Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven. Omdat dit mensen met elkaar verbindt. In Ondertussen…. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar heeft geïnspireerd, heeft geraakt of is opgevallen.
Door: Agaath Flikweert
Heerlijk die lijstjes. Of het nu de oliebollen- of de haringtest van het Algemeen Dagblad is. Of – natuurlijk een tikkie belangrijker – de TOP 100 Nederlandse Ziekenhuizen. Ik houd ervan. Omdat mijn brein liever lui dan moe is. Gewoon op de automatische piloot. Niet nadenken en toch het gevoel hebben dat je verantwoord kiest. Kan niet beter!
De Keuzegids
Dat is dus de ene kant van de medaille. Maar hoe zit dat nu als je zelf onderwerp bent van een keuze? Nu, dat voelt dan toch wel iets anders kan ik je vertellen. Zo bestaat er in onderwijsland ook een dergelijk mooi lijstje: de Keuzegids. Of zoals officieel beschreven: ‘de enige echte onafhankelijke consumentengids voor scholieren die hun keuze gaan maken voor een studie binnen het HBO’. Ieder jaar – eind september – wachten we met spanning de uitkomsten in deze gids af. Op welke plaats zullen we als opleiding dit jaar terecht zijn gekomen?
Soms valt dat mee, maar soms ook wel een beetje tegen. Dat laatste was toch wel de ervaring van het afgelopen jaar. Alhoewel de interne evaluaties van de opleiding zelf geen enkele aanwijzing gaven dat het nu opeens minder goed ging, zakten we in de Keuzegids van de 9e naar de 12e plek. Even slikken dus. En de behoefte het brein nu eens flink aan het werk te zetten. Hoe heeft dit nu zo kunnen komen? Op zoek dus naar de feiten achter de cijfers.
NSE
En dan gaat er toch een wereld open. Zo is de Keuzegids onder andere de resultante van de Nationale Studenten Enquête, waarin de tevredenheid van de studenten over de opleiding wordt gemeten. Die tevredenheid telt zwaar mee in dit onderzoek, zwaarder dan bijvoorbeeld het oordeel van een accreditatie dan wel het beroepenveld. En daarmee kan het zomaar gebeuren dat een opleiding die met glans door een accreditatie is gekomen, toch onderaan in het rijtje staat. En andersom natuurlijk!
Dat neemt natuurlijk niet weg dat we die Keuzegids serieus moeten nemen. Het oordeel van de student over de opleiding is een hele belangrijke. En daar zetten we ook zeker op in. Maar toch blijft er een vraag hangen: heb je nu wel echt invloed op die tevredenheid als het gaat om relatieve cijfers? Want wat blijkt? Als je in de NSE-cijfers van het afgelopen jaar duikt, hebben we het zelfs beter gedaan dan het jaar ervoor. We zijn gestegen van een 3,8 (2016) naar een 3,9 (2017). En dan te bedenken dat dit een vijfspuntsschaal is. Helemaal niet verkeerd dus.
Maar waar zit het dan in? Feit is dat de studenten bij de andere communicatie-opleidingen vorig jaar net wat meer tevreden waren over de indicatoren die worden meegenomen in de Keuzegids, dan de studenten bij onze opleiding. En dan daal je dus. Zonder dat er wezenlijke pijnpunten zijn aan te wijzen. En – even met de optimistische pet op – we kunnen dus ook het volgend jaar gewoon weer stijgen. Als de andere opleidingen het net weer wat slechter doen dan wij. Wel bijzonder als je er zo over nadenkt….
Vandaar dat ik toch ook worstel. Worstel met bijvoorbeeld de uitkomsten van de Keuzegids. Moet je er nu uitgebreid op gaan focussen? Alles uit de kast trekken om van de 3,9 (studententevredenheid) een 4 te maken? Of tevreden zijn met die 3,9 en de focus leggen op de student en dat wat hij / zij nodig heeft om straks van waarde te kunnen zijn in de praktijk.
Laf
Misschien wat laf, maar ik kies – als echt poldermens – toch voor die middenweg. Ja en nee dus. Natuurlijk moet je op de uitkomsten sturen en moet je daar waar mogelijk (organisatorische) verbeteringen doorvoeren. Maar dat is het dan ook wel. Wat mij betreft blijft het proces dat je met studenten in het onderwijs doorloopt, altijd voorop staan. Je wilt de studenten goed voorbereiden op de praktijk. Hen als mens en als communicatieprofessional daar de tools voor mee te geven. En hoe vervelend ook, daar staat tevredenheid soms haaks op. Leren moet ook pijn kunnen doen, heb ik iemand weleens horen zeggen. Een voorbeeld.
Afgelopen jaar had ik een afspraak met vier meiden. Voor een opdrachtgever hadden ze in hun ogen een mooi adviesrapport gemaakt. Tijd voor de beoordeling. Het moment dat alles toch net even iets anders ging lopen. Het moge duidelijk zijn. Ik was niet tevreden. Ze hadden een soort van kunstje uit jaar twee herhaald en voor jaar vier verwachtte ik toch duidelijk meer. Waar zat de verdieping? De nieuwe theorie die tijdens de lessen was aangeboden? Waar werden de verbanden gelegd met het onderzoek. En hoe betrouwbaar was dit onderzoek? Oké, voor het concept was best iets te zeggen, maar duidelijk onderbouwd was het niet.
Tranen
Teleurgesteld. Tot bijna tranen aan toe. Ze hadden er hard voor gewerkt. En de opdrachtgever was best tevreden. Had ik dat niet gehoord dan? Hoe was het dan toch mogelijk dat juist ik met dit cijfer aan kwam zetten. Enne – ik moest ook niet veel meer van hen verwachten. Die nieuwe opdracht was echt helemaal niet aan hen besteed. Een communicatievraagstuk binnen de politiek? Wie is nu daarin geïnteresseerd? Zij in ieder geval niet. Nee, als ze dit allemaal van tevoren geweten hadden, hadden ze toch hele andere keuzes binnen hun studie gemaakt. Wat een afknapper.
Tijd voor nog wat goed bedoelde adviezen. Of ze werden opgepakt, ik weet het niet. Feit was dat niet alleen zij, maar ook ik met een kater achterbleef. Een ding was me wel duidelijk. Ik was deze meiden – op weg naar de eindstreep – kwijtgeraakt. En daar baalde ik best van.
Trots
Een week later. De pitch. Voor de opdrachtgever. Ik weet nog dat ik ietwat schoorvoetend binnenstapte. Een hoge pet had ik er niet van op. Het laatste gesprek had duidelijk zijn sporen nagelaten.
Ze starten. Een fantastische binnenkomer. Nu dat valt in ieder geval mee. Ze hebben de aandacht. Maar naarmate de pitch verder gaat, hebben ze nog meer verrassingen in petto. Best een aardig onderbouwd concept. Aardig? Best goed eigenlijk. Er is duidelijk werk van gemaakt. Ik ben geboeid en zie ook de opdrachtgevers knikken. Zijn dit dezelfde vier meiden die twee weken geleden bijna de wanhoop nabij waren?
Oké, vertrouwden ze me later toe, een passie voor de politiek konden ze bij zichzelf nog steeds niet ontdekken. Maar wat hadden ze veel geleerd. Niet alleen van het onderwerp en de complexe opdracht. Maar juist ook heel veel over zichzelf.
Met zijn vieren vierden ze het succes. En ik deed stiekem mee. Wat een overwinning. En ja, soms moet je door het stof om vervolgens te kunnen excelleren. Hetzelfde kunstje brengt je niet verder. Problemen ga je – wellicht ook heel logisch vanwege dat luie brein – veelal uit de weg. Maar wat als je leert dat je die zelf kan oplossen, dat jezelf invloed hebt op je eigen succes. Ook al lijkt alles even flink tegen te zitten.
En nu? Ik moet eraan denken nu de NSE weer aan de orde is. Nee, als docent kunnen die lijstjes me in dit opzicht gestolen worden. Als het om onderwijs gaat, kan je de student niet altijd tevreden stellen. Kan je als docent niet altijd klappend langs de kant staan. Soms is het gewoon niet goed (genoeg). En dan kan tegenwind vleugels geven, zoals tegenslagen inzichten kunnen opleveren. Net als in goede verhalen. En laat daar nu net mijn hart liggen.
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.