Gluren bij de Buren – Wijsheden voor het oprapen

Verder kijken dan je neus lang is. Niet verkeerd toch? Daar word je alleen maar wijzer van! Vandaar dat we onze communicatieneus ook eens in andermans zaken willen steken. Zo kruipt communicatiestudente Inge Portegies deze keer in de huid van Wynona Bakker, studente aan de Willem de Kooning Academie. Een paar maanden geleden sloot Wynona haar project #silverquote af.

Door: Inge Portegies

Wat een mooie woensdagmiddag. Het strengste kopje van de winter is er gelukkig af. Ik zou al bijna denken dat de lente is begonnen, maar met 2 graden moet ik nog even geduld hebben. In ieder geval wel een mooie dag om op pad te gaan voor mijn project, silverquote.
Den Haag is niet heel druk op woensdagmiddag. Hier en daar zitten wel al wat mensen op een bankje. Hebben zij hetzelfde bijna- voorjaarsgevoel als ik?
Voor de Paagman zit een man op een bankje. Zou hij soms iets te vertellen hebben? Ik loop erop af en ga rustig naast hem zitten. Niet te dichtbij, maar ook niet helemaal op het uiterste puntje van het bankje. Het hout voelt koud aan, maar ik prijs mijzelf gelukkig omdat er in ieder geval geen sneeuw meer op ligt.

Op zoek naar verhalen
De man kijkt op en knikt vriendelijk. Oké, daar gaan we dan.
“Goedemiddag meneer, ik ben Wynona Bakker. Zou ik u iets mogen vragen voor mijn kunstproject?” Even ben ik zenuwachtig en bang dat er geen antwoord terugkomt of dat ik enkel een norse afkeuring krijg. Maar de man kijkt weer op, dit keer met een vriendelijke én verraste blik. “Natuurlijk!” zegt hij, “Wat is je vraag?”

Ik haal diep adem en begin aan mijn verhaal. Het verhaal over hoe ik levenslessen verzamel en deze wil verspreiden. De man luistert aandachtig naar mijn verhaal, knikt af en toe en kijkt nadenkend voor zich uit. “Daar vraag je me wat. Maar wat een interessant project waar je mee bezig bent!” klinkt het opgewekt. “Levenslessen hè? Pff… Ik ben druk aan het graven en nadenken, een man van mijn leeftijd kan ondertussen wel meerdere levenslessen opnoemen.”
Hij vertelt, en ik? Ik luister, stel af en toe een vraag of bevestig zijn gedachten. De tijd vliegt voorbij. Heel wat minuten later neem ik afscheid van de man en bedank hem voor zijn oprechte en persoonlijke verhaal.

Even stilstaan
Tevreden loop ik het drukke centrum in met een vers verhaal én een verse levensles op zak. Wat was het weer interessant om zoiets persoonlijks te mogen horen. Van een compleet vreemde nog wel! Ook bij hem zag ik het weer. Dat mensen soms vergeten om even stil te staan bij het leven of dat pas doen wanneer het eigenlijk al te laat is. Iedereen lijkt zo druk…, lijkt altijd bezig, lijkt altijd gericht op presteren en iets te willen bewijzen, lijkt altijd leuker te willen zijn dan de ander en lijkt alleen maar positieve verhalen te willen delen. Het frustreert mij dat we soms vergeten wat belangrijk is.
Dit sociaal- maatschappelijke project op de Willem de Kooning kwam echt als geroepen.

Thuis print ik de kaartjes met voorop de quotes en achterop de uitleg over het project. Ik stop de kaartjes daarna in enveloppen. Elke quote staat gelijk aan een levensles. Zo eentje die ik bijvoorbeeld van de oude man van vandaag te horen heb gekregen. Hij vertelde hoe belangrijk het is om naar je eigen lichaam te luisteren, daarvan krijg je altijd het beste signaal of het goed met je gaat of dat je even ergens vanaf moet stappen. ‘Luister naar je eigen lichaam, voordat je het weet, is het je laatste kans,’ luidde zijn levensles.
Op elke enveloppe schrijf ik ‘Voor jou, open mij.’ Heel wat enveloppen later schud ik alles nog even goed door elkaar en ga op pad. Ik ken de route die ik loop, weet dat hier mensen voorbijkomen en ik weet dat mensen hier soms even stoppen. Het is de perfecte route om mijn project, silverquote, voort te zetten.

Levenslessen als cadeautjes
Op verschillende plekken leg ik de enveloppen neer. Het voelt als cadeautjes uitdelen, maar dan anders. Ik zie niet altijd de gezichten van degene die ze openen, maar hoop dat elke silverquote iemand vindt die er iets mee kan of zich ermee kan identificeren. Misschien krijgen ze dan net dat ene duwtje in de rug dat ze nodig hadden of kennen ze iemand die dit nodig heeft. Het kan alle kanten op gaan.

Ontroering
Ik besluit wat quotes in de trein neer te leggen. Net wanneer ik uit de coupé wil stappen zie ik dat een meisje – ik denk ook een studente van mijn leeftijd – een enveloppe open maakt. Ze is samen met een vriend en ze buigen zich allebei over het kaartje heen. Ik aarzel even, wacht totdat ze het heeft gelezen en stap eropaf. “Hoi! Ik zag dat je de enveloppe open had gemaakt en hem las, ik ben degene die ze heeft neergelegd voor het project. Misschien is het heel persoonlijk, maar mag ik vragen wat je ervan vond?”
Het meisje kijkt mij ontroerd aan. Ze vertelt dat het haar diep heeft geraakt, omdat ze een moeilijke periode achter de rug heeft. De silverquote deed haar beseffen hoe waardevol sommige dingen zijn en hoe belangrijk het is om hier wat vaker bij stil te staan.
Precies de reactie waar ik op hoopte: het raakte haar en zette haar aan het denken.

#silverquote
De volgende dag merk ik dat het meisje en de man die ik had gesproken, niet de enigen waren. Positieve reacties stromen binnen via de hashtag #silverquote die ik op elk briefje had vermeld. Het voelt als een langzaam opkomende kettingreactie. Verschillende mensen die laten weten dat de quote ze heeft geraakt, ze aan het denken heeft gezet en mensen die met hun omgeving in gesprek zijn gegaan over onderwerpen die ze bijna nooit aansneden.

Mijn droom om te wereld te verbeteren mag dan wel heel optimistisch zijn, maar wat is er mis met een kleine bijdrage leveren  en hopen dat anderen het ook oppakken. En dat is wat ik nu zie: dat mensen voor dit soort dingen openstaan en gelijk vaker gaan nadenken over wat zij belangrijk vinden in hun leven. Dat ze eindelijk eens even uit de sneltrein van hun leven stappen.