#39 Ondertussen – veeg ik een traantje weg

In deze rubriek delen we verhalen. Want verhalen verbinden. En ook tijdens een diploma-uitreiking merk je hoe. Docente Kristel Klaassen blikt terug. En ziet hoe juist de studenten haar ‘verhaal’ hebben vormgegeven. Tja, loslaten dus……

Door: Kristel Klaassen

Ik zit op de fiets richting huis, ik heb zojuist meer dan 100 bachelor diploma’s uitgereikt zien worden aan onze communicatiestudenten. Wat een feestelijke gebeurtenis, toch bespeur ik bij mijzelf iets van weemoed. Vreemd. Als ik er thuis verder over nadenk, kom ik tot de conclusie dat dat wat ik voel, met loslaten te maken heeft. Het loslaten van studenten die ik soms vier jaar lang les heb mogen geven of begeleid heb. Maar, en dat realiseer ik me ook, het gaat vandaag ook over het loslaten van een stukje van mijzelf.

Eigen draai
Ik ben vier jaar geleden begonnen als docent, dus deze studenten – die mijn ‘eerste lichting’ waren – hebben mij gevormd en geholpen om mijn eigen draai in het onderwijs te vinden, om een eigen stijl te ontwikkelen in lesgeven. Ik kom tot het besef dat alles, maar dan ook echt alles maar tijdelijk van aard is. Dit is uiteraard vanzelfsprekend, toch gek om dit gevoel zo intens te ervaren. Dan denk ik terug aan wat ik Mirjam den Boer diezelfde avond heb horen zeggen: ‘Every story has an end but in life every ending is just a new beginning.’ Hun avontuur bij de Hogeschool Rotterdam zit erop, maar er staat ze nog zoveel moois te wachten. Op mijn beurt ben ik hen weer dankbaar voor alle ervaringen in het onderwijs. Daarom koester ik de leuke momenten in de lessen en de emotionele gesprekken die ik met de studenten van klas 2018 heb gehad. En ondertussen veeg ik stiekem een traantje weg.

Until we meet again!