#25 Ondertussen – kan ik het verschil niet maken (2)

Verhalen vertellen vinden we leuk. Daarnaast vinden we het een onmisbare competentie van een smart connector. Heel graag willen we op een verhalende manier delen wat we beleven, wat ons inspireert. Iets waar jij ook daadwerkelijk wat aan hebt. In Ondertussen…. vertelt iemand binnen de opleiding Communicatie iets wat hem of haar inspireert en deelt dit op eigen wijze. Want ook daar houden we van: eigenwijs zijn. Docente Agaath Flikweert vertelt over die ene student, waarbij ze in the end het verschil niet kan maken..

Een week geleden alweer. Het gesprek met zijn advocaat staat nog vers in mijn geheugen. Vandaag hebben we afgesproken. Misschien vreemd, maar ik heb toch een collega gevraagd om een oogje in het zeil te houden.

Als ik klaslokaal binnenstap, zie ik al dat dat nergens voor nodig is. Een brede glimlach rondom zijn mond. Ik krijg een hand. Pfff, best een hele stevige.
Hij valt met de deur in huis. Voor hem had dit gesprek echt niet gehoeven. Ik moet er niet zo zwaar aan tillen. Dat doet hij ook niet. “Nou, nou,” probeer ik voorzichtig, “ze houden je toch niet voor niets een weekje vast?” Hij laat zich wat achterover vallen in zijn stoel. Baalt hij ervan dat hij nu met de billen bloot moet? Of overweegt ie wat ie wel of niet zal zeggen? Uiteindelijk brandt hij los. Ik luister aandachtig en probeer hem te begrijpen…

Rasoptimist
Ik ben er al snel achter. Dat begrip gaat er niet komen. Maar de situatie is me nu in ieder geval wel duidelijk. “Hoe nu verder?” vraag ik hem. Een strafblad is nu eenmaal niet zo’n fijne start voor een werkzaam leven. Gelukkig heeft hij dat zelf ook wel door. Achteraf had ie ‘dit gedoe’ ook liever niet gehad. Maar hij is en blijft een rasoptimist. Volgens hem gaat het helemaal goed komen. Hij heeft zich voorgenomen echt een geheel ander pad in te slaan. Opgelucht haal ik adem. Dan nog even terug naar vorige week. Wat was ie boos toen ie vertrok. Had dat er nog iets mee te maken? “Haha, denkt u dat? Nee hoor, mevrouw, echt niet. Die avond stond, zeg maar, al een soort van ingepland.”

Bont en blauw
Een paar weken later zie ik hem weer. Bont en blauw. Ook al draagt hij een pet, je kan er niet omheen. Ik schrik. Hij zou toch niet weer……? Hij moet mijn blik ook hebben opgemerkt en komt snel op me af. “Geen zorgen, mevrouw,” vertrouwt hij me toe, “het was in Engeland. En daar werken ze niet met een strafblad voor dit soort dingen!”
“Oké,” hoor ik mezelf zeggen. Te verbouwereerd om daar ook maar iets aan toe te kunnen voegen.

Het verschil kunnen maken
Het is alweer jaren geleden dat ik hem gezien of gesproken heb. Ik was zijn coach in het tweede jaar. Ik duwde, trok en bewoog af en toe ook met hem mee. In de hoop van betekenis te kunnen zijn. Helaas heb ik dat verschil niet kunnen maken. Hij is inmiddels al jaren van school af. Zonder diploma. En daar had ie al zijn zinnen op gezet. Vanaf het moment dat hij ‘bij ons binnen kwam’. En nu? Ik hoop eigenlijk maar een ding. Dat het goed met hem gaat. En dat hij zijn eigen geluk heeft gevonden.