Blog

De dag van – het gescheiden kind

Per jaar vinden er ongeveer 34.000 echtscheidingen plaats. Een enorm hoog aantal. Veel van deze koppels hebben kinderen. Kinderen die voortaan met gescheiden ouders moeten leven. Iets wat niet altijd makkelijk is. Elke scheiding is anders. Afgelopen maandag, 26 mei was het De Dag van het Gescheiden Kind. Op deze dag kunnen kinderen hun verhaal doen over de scheiding van hun ouders. Net als alle andere dagen, overigens. Vandaag vertel ik mijn verhaal.

Door: Melanie de Koning

Het was een doodnormale zondag. Ik kwam net thuis. Ik was gaan logeren bij een vriendinnetje. Toch bleek deze zondag niet zo te zijn als alle andere zondagen. De afgelopen week had ik al spanning gevoeld, maar de reden hiervan had ik nooit aan zien komen. Bij mij thuis was eigenlijk nooit ruzie. Zelfs geen meningsverschillen. “Zo fijn dat jouw ouders nooit ruzie maken”, was dan ook een zin die ik vaak hoorde. Achteraf gezien was dat helemaal niet zo fijn. De zin “We gaan scheiden” kwam die bewuste zondag dan ook als donderslag bij heldere hemel. Een grapje dacht ik. Maar niks bleek minder waar.

Enig kind
Ik ben opgegroeid als enig kind. “Is dat niet saai?” of “Jij bent waarschijnlijk echt verwend” hoorde ik meermaals voorbijkomen. Opmerkingen die ik gemakkelijk van mij afsloeg. Ik was niet beter gewend en had er geen enkel probleem mee. “Beter verwend dan verwaarloosd”, zei ik altijd maar. Echt verwend was ik ook niet, al ging natuurlijk wel alle aandacht naar mij. Maar als ik een Nintendo wilde kopen, moest ik net als al mijn vriendjes en vriendinnetjes gewoon een deel zelf betalen. Geen enkel probleem dus. Tot de hiervoor genoemde zondag..

Verwerking
De eerste weken voelde het nog steeds alsof er niks aan de hand was. Tot mijn moeder ineens verhuisde. Leegte. Stilte. Bewustwording. Woest was ik op haar. Ze ging met haar nieuwe vriend twintig minuten verderop wonen. Moet ik dan 45 minuten naar school gaan fietsen?! Ze dacht toch zeker niet dat ik daar ook ging wonen?! Ik ga niet weg uit mijn eigen slaapkamer, die nét nieuw was. Gelukkig kon ik daar met mijn vader blijven wonen. Toch kon ik niet bij haar weg blijven. Na drie maanden ben ik dan ook begonnen om daar één nachtje per week te slapen, als haar nieuwe vriend er niet was.

Vergeving
Ik kon niet boos op haar blijven. Doordat ik enig kind ben, was zij juist degene met wie ik alles deelde. Mijn moeder, zus en beste vriendin ineen. Na veel praten kon ik stapje voor stapje de situatie beter verwerken. En hoewel ik pas 13 was, kon ik het na een tijdje wel een plek geven. De situatie was nou eenmaal zoals hij was. Ik kon er niks aan veranderen.

Zelfontwikkeling
Het is nu heel makkelijk gezegd, maar dit was niet altijd even makkelijk. Op het punt dat mijn oma overleed, kon ik pas echt inzien dat de situatie helemaal niet meer zo ernstig meer was. Ik mocht zelf beslissen waar ik wilde slapen. Beide ouders houden enorm veel van mij en de band met hen is ook alleen maar beter geworden. Daarnaast gaan ze ook nog goed met elkaar om en als de situatie erom vraagt kunnen we ook gewoon samen zijn. Zelf ben ik er ook veel zelfstandiger en zelfverzekerder van geworden. Ik was altijd best onzeker, nu boeit het mij allemaal niet zoveel meer. Ik kom voor mezelf op als het nodig is, en ben niet zo snel meer uit het veld geslagen. Het heeft mij in mijn communicatie dus zeker sterker gemaakt. Zo kreeg ik minder angst voor presentaties, iets waarvoor ik eerder nachtenlang wakker lag. Het enige waar ik soms nog moeite mee heb is dat ik spullen vergeet bij mijn vader die ik dan bij mijn moeder nodig heb. En elke keer datzelfde stukje heen en weer fietsen is wel erg saai.

Melanie won met deze bijdrage de titel ‘Queen of Content’ tijdens het Contentcafé op 10 april!

Reacties

Mooi verhaal!

6 jaar geleden geplaatst

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.