Blog

#7 Ondertussen… na de les

Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven, wat ons inspireert. Iets waar jij ook daadwerkelijk wat aan hebt. In Ondertussen.. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar inspireert en deelt dit op eigen wijze. Want ook daar houden we van: eigenwijs zijn.

“Mevrouw, heeft u straks na uw les even tijd?” “Vandaag nog?” vraag ik me hardop af. De lessen voor de deeltijd beginnen over vijf minuten en de eerste mogelijkheid zou pas rond een uur of acht zijn vanavond. Misschien toch een ander moment in de week? Als ik opkijk, zie ik zijn gezicht. Het staat ernstig. Zo ernstig, dat ik weet dat uitstellen geen optie is. “Ja, dat kan. Kom straks maar naar de docentenkamer. Spreken we dan verder.”

Om even over acht stapt hij binnen. Weifelend dat wel. Ik heb geen idee wat er aan de hand is. Ik zie hem zoeken naar woorden. Een vraag van mijn kant dan maar. Om het ijs wat te breken. “Kan ik iets voor je doen?”

Symbolen en cijfers
Hij haalt een papiertje uit zijn jas. Geel. Het duurt even voordat hij het heeft opengevouwen. “Mevrouw, zou u mij kunnen vertellen wat hier staat?”

Pfffff. Dat zijn niet de teksten die ik altijd gewend ben. Mijn ogen zoeken naar herkenning. Symbolen en cijfers volgen elkaar op. Hier en daar is er een kruisje gezet in een tabel. Dan onderaan, een soort van conclusie. In het Engels. Ik lees de zin twee tot drie keer. Bang om fouten te maken. Want dat de betekenis van deze zin een wereld verschil kan maken, is me wel duidelijk.

“Gaat dit over jou?” vraag ik voorzichtig. Hij knikt. Ik verzamel al mijn moed. “Nou eh, ik denk dan dat hier staat dat jij, eh…. dat jij niet de vader bent van het kind dat hier genoemd wordt……”

Afscheid?
Verslagen gaat hij zitten. Ik voel het verdriet, de woede en de onmacht. Hij zet alle zeilen bij om zijn emoties te onderdrukken en stamelt: “Maar mevrouw, weet u? Een jaar heb ik gedacht dat ze mijn kind was. Ze zegt nu papa tegen me. Ik was bij de bevalling, was de eerste die haar in mijn armen had! Wat moet ik nu? Bij haar weggaan? Afscheid van mijn dochter nemen? Maar dat kan toch helemaal niet?”

Wat een strijd. En ik heb er geen antwoord op. We praten verder. Over hoe het zover heeft kunnen komen. Langzaamaan wordt het me duidelijk dat hij zijn beslissing wel genomen heeft. Onbewust wellicht nog. Ik luister. Meer kan ik niet voor hem doen. Adviezen – ook al zijn ze goed bedoeld – tellen op dit moment niet.

Connecting the dots
Nu – een paar jaar later – denk ik nog vaak terug aan dit gesprek. Benieuwd naar hoe het met hem gaat. Of hij het geluk in zijn leven weer heeft weten te omarmen. En – of ik het nu wil of niet – op dit soort momenten komt ook altijd Steve Jobs even mijn gedachten ‘binnenlopen’. Zijn speech – Connecting the Dots – is inmiddels een klassieker geworden. Authentiek, eerlijk en vol levenswijsheden.

Ik mijmer verder. Zou hij de speech van Jobs inmiddels ook hebben gezien? Ik hoop het zo. Ook al zat hij niet in het publiek, ik weet zeker dat de woorden van Jobs juist voor hem bedoeld zijn. Een speech waarin liefde, geluk en succes niet worden gekoppeld aan biologische ouders. Een speech die gaat over het incasseren van teleurstellingen. Een speech waarin Jobs heel treffend aangeeft waarom we destijds geen antwoorden hadden op zijn vragen:

“You can’t connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future.”

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.