Blog

#62 Ondertussen – slaat de paniek toe

Het is vrijdagavond. Ik leg mijn pen neer en zet de computer uit. Wat een week. We zijn met elkaar tot het uiterste gegaan om het ‘gewone’ schoolleven weer een gezicht te geven. Er is een online lesomgeving uit de grond gestampt en daarmee hebben we de contacten met de studenten zo goed als mogelijk ‘hersteld’. Natuurlijk heel mooi om op terug te kunnen kijken. Maar toch duizelt het me een beetje. Omdat ik vermoeid ben, maar ook vanwege de onzekerheid. Wat staat ons allemaal nog te wachten?

Door: Agaath Flikweert 

Oké, het weekend is begonnen. Tijd om even afstand te nemen. Even die druk van de ketel. Tijd ook voor ontspanning en even bijgepraat te worden over de toestand in de wereld. Erg vrolijk word ik er niet van. Als ik naar de nieuwsuitzendingen kijk, raast het virus vooralsnog in een sneltreinvaart voort. Ik luister naar een podcast van de Correspondent, een gesprek met viroloog Marion Koopmans. Ze beantwoordt tal van vragen. Wat zijn nu precies de coronaverschijnselen en hoe geven we het virus door? Het blijft moeilijk. Hoeveel weten we eigenlijk?

Ondertussen dwalen mijn gedachten af. Naar mijn vader van 85, alleen en nog steeds zelfstandig. Als enig kind ervaar ik de druk. We hebben besloten elkaar even niet meer te zien. We facetimen. Hij in Papendrecht en ik in Breda. Ik vind hem echt ongelooflijk stoer en sterk.
Ook mijn vriendin mis ik. Ze is heel erg ziek en heeft niet lang meer te leven. We hebben besloten elkaar even niet meer fysiek te treffen. De gedachte dat we elkaar wellicht nooit meer echt kunnen vasthouden, overvalt me. Het maakt me verdrietig en ik voel me moe. Echt heel erg moe. En voel ik het goed? Die druk op mijn borst. Een beetje keelpijn. En dat niezen van daarnet? Mijn god, het zal toch niet een voorteken zijn van……
Ik heb het meer gehad en herken het ‘bijna’ direct. Hyperventilatie. Het zijn de momenten waarop mijn verstand overuren maakt om de emotie in bedwang te houden. Alles om maar niet in paniek te raken. Dan denk ik aan mijn moeder en hoor haar stem: “Verzet je gedachten, ga wat doen!”

Ga wat doen. Het blijft hangen. Dan weet ik wat me ‘te doen’ staat. Ik pak de riem van de hond voor een uitgebreide wandeling. Even eruit, even terug naar mijn eigen ik. Om tot rust te komen, zover dat kan tenminste. Buiten wordt het al wat donker. Maar niet te donker om te zien dat de natuur op dit moment volledig zijn eigen gang lijkt te gaan. Ik geniet ervan. De eenden, de ganzen, de vogels. Volop bezig met het nieuwe seizoen, de lente en alles wat daarbij komt kijken.

Eenmaal terug thuis weet ik dat angst geen optie is. Ik zal die tv en alle socials wat meer moeten gaan negeren. Mezelf ook meer in acht moeten nemen. Na een week thuis heb ik meer dan ooit het idee dat ik geleefd word. En dat is het laatste wat ik wil. Af en toe wat gas terug, de regie terugpakken en van daaruit in actie te komen. Handelen vanuit een eigen behoefte. En als ik zo om me heen kijk, hoeft dat hoeft niet per se groot te zijn, dat kan ook in het klein.

Daarom: ben je – binnen welke school of opleiding dan ook – aan het afstuderen of loop je bij andere opdrachten aan tegen vraagstukken op het gebied van storytelling en/of content(strategieën)? Laat het even weten. Via de mail (houaa@hr.nl) of Linkedin. We maken er een gezellige virtuele koffie van. Graag met je mooiste mok in beeld. Zorgt altijd voor een goed verhaal.

 


Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven. Omdat dit mensen met elkaar verbindt. In de rubriek ‘Ondertussen…. ‘ vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar heeft geïnspireerd, heeft geraakt of is opgevallen. 

Reacties

Mooi Agaath, zo herkenbaar, sterkte.

4 jaar geleden geplaatst

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.