De dag van dyslexie

Wanneer heb je door dat je dyslexie hebt? Dat moment kwam bij mij toen ik elke vrije woensdagmiddag met mijn moeder naar Stichting Taalhulp in Hilversum ging. Waar andere kinderen lekker konden afspreken, moest ik met blokjes en kleurtjes ontdekken achter welk werkwoord een d of een t moest. Vandaag is het de dag van dyslexie, een mooie reden om hier wat aandacht aan te besteden. 

Door: Eva de Bruin

Dyslexie, Dyslect, Dyslecticus of woordblindheid. Het woord op papier te krijgen kost me al 2 minuten. Is het met een -ctie of een -ktie of gewoon een -xie? Gek eigenlijk, dat ze voor de mensen die al moeiten hebben met woorden schrijven en (voor)lezen het ook nog verbinden aan een lastige Griekse term. Wat mijn medicijn tegen deze Griekse term is geweest? Ik wil het je graag vertellen in mijn verhaal op deze mooie ‘dislektische’ dag.

Het ontdekken van
Een verhaal uit een verplicht leesboek op de basisschool verliep voor mij altijd net wat anders. Door de dansende zinnen las ik over woorden heen en daardoor miste ik weleens wat. In groep 7 werd het verschil ten opzichte van mijn klasgenootjes te groot. Ik was al bekend met het feit dat ik ADD had, maar was dit een effect van het constant afgeleid zijn of toch iets anders? Toen mijn dyslexie eenmaal ontdekt was, kreeg ik hulp van school. Maar dat was niet genoeg, de kans dat ik zou blijven zitten met mijn lees- en spellingachterstand was te groot. Mijn ouders en begeleiders hebben het hier toen niet bij gelaten. 

De hulp
Voor elke vijf pagina’s die ik las uit de boeken die ik mee had gekregen als extra huiswerk, kreeg ik een paperclip. Deze paperclips vormden naarmate de tijd vorderde samen een grote paperclipslinger aan het plafon bij mijn bijles. Stichting Taalhulp was mijn woensdag middag besteding in groep 7/8. Dat lezen was leuk, maar het allerliefste schreef ik zelf verhalen. Verstopt in een mapje onder mijn bed lagen 44 sprookjesachtige verhalen. Als ik deze aan mijn juf liet lezen vloeide de rode inkt rijkelijk onder mijn fout geschreven zinnen. Verschrikkelijk vond ik het, al die rode strepen onder de spellingsfouten. Alleen Sonja, de begeleider van Stichting Taalhulp en mijn ouders mochten soms mijn verhalen lezen. Sonja vroeg of ik niet mee wilde schrijven in het boek van Leon Biezeman ‘Schrijven met dyslexie’. Dit is een bundel van korte verhalen van kinderen met dyslexie, en het verhaal van de (dyslectische) schrijver Leon zelf. Mijn droom was om schrijfster te worden, dus ik stuurde mijn verhaal in. Mijn verhaal, vol spellingsfouten staat in het boek. Wat was ik trots om samen met mijn ‘soortgenootjes’ op het podium bij de boekpresentatie te staan.  

Na deze mooie ervaring ging ik naar het voortgezet onderwijs. Helaas is het zo dat bij een meting voor passend voortgezet onderwijs wordt gekeken naar taal en spelling en niet naar creativiteit en mooie verhalen. Gelukkig hielpen de markers en gekleurde woorden mij om de dansende zinnen op mijn Cito-toets (een beetje) stil te laten staan. Daaraan zie je dat mensen/kinderen met dyslexie ontzettend creatief zijn, dus ook in het bedenken van oplossingen.  

De uitdaging
De tiener jaren vlogen voorbij, en de spellingsfouten hadden meer gevolgen dan slechts wat rode inkt op een vel papier. De rode strepen onder de spellingsfouten werden onvoldoendes, en die onvoldoendes zorgden voor bezorgde ouders. Misschien moest ik het voortaan maar kort en krachtig houden op mijn Nederlands toetsen. Geen verhalen meer en niet meer roekeloos schrijven. Boeken lezen? Waarom zou ik dat ten eerste willen? En ten tweede, ik kon dat niet. Het excuus dyslexie heb ik daarom ook vaak gebruikt om het gewoonweg niet te proberen. Wellicht uit angst, maar ook voor de gevolgen en de reacties van anderen. Als dyslect heb je gelukkig veel andere talenten, in mijn geval cijfers. Met wiskunde en economische vakken kon ik de onvoldoendes een beetje maskeren. Ik haalde mijn diploma en het was tijd voor een nieuwe uitdaging. 

En dan zomaar wanneer je denkt dat je de passie voor het schrijven bent verloren, kan het soms zo weer komen aanwaaien. En dit gebeurde bij mij ook weer zomaar tijdens de start van deze opleiding. Na mijn eerste gepubliceerde stuk op smart connecting voelde het weer even alsof ik terug was op het grote podium met al die kinderen. Alleen ditmaal kunnen mensen er geen rode strepen in of onder zetten.   

De uitkomst
Dyslexie is geen ziekte, het is niet besmettelijk en zeker geen excuus om je dromen niet na te jagen. Je moet het trainen. Je kunt ook geen marathon lopen zonder te oefenen. Het voelt soms oneerlijk dat andere mensen het wel uit zichzelf goed kunnen. Maar dat betekent niet dat je vanaf een afstand moet toekijken naar je eigen wedstrijd. Nog elke dag ben ik dankbaar voor de aanmoediging die ik kreeg vanaf langs de zijlijn van mijn ouders en begeleiders. Zo heb ik (de meeste) van die rode (start) strepen achter mij gelaten. 

Met speciale dank aan:

Leon Biezeman  & Sonja Karman