Nederland is verdeeld over het migranten ‘probleem’. Er wordt veel gesproken over mensen die Nederland binnen willen treden, maar er wordt (vrijwel) niet gesproken over de Nederlanders die naar het buitenland trekken of ooit zijn vertrokken. In de spirit van de Internationale migranten dag stel ik jullie voor aan twee migranten, mijn ouders.
Door: Esther Zwart
De eerste stap
Graag stel ik jullie voor aan de heer A. Zwart, mijn vader. Op 23-jarige leeftijd vertrok hij uit Nederland en reisde hij de hele wereld rond op een schip. Met de hele wereld rond, bedoel ik ook écht de hele wereld rond. Van Azië tot aan Amerika tot aan Afrika. Er is geen werelddeel dat mijn vader niet heeft bezocht. Waarom vertrok hij uit Nederland? Hij vond het hier te bekrompen. Zo veranderde hij van een Hollandse gozer naar een wereldreiziger.
Mijn vader samen met zijn collega’s in Mbandaka, Zaïre
Angola
Toen hij weer behoefte kreeg aan land onder zijn voeten, strandde hij in Angola. Hij vond een baan bij Heineken en begon als expat fabriek-chef in Luanda. Hier heeft hij mijn moeder leren kennen. Ook is dit de plek waar hij zijn hart heeft gevonden. Hij was niet meer de Nederlandse jongen die ooit uit Amsterdam vertrok. Hij was nu een witte Afrikaan. Luanda was zijn thuis en de Angolezen waren familie. De cultuurverschillen omarmde hij. Dit is wat hij zocht, die cultuurverschillen. Het benauwde gevoel van de bekrompenheid in Nederland was vervangen door de frisse wind van de Afrikaanse cultuur.
‘’Ik heb bewust de keus gemaakt naar het buitenland te gaan. Ik heb me daarom volledig aangepast aan hun cultuur en gewoonten.’’
Van links naar rechts: mijn opa, mijn moeder, mijn vader en mijn oma
Internationale dag van de Migrant
Nederland staat bekend om haar multiculturele samenleving. Toch blijft migratie een dingetje. Volgens de organisatie Mirgrants Rights International worden de rechten van migranten vaak geschonden. Denk hierbij aan discriminatie op de werkvloer en huisvesting, negatieve stigmatisering van geweld tegen vreemdelingen etc. Naast de rechtenschendingen (die ook in Nederland voorkomen) is de houding van veel Nederlanders richting migratie negatief. ‘Ze komen onze banen, vrouwen en huizen stelen.’ In 1990 ondertekende de VN de conventie voor de bescherming van migranten en in 2000 riep de VN die dag uit tot Internationale dag van de Migrant.
Terug naar Nederland
Graag stel ik jullie nu voor aan mijn moeder, Vivi Zwart. Een geboren en getogen Angolees, met Portugese roots aan haar vaders kant. Op 23-jarige leeftijd leerde ze mijn vader kennen en samen bouwden ze een leven op in Luanda, Angola. Toen mijn vader door Heineken werd overgeplaatst naar Zaïre, ging mijn moeder mee. En toen in Zaïre oorlog uitbrak, kregen ze twee keuzes. Bij Heineken blijven en naar China verhuizen of ontslag nemen bij Heineken en naar Nederland gaan. Het werd de tweede. Tot dat punt had mijn moeder alleen in Afrika gewoond, ze sprak geen woord Nederlands en was slechts een paar keer in Nederland op vakantie geweest.
Mijn moeder samen met mijn zus in de Ardennen, België
Integratie
Eenmaal in Nederland aangekomen ging mijn moeder op Nederlandse les, paste zich aan aan de Nederlandse cultuur en veranderde van volle Angolees naar een Angolees met een Nederlands randje. Ze verloor haar roots niet, ze paste zich aan aan de omgeving en leerde mijn broer, zus en ik Nederlandse en ook Angolese gewoontes aan.
Mijn vader is een Nederlander die naar het buitenland vertrok, mijn moeder is een Angolees die naar Nederland kwam. Beiden migranten, beiden een kleurrijke toevoeging aan de samenleving.
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.