Gluren bij de buren – Echt iets betekenen

Verder kijken dan je neus lang is. Niet verkeerd toch? Daar word je alleen maar wijzer van. Vandaar dat we onze communicatieneus ook eens in andermans zaken willen steken. In deze rubriek aandacht voor opvallende feiten en onbekende verhalen die spelen binnen de andere opleidingen. Zo namen wij deze keer een kijkje bij een projectgroepje van de opleiding technische Informatica. Je weet wel, die studenten die daar boven zitten. Dylan Duunk, Harold Struik en Joris Kortehaas zijn namelijk met iets ontzettend gaafs bezig. 

Door: Mabel Ottink

Technische Informatica. Ik denk dat we wel kunnen vaststellen dat dit voor de meesten van ons communicatiestudenten maar een vreemd en onbekend terrein is. De eerste vraag die ik de jongens stelde, komt jullie dan ook vast goed van pas. Want Technische Informatica, wat is dat nu eigenlijk?

Even bijbenen
Er bestaat natuurlijk een verschil met de opleiding Informatica en dit verschil ligt letterlijk in de toevoeging van het technische element. Bij de opleiding Informatica draait het namelijk allemaal om software, maar bij de opleiding Technische Informatica pakken we ook de elektronica erbij. Wat wij zien als gebruiker van elektronica kan je omschrijven als de ‘front end’, maar het technische deel vindt voornamelijk plaats in de ‘back end’.  Zoals de jongens mij heel goed uitlegden, leren zij dus ook heel veel op het gebied van elektrotechniek. Neem solderen als voorbeeld. Toch wel eventjes interessant, en handig om te weten.

Een open project
Nu kreeg de projectgroep binnen de opleiding de kans om zelf te bepalen aan wat voor project ze wilden gaan werken. Zo’n keuze is uiteindelijk toch wel lastig. Nadat de groep al een aantal opties aan de kant had geschoven, kwamen ze met het idee om voor Dylan (een van de groepsleden) een hand te gaan ontwerpen. Dylan heeft namelijk een aangeboren afwijking aan zijn hand, waardoor hij bijvoorbeeld niets vast kan pakken. Hij was natuurlijk hartstikke enthousiast: ‘Dit wilde ik ooit nog wel eens doen, maar nu krijg ik met dit project de kans’. De rest van het team was het ermee eens. Zoals Harold aan mij duidelijk maakte: je wil iets belangrijkers doen dan een ‘leuke’ gadget maken. Hiermee kan je iemands leven veranderen.

In het bedrijfsleven kost het maken van zo’n ‘bionische’ hand heel veel geld. Bionisch houdt namelijk in dat het niet slechts om een prothese gaat, maar dat de hand werkzaam is doordat er motoren inzitten.  Iedere hand is uniek, want iedere afwijking is uniek. Wat het makkelijker maakt, is dat een van de makers van de hand ook de doelgroep is.

Aan de slag
De jongens hebben de werkzaamheden ingedeeld in drie gebieden: de hand maken, de hand aansturen en het signaal uitlezen. Binnen al deze gebieden waren er verschillende mogelijkheden, dus het was een kwestie van kijken wat de beste mogelijkheid was. Van de hand van Dylan werd een digitaal driedimensionaal beeld gemaakt, zodat de bionische hand hem goed zou passen. De keuze voor de juiste motoren moest gemaakt worden. Gingen ze het signaal naar de hand aflezen van de armspieren of van de hersenen?

Er komt meer bij kijken dan je in het begin misschien denkt. Motoren zijn bijvoorbeeld erg sterk, dus als de vingers alleen een open en een dichte stand hebben, zou je alles pletten wat je vastpakt! Dit kan je dan weer oplossen met tastsensoren, zodat de hand weet wanneer iedere vinger moet stoppen.

De toekomst
De groep is nu ergens halverwege. De vorm van de hand is af, dus de motoren moeten bevestigd worden en sensoren moeten commando’s kunnen gaan aflezen van Dylan zijn spieren. Het fysieke werk is klaar, er is een hand. Nu moeten alle puzzelstukjes nog samenvallen zodat deze ook daadwerkelijk gebruikt kan worden.

Het einde van het project is over negen weken en het doel van de projectgroep is dat er tegen die tijd met de hand iets vastgepakt kan worden. Er bestaat echter een grote kans dat ze ermee doorgaan, want hoe tof zou het zijn als dit voor Dylan een echte, dagelijkse verbetering kan zijn?!