De eeuwig lerende afstudeerder

“Test, test”, mijn stem galmt door de warm belichte ruimte in de Centrale Bibliotheek in Den Haag. Ik kijk onze vaste technicus betwijfelend aan, is dit hoe mijn stem door deze microfoon hoort te klinken? Hij steekt zijn duim op en met enige, op het oog lijkende zelfverzekerdheid stop ik de microfoon weer terug in zijn standaard. Laten we beginnen.

Door: Naomi Terhorst

Naast dat ik anderhalve week geleden ben begonnen met afstuderen, werk ik ook als programmamaker bij de Centrale Bibliotheek in Den Haag. Naast dat ik programma’s maak, gespecialiseerd in jeugd, jongeren en kunst & cultuur, modereer ik vandaag ook voor het eerst een gesprek tijdens de landelijke opening van Boekenweek van Jongeren. Ik schrijf dit allemaal op, zodat het voor mij ook echt wordt, want het imposter syndroom en ik zijn inmiddels één.

Ik vind volwassen worden maar wat, trouwens. Afgelopen januari kwam ik terug van een onderzoeksproject in Mexico en mijn hoofd was overspoeld, overvol, overwerkt. Mijn lichaam stond nog, maar ik was hier nog niet. Ik was ook nog niet klaar om af te studeren en besloot om een half jaar een pauze te nemen van school. Iets wat in mijn perfectionistische, maar dus ook overspoelde, overvolle en overwerkte hoofd eigenlijk niet kon, maar ik moest wel. En het was een van de beste keuzes die ik in mijn studietijd heb gemaakt.

Nu wil ik niemand per sé aanmoedigen om af en toe een break te nemen van school (de politiek maakt het voor studenten op dat vlak nu ook niet makkelijk met die langstudeerboetes, maar daarover op een ander moment meer), maar ik wil mensen wel aanmoedigen om eens buiten dat lichaam te treden en te luisteren naar waar jij denkt dat je op dat moment beter van wordt. En soms mag dat iets zijn wat je eigenlijk heel spannend vindt of iets dat kan voelen als falen. Af en toe even stilstaan is niet falen, maar brengt juist ruimte en perspectief om weer door te gaan.

Als ik terugblik op afgelopen half jaar, het jaar waarin ik een nieuwe baan kreeg, mijn gebroken hart stuk voor stuk heelde, ik mij nog dieper nestelde in mijn nieuwe kamer, nieuwe vrienden maakte en inniger in contact kwam met mijn bi-culturele achtergrond, dan kan ik zeggen dat ik rust, ruimte en inspiratie vond om mijn laatste semester in te rollen. Om toch echt te gaan afstuderen. Een einde eraan te breien. En om weer een stuk te schrijven voor Smart Connecting, dat heeft ook even geduurd (sorry Femme).

Rust geeft ruimte, ruimte geeft weer kleur, kleur geeft energie en die energie bruist. Ik stap weer even terug in die ruimte in de bibliotheek en ga zitten op de houten kruk. Terwijl de zaal binnenstroomt met twijfelende, overdenkende tieners, adem ik nog een keer diep in en diep uit. “Welkom allemaal en neem rustig plaats. Laten we beginnen.”