Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven, wat ons inspireert. Iets waar jij ook daadwerkelijk wat aan hebt. In Ondertussen.. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar inspireert en deelt dit op eigen wijze. Want ook daar houden we van: eigenwijs zijn.
Door: Agaath Flikweert, docente Communicatie
Terwijl ik de trap van de Wijnhaven 107 oploop, komt hij de draaideur uit. Onze blikken kruisen elkaar even. “Hé, hallo,” zeg ik. Terwijl ik denk: “Maar jij bent toch al lang van school af?” Het klopt. Het is het eerste wat hij me meldt: “Hé, hallo mevrouw. Alles goed met u? Heb natuurlijk al een jaartje mijn diploma, maar ik dacht ik ga eens langs!”
Het gebruinde gezicht, de blonde lokken, ze vallen direct op. Maar ook de gehaastheid, het ‘bijna’ ongemak. “Met mij alles goed hoor,” lach ik. “Een beetje druk, dat wel. Maar goed, daar ben ik geen uitzondering op. En met jou. Ook goed?” Zijn gezicht betrekt. “Nou ja…..eh, eigenlijk niet zo heel goed. Ik heb een burn-out gehad. Het gaat de laatste tijd iets beter en gelukkig durf ik nu weer wat op straat te komen. Vandaag voor het eerst naar Rotterdam. Ik dacht, ik zoek mevrouw Heikoop weer eens op. Gewoon om even bij te praten. Maar ja, ze is er niet.”
Burn-out?
Ik schrik. Zo jong, en dan al een burn-out? Ik kijk ‘m weer aan. Hij oogt bijna teleurgesteld. Dat gesprek met mevrouw Heikoop stond duidelijk strak in zijn agenda. “Weet je wat,” stel ik voor, “heb ook wel zin in een kopje koffie. Even samen wat drinken?”
“Prima,” roept hij. En samen draaien we de draaideur door. We laten ons de koffie smaken en ondertussen vertelt hij wat er mis is gegaan. “Eigenlijk gewoon te veel gesport, mevrouw. En weet u waarom? Als ADHD’er heb ik geen rem. Nergens op. En toen mijn vriendin overspannen thuis kwam te zitten en ik een van mijn beste vrienden verloor bij het kitesurfen, ja toen ging het mis. Harstikke mis. Ik viel helemaal stil. Raakte in paniek bij het minste of geringste. Ieder geluidje, hoe zacht ook, deed pijn. Al die prikkels van buiten. Ik kon er niet meer tegen. Maanden ben ik de deur niet uitgeweest. Ik kon het gewoon niet. En ja, dan heb je net je diploma. Dat had ik me toch heel anders voorgesteld!”
Ik luister. Het is het enige wat ik kan doen. Langzaam maar zeker merk ik dat hij en ik meer raakvlakken hebben dan ik van tevoren had bedacht. “Maar mevrouw, heeft u – of mag ik nu misschien je zeggen (‘natuurlijk, graag zelfs!’) – dat nu ook? Al die prikkels waar je op moet reageren. Wordt u daar – o ja, dat is waar ook ‘jij’ – ook niet helemaal gek van?” Natuurlijk herken ik het. Ik loop er ook tegenaan. Meer dan me lief is. Overal iets over willen weten, overal op willen reageren, overal even aandacht aan besteden. En dat lukt je gewoonweg niet. Hoeveel moeite het me kost om me daarbij neer te leggen.
Bowie
En dan – vraag me niet hoe – hebben we het opeens over Bowie. Ook dat overlijden heeft hem zichtbaar aangegrepen. “Wat een artiest, mevrouw. Ik schrok me kapot, toen ik het hoorde!”
Bowie. Inderdaad, wat een artiest. Vreemd genoeg lijkt ons gesprek een wending te nemen. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Ashes to Ashes, Space Oddity, Life on Mars. Wat een nummers. En die Bowie-tentoonstelling in Groningen. Ook hij is er geweest. Een fantastische ervaring. “En die laatste zaal, mevrouw. Prachtig die muziek en die beelden. Ik had er wel uren door kunnen brengen.”
Maar het is niet alleen de artiest Bowie die we bewonderen. Ook de mens erachter betovert ons. Terug naar de tentoonstelling. Ook hij heeft dat ene fragment – ergens in een hoek van de zaal – gezien. Wie van zijn naaste medewerkers er nu precies aan het woord was, we weten het niet meer. Maar wat doet het ertoe. De strekking was duidelijk: met Bowie samenwerken was gewoonweg een feestje! Zo relaxed. Geen druk. En – na een dag hard werken – altijd iets om trots op te zijn.
Presteren zonder druk. Ik was het al van plan. Een foto van Bowie op onze docentenkamer. Die gaat er zeker komen. Als voorbeeld voor een ideale les- en werkomgeving.
We nemen afscheid. Ik pak mijn spullen in. Ook hij wil vertrekken. Maar dan ziet hij nog een bekende. “Oh kijk, daar! Meneer Oudejans, die ga ik toch ook nog even een handje geven.”
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.