Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven. Omdat dit mensen met elkaar verbindt. In Ondertussen…. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar heeft geïnspireerd, heeft geraakt of is opgevallen. Dit keer aandacht voor de spraakmakende serie Game of Thrones. Hoe komt het toch dat het einde van de serie niet bij iedereen in de smaak is gevallen. Docente Agaath Flikweert gaat op zoek naar een verklaring.
“Wat!! Kijk jij geen Game of Thrones?
Door de toon krijg ik enigszins het schaamrood op te kaken. “Nee, is dat zo heel vreemd dan?”
“Nu ja, jij zit toch in de verhalen. Dan had ik toch echt verwacht dat je een diehard zou zijn.”
Oke, zelfs een diehard dus. Dan wil ik toch wel even weten wat dan precies de kracht van de serie is. Er hoeft niet lang te worden nagedacht: “De personages natuurlijk. En de onverwachte wendingen. Elke keer trap je er weer in.”
Inhaalrace
Ik heb het meer gehoord. Collega’s, vrienden en familie zijn bij bosjes gevallen voor de serie. Misschien moet ik dan ook maar eens. Maar wat me met name tegenstaat is de achterstand die ik inmiddels heb opgelopen. Seizoen 8 is al verschenen. Dat betekent dat ik, voordat ik een beetje mee kan praten. maar liefst 76 afleveringen voor de boeg heb.
Doe ik het of doe ik het niet? Ik maak een rekensom. In een maand of vier en met de zomervakantie in het vooruitzicht, moet het me met een beetje discipline wel lukken. Toch?
De eerste twee seizoenen ploeg ik door. Mijn hemel, wat een geweld. Mijn partner in crime haakt af. Te luguber, te onsamenhangend en te veel trage dialogen, is zijn oordeel. Zelf heb ik inmiddels een band met een van de personages, Ned Stark, opgebouwd. Een man naar mijn hart, eerlijk met een rauw randje. Hij staat voor wat ie zegt. Toch jammer dat hem dat in de serie zijn kop kost.
Vergeldingsdrang
Echt in het verhaal zit ik nog steeds niet. Te veel verhaallijnen. Daar houd ik het maar op. Toch besluit ik door te kijken. De trigger? Joffrey Lannister. Hij is degene die Ned Stark voor het oog van zijn familie laat onthoofden. Ik hoop op vergelding. Wel wil ik weten of die er ook komt. Anders laat ik het erbij. Tijd voor een eigen familieberaad. Onder dwang geeft mijn zoon het geheim prijs. Joffrey zal de serie verlaten. Ahhh, ik kan niet wachten.
Seizoen drie, vier en vijf. Het duurt even maar Joffrey verdwijnt inderdaad. Eindelijk gerechtigheid. Ondertussen dendert het geweld door. Af en toe spoel ik door. Bang dat het bloed zo langzamerhand uit de tv gaat sijpelen.
Lugubere vakantiewerkelijkheid
Geleidelijk aan wordt de serie steeds meer mijn vakantiewerkelijkheid. Wat er in de echte wereld gebeurt, gaat even langs me heen. Mijn leven staat nu in het teken van de strijd om de Zeven Koninkrijken. Tegelijkertijd maakt een soort van onbehagen zich onbewust van me meester. Ook slaap ik slechter. En dat is me aan te zien.
Tegen beter weten in kijk ik toch door. Reden? Jon Snow. Als personage een beetje de opvolger van Ned Stark maar dan met nog een leerzaam leven voor de boeg. De twijfel slaat echter weer toe als onze eigen Carice van Houten (in de serie Melisandre) hem na een dodelijke steekpartij weer tot leven wekt. Hoe ongeloofwaardig is dit! Toch maar stoppen nu?
Maar goed, er zit wel meer in de serie dat ongeloofwaardig is. En serie zes trekt. Er is me verteld dat dan het verhaal pas goed loskomt. En dat klopt! Eindelijk zit ik er echt in en voel me er bijna onderdeel van. De verhaallijnen komen samen met de huizen Lannister en Stark in de hoofdrol. Serie zeven wordt zelfs nog beter. Komt vast door de romantiek. Jon en Daenerys lijken voor elkaar geboren. En als zij hem redt uit de handen van het dodenleger is, is wat mij betreft wel klaar met het verhaal van de Game of Thrones.
Kritiek
Wetende dat seizoen 8 niet met open armen is ontvangen, bouw ik een pauze in. Laat ik het hierbij of waag ik me toch aan de laatste zes afleveringen. Mijn nieuwsgierigheid wint. Ik wil eigenlijk ook wel weten waar de ontevredenheid van de meeste kijkers vandaan komt. De kritiek kan ik al snel begrijpen. De verhaallijnen lijken in een stroomversnelling terechtgekomen te zijn en voelen wat afgeraffeld. Soms lijkt het er zelfs op of dat ik wat gemist heb. Zo blijf ik me afvragen hoe die gigantische muur van ijs – die in aflevering 73 volledig tegen de vlakte ging – er in de laatste aflevering weer als vanouds staat. Alsof er niets gebeurd is….
Maar wat toch wel het meeste steekt, is het kabbelende einde van de serie. Veel aandacht voor de nieuwe levenspaden die de (nog overgebleven) personages inslaan. Mooi gedaan, maar niet genoeg na acht seizoenen van involvement. Wat is het toch dat we met een gevoel van onbehagen de serie verlaten?
Robert Mc Kee
Ik denk aan een van de goeroes op het gebied van storytelling, Robert McKee. Wat is volgens hem ook al weer hét kenmerk van een goed verhaal? En dan weet ik wat er ontbreekt. Volgens McKee – later ook mooi beschreven door Theo Hendriks in zijn boek Change The Script – moet er in een verhaal altijd sprake zijn van een ‘irreversible change’. De held komt tot een inzicht waardoor zijn wereld voor altijd anders wordt. Die irreversable change ontbreekt bij de Game of Thrones. Mooi geïllustreerd door het moment waar de Kleine Raad (adviesraad voor de nieuwe koning Bran de Gebrokene) bij elkaar komt om het verwoeste King’s Landing weer op te bouwen. Al het geweld blijkt geen heeft geen enkel effect te hebben gehad. King’s Landing moet weer worden wat het was.
Kortom: ze dronken een glas, deden een plas en lieten alles zoals het was!
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.