op de grond lag toe. Hoe dichter ik bij haar kwam, hoe sterker een vreemde uitgeademde lucht mij naderde. Naast haar lag een omgevallen, lege fles. Ik schudde mijn oma heen en weer en vroeg weer “Oma, wat is er?”. Nu begon ik mij toch echt wel een beetje zorgen te maken. Ik begon te huilen, want ik was nog maar zes jaar oud en snapte niks van de situatie. Op dat moment stapte mijn opa binnen en trok me gauw weg naar de keuken en troostte me. De rest van deze dag herinner ik mij vaag. Maar het beeld van de manier hoe ik mijn oma aantrof, heeft mijn geheugen nooit verlaten.

Na deze gebeurtenis werd mijn oma meerdere keren opnieuw opgenomen. Ze was ziek. Ze was verslaafd. Ze was verslaafd aan alcohol. Ik werd ouder en ik kwam nog steeds graag bij mijn oma. Het bleef immers een lieve, fijne en vriendelijke oma. Hoe ouder en verstandiger ik zelf werd, hoe onverstandiger mijn oma zich gedroeg. Als ik langskwam en ze had gedronken, kon ik dat gelijk merken aan de lucht die in huis hing. Als ze weer voor een volgende keer opgenomen werd, was dat geen verrassing meer voor mij en mijn gezin. Dat betekende niet dat ik niet bleef merken aan mijn moeder dat het foute boel was. Het klinkt gek, maar het werd een soort gewoonte dat mijn oma werd opgenomen. Ik bleef de bieb graag bezoeken om te leren voor school en te lezen. Dit dan alleen zonder mijn oma.

Ik was vijftien jaar oud toen ik afscheid nam van mijn oma. De verslaving had haar leven ondragelijk gemaakt. Ze wilde door haar alcoholverslaving niet meer verder leven en wenste dat ze dood was.  Ze lag alleen op bed. Ze at niet meer. Ze dronk niet meer. De laatste twee jaar van haar leven merkte ik voor het eerst dat ze veranderd was. Niet nieuwsgierig. Niet in de bui om haar kleinkinderen van alles te leren over literatuur. Ze had niet eens genoeg puf om zelf te lezen. Literatuur kon haar niet langer op de been helpen.

Literatuur geneest
Het moment dat mijn oma overleed is een beslissend moment in mijn leven geweest. Al die tijd geloofde ik erin – ook al was ik te jong om dit volledig te begrijpen – dat literatuur mijn oma beter kon maken. Mijn oma heeft de 70 jaar niet bereikt, maar toch vind ik dat ze het lang heeft uitgehouden. Nu ik ouder ben en het er vaker over heb gehad met mijn moeder, weet ik dat mijn oma al voordat ik geboren was verslaafd was. Mijn ouders hebben toentertijd gezegd tegen mijn oma dat ze als verslaafde geen kans maakte om de kleinkinderen te mogen zien. Dus ze is gestopt. Totdat ik zes jaar oud was. Vanaf mijn zesde tot mijn vijftiende heeft mijn oma ups en downs gehad. De ups veroorzaakt door literatuur. De downs veroorzaakt door het nuttigen alcohol. Gedurende heel mijn leven was mijn oma al ziek en verslaafd, maar ze leefde wel. Ze leefde voor literatuur.

Mijn oma is er al een tijd niet meer, maar ik blijf mijn bezoekjes aan de bieb voortzetten. Het is voor mij een fijne plek om te komen, vol goede en mooie herinneringen uit het verleden. Ik kan hier prettig leren voor school. De beste en meest inspirerende boeken zijn hier te vinden en lees ik ook graag. Net zoals vroeger verslind ik nog steeds boeken. Ik kan volledig opgaan in een verhaal en me in alle ontspanning helemaal afsluiten van de buitenwereld. De bibliotheek is voor mij ook een plek van rouw. Een geneesmiddel voor mij en mijn oma in moeilijke periodes. Een ruimte gevuld met verhalen en personages waaraan je je kunt binden. Een verhaal biedt steun. Een verhaal geneest. Literatuur geneest.”

Benieuwd naar meer verhalen? Over de Bieb, Park 1943, de gemeente Rotterdam of het Leger des Heils? Klik even door.