Blog

The intern that never sleeps… #2

Het is vrijdagmiddag en ik zit in een grote loft midden in Dumbo, Brooklyn. Onverwachts ben ik geplaatst tussen twee gigantische kunstwerken die fungeren als uitmuntende speakers. De LP is zachtjes begonnen met draaien en de subtiele kraakjes zetten zich langzaam om in de warme klanken van Sam Cooke’s stem. De lieve woorden galmen door de ruimte en mijn hart maakt een voelbaar sprongetje. Ik probeer mijzelf hyperbewust te maken van het feit hoe bijzonder het is dat ik hier nu ben en onderdeel mag zijn van zoiets kostbaars. En dat is iets wat ik voortdurend probeer te zijn: hyperbewust zijn van mijn eigen, New Yorkse geluk.

Door: Naomi Terhorst

Ik loop stage bij Bureau NY, een bureau wat zich specialiseert in het vastleggen van human-centered verhalen via film. Ilja en Remco, de oprichters van Bureau NY, maken alles met het doel om de kijker te informeren en hun wereldbeeld te verbreden. Ze richten zich op de mens in zijn puurste zijn. Hierdoor komt Bureau NY (en ik nu dus ook) vaak in aanraking met prachtige momenten en bijzondere situaties. Het maakt emotie los, ook bij mij. Het mooie bij dit werk is dat die emotie regelmatig omgezet wordt tot iets waardevols en bijdraagt aan de manier waarop het verhaal tot zijn recht komt. Ik leer zo de kracht van verhalen, de kracht van mensen en uiteraard ook de kracht van het medium.

Mijn stagebegeleider Ilja Willems zegt altijd dat New York een snoeppot aan verhalen is en dat slaat precies de hamer op zijn kop. Ik kom overal mensen tegen die me inspireren en waar ik vervolgens bijzondere gesprekken mee voer, van de barista bij het koffietentje om de hoek tot de voorbijganger in de metro. Het lijkt wel alsof iedereen hier zijn droom in bepaalde zin najaagt en wat opvalt is dat niemand klaagt. Life comes as it goes en wij zijn enkel hier om dat te accepteren en daarmee op onze eigen, beste manier, mee om te gaan.

Dit maakt dat ik nu regelmatig stilsta bij de dagelijkse lichtpuntjes en grote hoogtepunten van mijn leven (klinkt heel diepzinnig, valt eigenlijk wel mee). In New York kan ik tijdens deze bezigheid heel hard meezingen met mijn muziek, ook kan ik een dansje doen in de regen of uren aan een tafel in een diner kletsen met een rasechte New Yorker. Mijn doel is om de levendigheid die ik hier voel straks mee te nemen én vast te houden in ons nuchtere kikkerlandje. Want heel eerlijk? Ik denk dat iedereen wel een snoepje toe te voegen heeft aan die oneindige snoeppot en ik denk ook dat iedereen weleens behoefte heeft aan een schaamteloze karaokesessie in de regen. Laten we daar in de toekomst niet New York voor nodig hebben, maar enkel elkaar.

 

Reacties

Weer mooi geschreven Naomi! Kus voor jou x

1 jaar geleden geplaatst

Mooi verwoord

1 jaar geleden geplaatst

Zo mooi verwoord en geweldig inspirerend! You are having a good one, girl✨✨😍

1 jaar geleden geplaatst

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.