De ziekenhuizen zijn nog steeds overvol en zorgmedewerkers doen hun uiterste best om iedereen te verzorgen. Laten we vandaag, op de dag van de zorgmedewerker, respect hebben voor deze helden.
Door: Naomi Huisman
Eén van deze helden is Tessa. Tessa is momenteel 30 jaar en werkt al sinds haar 16e in de zorg. Ze werkt nu bijna zes jaar bij Zorgwaard op een zorgafdeling voor ouderen. Hierbij neemt ze niet alle zorg van de ouderen over, maar kijkt ze vooral waar de hulp en behoefte nodig is. Eigenlijk is ze alles in één, van verzorgende tot receptioniste. Ik heb een aantal jaar samen met Tessa gevoetbald en hierdoor weet ik dat werken in de zorg heel pittig kan zijn. Op zaterdagen kon zij er bij de wedstrijden niet altijd bij zijn en ook op trainingsavonden moest ze soms gelijk door naar haar nachtdienst. Op ’dat soort dagen, had ik hier altijd veel respect voor. Ik sprak haar over haar ervaringen tijdens de coronacrisis.
Wat is zorg voor jou en wat heeft je gevormd tot de zorgverlener die je nu bent?
“Ik werk niet in een hospice, maar ik maak wel vaak het laatste levensjaar van de cliënten mee. Wat vooral belangrijk voor mij is, is dat de cliënt kan genieten van zij of haar laatste levensjaar. Ik wil dat de cliënt zich fijn voelt en weinig pijn heeft. Als je een goede band met iemand hebt, kan dit heel moeilijk zijn. Het helpt om vooral die laatste momenten zo mooi mogelijk te maken. Doordat ik ook in het ziekenhuis heb gewerkt, merk ik dat ik echt een zorgenmens ben voor ouderen. Lekker tutten, een band opbouwen en iedere dag voor een nieuwe uitdaging staan, want geen dag is hetzelfde. Doordat mijn vader overleden is, merkte ik ook dat ik wilde zorgen voor andere mensen en dat de laatste dagen heel intens kunnen zijn.”
Hoe merkte je dat je het extra druk had tijdens de coronacrisis?
“Vooral de uitbraak tijdens de eerste golf, op de afdeling waar ik werk, was heftig. Wij als werknemers wisten niet goed welke symptomen duidden op COVID-19 en de juiste beschermingsmiddelen waren nog niet aanwezig, waardoor ik zelf ook risico liep. Ik maakte veel overuren door bijvoorbeeld diensten van zieke collega’s over te nemen of door de extra zorg voor cliënten die door een besmetting ineens hard achteruit gingen op me te nemen. Het was voor families niet altijd mogelijk om afscheid te nemen van hun dierbare, waardoor wij veel tijd doorbrachten met de cliënten voordat zij kwamen te overlijden. We bleven op de automatische piloot doorgaan. Pas toen de eerste golf voorbij was, kwam de klap bij veel collega’s zowel mentaal als fysiek.”
Hoe vindt je dat er wordt omgegaan met de huidige situatie ten opzichte van de druk in de zorg?
“In het begin kon ik heel boos worden op mensen die maling hadden aan de regels. Terwijl ik geen enkel risico wilde nemen om het virus over te dragen, gingen anderen gewoon door met hun leven alsof er niks aan de hand was. Nu ben ik er iets rustiger onder, omdat de meeste cliënten gevaccineerd zijn. Daar heb ik ook wel mijn bedenkingen over, maar dat terzijde. Ik snap dat iedereen corona moe is. Ik ook, maar het is van belang om iedereen zijn gezondheid zo goed mogelijk te houden om goed weerbaar te zijn tegen corona.”
Welk moment van zorg verlenen is je de afgelopen tijd het meest bijgebleven?
“Niet zo zeer het verlenen van zorg, maar de blije gezichten van onze cliënten toen zij hun familie weer zagen nadat wij lang gesloten waren voor bezoek. Dat moment was waardevol voor al het personeel. Het huilen van vreugde, het omhelzen na de golf ‘overleefd’ te hebben en wat de oudere mensen al allemaal overleefd hebben. Het respect van de familie naar ons toe. Dat is onbetaalbaar.”
Als ik terugdenk aan de trainingsavonden had ik altijd al veel respect voor Tessa, maar na dit gesprek is mijn begrip en respect alleen maar gegroeid. Het is bijzonder dat er zulke zorgmedewerkers zijn die alles voor hun vak overhebben en altijd klaar staan voor de mensen die het nodig hebben.
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.