Blog

#78 Ondertussen – krijg ik net dat laatste zetje dat ik nodig heb

Hij stond al een tijdje op het programma. Door de coronacrisis was het er alleen nog niet van gekomen. Karim Amghar, schrijver, presentator, programmamaker maar bovenal pleitbezorger voor het lastige gesprek in de klas. Zijn boek ‘Van Radicaal tot Amicaal’ geeft inzicht in een methode die dat moeilijke gesprek in de klas mogelijk maakt. Vorige week dinsdag kwamen we bij elkaar om te kijken wat die methodiek voor ons als hogeschool zou kunnen betekenen. Bevlogen neemt Karim ons mee in een wereld die bol staat van de tegenstellingen. Een wereld die we kennen, maar waar we ons ook uitermate ongemakkelijk in blijken voort te bewegen.  

Door: Agaath Flikweert 

Want dat ongemak, dat voelen we direct. Of we stereotypen hebben? Schoorvoetend noemen we er een paar. Eenmaal op gang gekomen is er geen houden meer aan. Het zijn de stereotypen, waarop we onze wereld indelen. Vaak gevoed door emoties en gebaseerd op ervaringen uit het verleden. We zijn ons er veelal niet van bewust. En daarom extra gevaarlijk, volgens Karim: “Op basis van die vooroordelen nemen we wel tal van belangrijke beslissingen.”

We pakken door op een volgend thema: inclusiviteit is niet mogelijk als er geen diversiteit is. Juist hier op school een belangrijk uitgangspunt, meent Karim. Als we onze omgeving inrichten met mensen op wie we lijken, komt er geen goed gesprek op gang. Dan komen we het perspectief van een ander nooit tegen. En hoe belangrijk is het om juist met dat andere perspectief al zo vroeg mogelijk in je leven kennis te maken!

Zwijgende midden
Nog een belangrijk punt van deze middag: het zwijgende midden. Een midden dat zich niet uitspreekt wanneer het gaat om heikele kwesties. Zeker niet online. Al die shit die je daar over je heen krijgt..
Nee, daar passen we voor.

Volgens Karim is het juist deze groep die we hoe dan ook aan het praten moeten krijgen. Pas dan krijgt polarisatie minder kans, omdat de meningen door dit zwijgende midden vaak genuanceerder worden.

Ik voel me aangesproken. Dat zwijgende midden, dat ben ik. Doet mijn mening er wel toe, vraag ik me laatste tijd steeds meer af. Zeker als de discussie gaat over racisme, discriminatie en uitsluiting. Ik ben wit, voel me niet buitengesloten en heb mijn kansen gekregen. Daarnaast, hoe snel kom je niet in gesprekken terecht waar je al snel voor rotte vis wordt uitgemaakt. Gesprekken waarin het alle kanten opgaat en die door alle emoties bijna niet te volgen zijn. Laat staan dat er naar elkaar geluisterd wordt. Gefrustreerd en vol onbegrip blijf je achter. Omdat het juist niets lijkt op te lossen.

Toch ligt hier vanmiddag die uitnodiging…

De kwestie Palestina
Op weg naar huis denk ik na. Waar zwijg ik op dit moment over, terwijl ik er toch echt wel iets van denk of vind? Lang hoef ik er niet over na te denken: het Israëlisch-Palestijnse conflict. Ik heb er de laatste weken veel posts op de socials over voorbij zien komen. Van mensen die ik volg en vaak ook persoonlijk ken. Ze veroordelen de acties van Israël en komen op voor de rechten van de Palestijnen. En ik? Ik voel juist die sympathie voor het joodse volk. Ik voel dat ik best begrijp waarom ze doen wat ze doen. Maar om dit nu in alle openheid te gaan delen?

Volgens Karim moet je daarvoor ook eerst nog een stapje verder. Als je weet waar zo’n (voor)oordeel vandaan komt, is het vaak ook veel gemakkelijker om dat wat je denkt of voelt te accepteren. En lukt het je misschien ook beter om het daar met anderen over te hebben.

Mozes
Mijn zoektocht duurt niet zo lang. Maar toch voelt het ook als een soort van hernieuwde kennismaking. Als klein meisje had ik een rotsvast geloof en ik smulde van de verhalen in de Bijbel. Mijn favoriet? Het verhaal van Mozes. Als baby wachtte hem een tragisch lot. Zijn ouders kregen de opdracht van de farao om hem bij zijn geboorte direct om het leven te brengen. Ze moesten hem verdrinken in de rivier de Nijl. Dat lot lag er voor alle joodse jongetjes in Egypte. Maar het pad van Mozes liep anders. Noem het een wonder of toeval, Mozes blijft leven en leidt later – als hij volwassen is – het onderdrukte joodse volk vanuit Egypte naar het land dat God hen beloofd heeft.

Maar goed, tijden veranderen. Daar ben ik me terdege van bewust. Het verhaal van toen is anders dan dat van nu. Het is alleen juist deze sympathie die bij mij altijd weer de kop opsteekt als in het Midden-Oosten de strijd weer oplaait. Maar om daar nu met een ander over in gesprek te gaan? Ik weet het nog steeds niet.

Een hashtag op vrijdag
Dan is het vrijdag. Voor het eerst sinds maanden weer echt terug op school. De studenten zijn aan het werk en ik loop wat rond in de klas. Mijn oog valt op het bord. Daar staat het. Niet groot, niet klein, maar wel in hele duidelijke blokletters: #FREEPALESTINE. Met verwondering kijk ik naar wat er staat. Die discussie speelt hier dus ook. Hier op school, letterlijk in mijn eigen klaslokaal. Ook hier is er iemand die op zijn of haar manier op zoek is naar een gesprek. Die voor deze kwestie aandacht wil vragen, maar misschien ook niet weet hoe of wat. Het is dat laatste zetje wat ik nodig heb en weet wat me te doen staat. Ik voel me kwetsbaar, maar hoop toch stiekem ook op de diversiteit om me heen. Al was het alleen maar om zelf weer verder te komen.

Reacties

Mooie blog. We zitten vaak in onze eigen bubbel. Met opvattingen die vastliggen. Hoeveel mooier is het op twijfel te omarmen... Ik hoorde onlangs dat een politieke partij die van mening was veranderd in de kamer negatief werd geframed door journalisten. Ik dacht: gaat het daar niet om? Discussie met elkaar en van mening durven veranderen?

9 maanden geleden geplaatst

Wat herkenbaar, Agaath! Ik reken me ook tot de zwijgende middenmoot. Omdat ik soms niet zo goed mijn mening onder woorden kan brengen als al die roeptoeters. Omdat ik mijn mening soms ook niet zo scherp heb. Omdat ik soms denk dat mijn mening er niet zo erg toe doet. En tegelijkertijd is juist de stem van ‘ons’ als middenmoot zo belangrijk. En jouw blog zet me aan om dan me toch ook maar te mengen in het gesprek. Ooit...

3 jaar geleden geplaatst

Wat een mooie en eerlijke blog heb je geschreven Agaath! Veel bewondering voor hoe je jouw gedachten en gevoel onder woorden hebt gebracht. Ik vermoed voor zovelen zeer herkenbaar. Ook ik voel mij aangesproken wanneer het over het stille midden gaat. Hoewel je weet dat het goed is om je uit te spreken, is die drempel daadwerkelijk overgaan een tweede... gedreven door de angst dat je de verkeerde woorden gebruikt en juist iemand kwetst.

3 jaar geleden geplaatst

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.