Blog

#29 Ondertussen – zijn het de potige reisleidsters die de dienst uitmaken

Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven. Omdat dit mensen met elkaar verbindt. In Ondertussen…. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar heeft geïnspireerd, heeft geraakt of is opgevallen. Dit keer de bijzondere vakantie-ervaring van docent Bob Nieman. Met een gratis advies voor Anasztazia, de Reisleidster. 

Ken jij ze ook? Die potige reisleidsters, die wel even de hele boel organiseren en ondertussen meer kwaad doen dan goed? De afgelopen vakantie ben ik er in Kroatië weer één tegengekomen. Een echte Oost-Europese, flink van bouw, rok tot net boven de knieën, sokken tot aan de knieën en met aan de voeten sjiek aandoende, zwarte lage schoenen die net te vaak gedragen zijn. Begrijp me goed, geen kwaad woord over Oost-Europeanen. Maar bij haar had ik direct de neiging om te salueren toen ze met stevige tred kwam aanlopen.

Opstanding
Laten we haar Anasztazia noemen wat letterlijk opstanding betekent. We hadden net een zeiltocht achter de rug op de Adriatische zee. Een heerlijk weekje dobberen, zo nu en dan zwemmen en elke dag genieten van een oud, Romeins vestingstadje op het vaste land of op een eiland. De laatste dag zouden wij met de auto vanuit Torgir teruggaan naar Nederland. We zaten met een kleine dertig man en vrouw op een prachtige, houten zeilboot. We sliepen in kleine kajuiten, deur voor deur naast elkaar met uitzicht op de zee. De koele wind blies zo je kamer in. Romantischer kon bijna niet. Totdat de Reisleidster aan boord kwam, die laatste dag.

Enkeltje Split?
Anasztazia had de opdracht om iedereen op tijd van de boot af te krijgen voor de volgende ploeg vakantiegangers. En dat deed ze met verve. Met militair gezag gaf ze iedereen een tijdstip (‘twaalfhonderd uur’ bijvoorbeeld). Het was hét moment dat je behoorde te vertrekken of dat je werd opgehaald voor een transfer. Wij zouden dus, zogezegd, op eigen gelegenheid naar huis gaan met de auto. Nu ging het een week eerder met haar ook al fout. Bij het inschepen werd ons niet verteld hoe laat de boot zou vertrekken. Met als resultaat dat wij die dag te laat op de kade aankwamen. Geen boot dus. ‘Wo waren Sie denn?’ zei ze nog verbolgen tegen ons, bijna stampvoetend. Onze fout, volgens haar. Gelukkig was de boot nog maar net vertrokken zodat we met wat moeite toch nog konden opstappen. Goddank dat we juist daarvoor niet besloten hadden eerst te lunchen, anders hadden we een enkeltje Split moeten nemen waar de boot als eerste zou aanmeren. Al onze bagage was namelijk wel ingescheept.

Wo sind die Niederländers?
Maar goed, die laatste dag was het eerste wat Anasztazia zei: ‘Wo sind die Niederländers?’ En wel op een toon alsof ze zou verwachten dat we onderweg van boord gestapt zouden zijn. Schamper stak ik mijn hand op, waar ze vervolgens niet op reageerde. Wel een vraag die volgde: hoe we het hadden gehad deze reis. Tijd om nog even een verbeterpuntje aan te dragen. Eerder tijdens de reis had er namelijk een rondleiding op het programma gestaan maar om een of andere reden hadden we daar nooit een gids aangetroffen.

‘Das ist ihr eigenen Schuld, Unglück,’ was haar simpele antwoord. Nog net niet met haar handen in haar zij, al vertelden haar ogen meer dan genoeg.
Alle gasten vroegen vervolgens bijna in koor: ‘Unglück?’
‘Kein Kommentar,’ vertelde haar houding ons waarop ze doodgewoon doorging met het afserveren van de gasten. Tijd om van boord te gaan!
‘Und die Niederländers, halb sieben Morgenfrüh, Ihre gepäcke auf die Kade.’
We keken haar vragend aan.
‘Jawohl, halb sieben. Nicht später.’
‘Jawohl, frau Überreiseleiterin’, tegelijkertijd mijn hand naast mijn hoofd saluerend. Ze kon de grap er niet van inzien. Kwaad keek ze me aan en verplichtte me om later met haar alleen in de lounge van de boot uitleg te geven. Dat moment duurde maar kort..

Afscheid
Een kwaliteit van een reisleider is volgens mij dienstbaarheid. Natuurlijk is het belangrijk dat een reis soepel verloopt. En daarvoor is het soms nodig om daadkrachtig op te treden. Vooral met dertig individuen op een boot met allemaal eigen ideeën. Maar wellicht de belangrijkste eigenschap is toch luisteren en een klein beetje inlevingsvermogen. Dat zou het leven van een reiziger (en van een Reisleidster) toch een stuk gezelliger maken. Bij het afscheid heb ik haar uitgenodigd om bij ons op school eens een workshop te komen volgen. Met wat handige communicatietips. Wellicht steekt ze er iets van op.

Illustratie: Noortje Dupont 

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.